Mijn verhaal: ‘Het zijn er drie!’, riep de echoscopiste geschrokken

Graziella Ten Veen is de moeder van Lize, Mika en Jackie (‘18). Nadat een natuurlijke zwangerschap niet voor haar bleek weggelegd vanwege PCOS, raakte Graziella via ovulatie-inductie in verwachting. Van een drieling. “Ik heb zeker een week of vier nodig gehad. Ik dacht alleen maar: hoe ga ik dit doen?!” 

Wilde je altijd al moeder worden? 

“Integendeel! Tot mijn 23ste heb ik gezegd dat ik nooit kinderen wilde. Mijn vriend was er al wel aan toe, maar ik moest er niet aan denken. Totdat mijn beste vriendin een kindje kreeg en ik op haar babyshower stond en ineens dacht: ik wil dit ook! Drie dagen later stopte ik met de pil. Helaas werd ik niet ongesteld. Na drie maanden trok ik aan de bel, maar de huisarts zei dat ik het los moest laten, ik had een jaar daarvoor een gynaecologisch onderzoek gehad en daar was niets uitgekomen. 

Toen ik na vijf maanden nog steeds niet ongesteld was geworden, stuurde notabene mijn moeder me terug naar de huisarts. Sterker nog, ze ging zelfs met me mee naar de afspraak. Dit keer werd ik gelukkig doorverwezen naar de gynaecoloog. Ik kon een maand later terecht. Bij de eerste afspraak werd duidelijk dat ik PCOS heb, dus moesten we overgaan op ovulatie inductie. Daarbij krijg je hormonen om je cyclus regelmatiger te maken en een eisprong op te wekken. Eerst kreeg ik clomid, maar helaas bleef mijn menstruatie nog steeds uit en had ik veel last van vervelende bijwerkingen van die pilletjes. Daarom kreeg ik daarna hormonale injecties die ik zelf in mijn buik moest spuiten. Bij die behandeling wordt er na een paar dagen met een echo gekeken of er eiblaasjes groeien. Er waren bij de echo twee goede eitjes te zien, maar een daarvan was aan de kleine kant, dus het zou volgens de arts maar met eentje goed gaan. Het derde eitje bleef onopgemerkt… Hoewel de kans op een zwangerschap van meerdere kindjes groter is bij ovulatie inductie, zei de arts dat de kans op een tweeling bij mij klein was. Laat staan een drieling. 

Als je in zo’n behandeltraject zit, dan wordt ook afgeraden thuis zelf een zwangerschapstest te doen, omdat deze een vertekend beeld kan geven. Je gaat naar het ziekenhuis en daar wordt je HCG-waarde (een hormoon dat tijdens een zwangerschap door de placenta wordt geproduceerd) bepaald. Bij een positieve zwangerschap moet deze waarde tien of hoger zijn. Bij het testen bleek bij mij de waarde zeven te zijn. Ik kreeg te horen dat de kans op een bevruchting erg klein was. Wij zouden dat weekend op vakantie naar Italië gaan en ik wilde zeker weten dat ik echt niet zwanger was. Op mijn aandringen mocht ik donderdag nog een keer terugkomen om te prikken. Normaliter verdubbelt zo’n HCG-waarde per dag. Stel de bevruchting was goed gegaan, dan zou de waarde op donderdag bij mij ongeveer 28 zijn. Dat bleek echter 150 te zijn. Ik weet nog dat ik grapte: haha, dat is vast een drieling. Ik bleek in ieder geval 100% zwanger.” 

Je bleek niet alleen zwanger… Het bleken er zelfs drie te zijn. Hoe kwam je daar achter?

“We gingen nog op vakantie, maar al snel daarna werd ik erg misselijk. Het was die hete zomer van 2018 en de gynaecoloog wilde me even terugzien in het ziekenhuis om zeker te weten dat ik niet zou uitdrogen. Ik was zes weken zwanger toen we de eerste echo deden. Ze zag meteen een hartje kloppen. En nog een. Toen zei ze: “Oh… eh… Ik ga er even iemand bijhalen.” Ik wist meteen waar ze het over had, want ik had het ook al gezien. Er was nog een hartje te zien! 

Na dat nieuws was ik in shock. We moesten na die echo langs de apotheek voor medicijnen tegen de misselijkheid en de assistente feliciteerde me met mijn zwangerschap, maar ik kon geen woord uitbrengen. Mijn vriend had een dag of twee nodig om het nieuws te verwerken, ik heb zeker een week of vier nodig gehad. Ik dacht alleen maar: hoe ga ik dit doen?!” 

Wanneer veranderde dit gevoel?

“De manier waarop de artsen in het ziekenhuis omgaan met een vrouw die een drieling verwacht, werkt ook niet bepaald sfeerverhogend. Artsen zijn vanwege de vele risico’s die zo’n zwangerschap met zich meebrengt niet per se blij met een drieling, was mijn ervaring. Er wordt tig keer aan je gevraagd of je een gedeeltelijke abortus wilt overwegen, of je wel zeker bent van je zaak. Dat is natuurlijk best confronterend, vooral omdat er voor mij geen haar op mijn hoofd was die eraan dacht iets aan deze zwangerschap te veranderen. Gelukkig werd ik na een paar weken overgedragen aan de echoscopiste van het ziekenhuis en dat was een ongelofelijk lieve en enthousiaste vrouw. Ze was iedere keer zo vrolijk, daar laadde ik echt van op.” 

Hoe reageerde de omgeving op het nieuws?

“We hebben onze omgeving vanaf het begin erbij betrokken dat zwanger raken voor mij niet vanzelfsprekend was, dus we hebben onze ouders, opa, oma en beste vriendinnen ook direct verteld dat ik zwanger was. Toen ze hoorden dat het een drieling was, was iedereen wel even in shock. Ze probeerde voor ons heel positief te zijn en blijven, maar ik merkte dat zij het ook allemaal erg spannend vonden. Hoewel de reacties veelal ontzettend lief en ondersteunend waren, kreeg ik ook van mensen om ons heen de vraag of ik er niet eentje weg wilde halen… Ik heb me daar echt over verbaasd, hoe brutaal ben je om zo’n vraag gewoon te stellen?”

Hoe kijk je terug op jouw zwangerschap?

“Zwaar is natuurlijk een relatief begrip, maar het was wel een hele aparte zwangerschap. Van te voren stelde ik me voor hoe je die negen maanden lang lekker bezig bent met babykleertjes kopen, een kamertje inrichten, zwangerschapsyoga. Ik moest vanaf 18 weken bedrust houden. Ik was net begonnen met een nieuwe baan, daar moest ik direct mee stoppen. Ik heb wel veel bezoek thuis gehad, dat was natuurlijk gezellig, maar ik had me verheugd op lekker zwemmen met mijn zwangere buik, op nog een babymoon met z’n tweeën, dat zat er allemaal niet in. Ik ben in een rolstoel de IKEA ingereden, heb drie bedjes en drie kastjes uitgekozen, dat was het haha. 

Toen ik eindelijk weer een beetje op de been was, begonnen bij 24 weken de harde buiken. We waren een weekendje weg, ik was destijds 29 weken zwanger, toen we op de terugweg maar langs het AMC reden omdat we het toch niet helemaal vertrouwde. Daar kreeg ik direct weeënremmers en longrijpers voor de baby’s. Wonder boven wonder mocht ik na twee weken toch weer naar huis, omdat de boel weer stabiel was. Een paar weken later lag ik er weer en zo ging dat nog een paar weken door, het ziekenhuis in en uit.  

Hoewel mijn lichaam me een beetje in de steek liet, ging het met de meisjes vanaf het begin goed. Iedere twee weken kwam ik op controle in het ziekenhuis en alle echo’s waren altijd goed. Dat was ontzettend fijn.”

Hoe was jouw bevalling?

“Absoluut! Er stond met 37 weken een keizersnede gepland, maar bij 36 weken hield ik het niet langer vol en hebben we samen met de gynaecoloog besloten om onze dochters te gaan halen. Ik kreeg een ruggenprik en werd rustig naar de OK gereden. De meiden werden om de beurt gehaald, allemaal begonnen ze direct te huilen. Ik had van te voren gezegd dat ik direct huid-op-huid contact wilde, dus ik kreeg ze direct bij me. Helaas kreeg ik toen een ernstige bloeding, waardoor ik direct onder algehele narcose moest. Uiteindelijk konden ze de bloeding stoppen, maar ik was ondertussen al 2,5 liter bloed verloren. Ik heb een dag op medium care gelegen, daarna mocht ik naar de gewone afdeling. Ik heb mijn dochters wel gezien die eerste twee dagen, maar ik was nauwelijks aanspreekbaar, ik viel continu weg. Pas na mijn bloedtransfusie, knapte ik op. Na in totaal vier dagen mochten we op zondagmiddag het ziekenhuis verlaten en waren we eindelijk samen.”

Hoe voelde jij je toen?

“Ik vond het heel erg leuk om moeder te zijn, ik kijk met zoveel plezier terug op die periode. Het is grappig, mijn vriend vond die eerste drie maanden heel erg zwaar, terwijl ik het echt heerlijk vond. Hij kon slecht zonder slaap, ik sliep ineens veel beter zonder die enorme buik. Wat ik wel jammer vind, is dat je met drie baby’s veel minder de tijd neemt om lekker uren te knuffelen op huid-op-huid contact te hebben. Je bent zo blij als ze even allemaal slapen, ik durfde er dan echt niet weer eentje bij me te pakken.”

“Ik heb nog vier weken borstvoeding gegeven, in combinatie met kunstvoeding. Het kwam niet goed op gang, mijn lichaam was na die bevalling en bloeding in survival modus, niet in melk-maak-modus. Ik heb geprobeerd te kolven met een elektrische golf, maar er kwam geen druppel uit. Een handkolf werkte wel, maar dan was ik een uur aan het kolven voor 50CC. Het was zo intensief, ik hield dat niet vol. Ik ben wel blij dat ik ze een goede start heb kunnen geven met borstvoeding.”

En hoe verliep jouw herstel?

“De eerste keer dat ik buiten kwam, kon ik net de straat uitlopen en weer omdraaien. Daarna was ik buiten adem. Het heeft me wel verbaasd hoe snel je conditie achteruit gaat. Ik heb sind de bevalling last van mijn bekken. Een instabiel en pijnlijk gevoel. Het eerste jaar kon ik hooguit twintig minuten wandelen, daarna had ik al teveel bekkenpijn. Ik ben een paar keer bij een bekkenfysio geweest die me heeft behandeld en oefeningen heeft gegeven, maar ze zei ook tegen me: dit gaat nooit meer helemaal herstellen. Als je 1.58 bent en tijdens je zwangerschap van een drieling op den duur 82 kilo weegt, dan is de impact daarvan gigantisch op je lijf.

Dat gezegde negen maanden op negen maanden af, is er niet voor niets. Die eerste maanden gierden de hormonen nog door mijn lijf, ik kon echt om alles huilen. Wat ik wel leuk vond om te merken was dat ik snel weer zin had om mezelf gewoon mooi te maken. Een make-upje op, haren in de krul. Gewoon weer zijn zoals ik was.”

Hoe zit het met tijd voor jezelf? 

“Sinds mijn zwangerschap had ik niet meer gewerkt, maar deze zomer ben ik weer begonnen. Daar ben ik ontzettend blij mee, ik snakte naar iets voor mezelf. Zelfs al kon ik weleens voor een paar uur oppas regelen, het voelt toch heel anders als je weet dat je op een gegeven moment weer thuis moet zijn om de oppas af te lossen. Nu gaan de meiden naar de peuterspeelzaal en heb ik zelfs op vrijdag een ochtend voor mezelf. Dan kan ik heerlijk, zonder schuldgevoelens, een serie kijken op de bank. Op zo’n moment kan ik ook prima de stapel was of rommelige kast negeren. Zorgen voor jezelf en tijd nemen om af en toe te ontspannen, is minstens zo belangrijk als een opgeruimd huis.”