Als het niet vanzelf gaat: “Ik voelde me schuldig naar mijn man toe dat ik hem niet ‘gewoon’ een kindje kon geven”

In de serie ‘Als het niet vanzelf gaat‘ delen fotografe Sacha Janssen en How About Mom de foto’s en verhalen van vrouwen die te maken hebben of hebben gehad met fertiliteitsproblemen. Eén van deze dames is Claudy. Na een pittige weg is ze inmiddels moeder van drie kinderen.

Wie ben jij?

“Ik heet Claudy en ik ben 34 jaar zomers jong. Inmiddels mag ik mezelf na een pittige weg moeder noemen van drie geweldige kinderen. Vrouw van en in het dagelijkse leven ben ik werkzaam als fertiliteitscoach.”

Wilde je altijd al moeder worden?

“Al zolang als ik mij kan herinneren heb ik een kinderwens gehad. Ik was hier wel altijd gereserveerd over, doordat ik in mijn omgeving veel had gezien en gehoord dat het niet altijd vanzelfsprekend was. Ik zei daarom ook altijd: ik hoop dat ik ook ooit moeder mag worden.”

Kun je iets vertellen over jullie traject?

“Fast forward. In mei 2013 trouwde ik (met mijn inmiddels ex) en samen besloten we in september dat jaar de pil de deur uit te doen. We gingen het ‘proberen’. Super spannend natuurlijk, want wat als? Wat als we meteen zwanger zijn? Helaas bleek het voor ons niet zo makkelijk te zijn en na een jaar zaten we nog steeds met lege handen en ging ik naar de huisarts om dit te bespreken. Vanuit daar werd ik doorgestuurd naar de fertiliteitskliniek waar ik na een aantal onderzoeken de diagnose PCOS kreeg. Bij mij hield die diagnose in dat mijn eitjes niet goed rijpten, ik geen eisprong had en daardoor niet of moeilijk zwanger kon raken.

We startten met ovulatie inductie (OI) door middel van medicatie, Clomid, die de groei van de eitjes bevorderde. Er volgden meerdere inwendige echo’s om te kijken hoe de eitjes groeiden.

De maanden gingen voorbij en ik merkte dat ik mij steeds verder afzonderde. Ik voelde me ontzettend schuldig naar mijn man toe dat ik hem niet ‘gewoon’ een kindje kon geven. Ik baalde van mijn lichaam en creëerde langzaam een steeds negatiever zelfbeeld. Ik voelde me ontzettend onzeker, bouwde een flinke muur om mij heen en voelde me, ondanks de mensen om mij heen, eenzamer dan ooit.

In mijn omgeving werd de ene naar de andere zwanger, waaronder mijn twee beste vriendinnen. Dat was echt een hel voor mij. Het was niet dat ik het hen niet gunde, maar oh wat wilde ik dat zelf ook graag. Ik was zo jaloers. Ik wilde hen zelfs niet meer zien, omdat de confrontatie te groot was. Helaas liep een paar maand later mijn huwelijk stuk en besloten mijn ex en ik om uit elkaar te gaan.

Enige tijd later kreeg ik een nieuwe relatie. We hadden beide een grote kinderwens en besloten na een paar maanden te kijken waar het schip strandde. Gezien mijn geschiedenis hadden we het idee dat het nog wel even kon duren en dat we de medische molen in zouden moeten. Niets bleek minder waar. Na twee maanden bleek ik onverwachts zwanger te zijn. Wat een verrassing was het dat mijn lichaam ineens zomaar deed wat ik zo graag wilde wat ze deed. Ik kon er eerst maar moeilijk aan wennen dat ik echt zwanger was en vertrouwde het ook pas echt toen ik de 12 weken voorbij was. In oktober 2016 beviel ik van onze oudste dochter Yinthe.

Na twee jaar later kriebelde het voor een tweede kindje. Echter leek deze wens niet zo snel in vervulling te gaan als de eerste. Na een jaar proberen belanden we (weer) bij de fertiliteitskliniek waar ik godzijdank dezelfde gynaecoloog kreeg als in het verleden met mijn ex. Na de nodige onderzoeken mocht ik weer starten met ovulatie-inductie (OI), dit keer in combinatie met Letrozol. Na vier rondes was ik mijzelf niet meer. Een maandje pauze volgde waarin we een gesprek hadden met de arts wat de vervolgstappen zouden kunnen zijn.

IUI was de meest logische vervolgstap. Ik voelde mij zo ontzettend zeker over dat dit zou gaan lukken. Ik zat voor het eerst in het hele traject echt goed in mijn vel en was positief. De IUI vond plaats en toen we buiten stonden zeiden we: dit word hem! En het worden er ook 2! We hadden drie potentiële eitjes die konden springen. Toen ik op 6 augustus 2019 een positieve test had konden we ons geluk niet op. Het was opnieuw spannend tot aan de echo. Hoeveel zouden het er zijn? Op de echo was meteen te zien dat het er twee waren. We verwachtten een tweeling. Na een pittige zwangerschap waar ik desondanks volop van genoot ben ik op 27 -03-2020 bevallen van Kylie en Joey.

Ik weet dat ik ondanks alles in mijn handen mag knijpen dat het bij ons nog redelijk snel is gegaan. Dat er ook stellen zijn waar het geduld nog meer op de proef word gesteld en waarbij in sommige gevallen helemaal niet lukt. Desondanks vond ik het een hell of a ride. Iedere maand weer die onzekerheid, die teleurstelling dat het niet is gelukt. Wij hadden een wens en die wilden we zo snel mogelijk in vervulling laten gaan. Iedere maand dat het langer duurde was gewoon een maand te lang.”

Welke boodschap zou jij aan andere vrouwen of koppels in een vergelijkbare situatie willen geven?

“Als ik er nu op terugkijk heb ik diep respect voor mijzelf en voor mijn man(nen). Wat ze met mij hebben moeten doorstaan om onze kinderwens in vervulling te laten gaan. Doordat mijn kinderwens mij bijna twee relaties heeft gekost – we gingen beiden anders om met het verdriet, gemis en alles rondom het traject – wil ik iedereen meegeven dat als je in dit traject zit of komt: zorg dat je blijft praten met elkaar. Ook al zie je dat de ander het zwaar heeft, bespreek ook jouw gevoelens. Dit is iets wat jullie samen doen. Waar je samen hard voor moet werken.”

“Is het makkelijk? Nee. Nobody said it was easy. Als ik nu terugkijk is dit traject het allemaal waard geweest, maar oh wat was het moeilijk om soms de moed erin te houden. Ik vond het heel erg heftig dat alles alleen zo medisch was, je amper tot geen hulp kreeg voor wat het mentaal met jou en met je man doet. Dat daar zo weinig aandacht aan werd besteed. Mijn hele ervaring maakt ook dat ik nu als fertiliteitscoach werk.”

Waarom wil je meer bekendheid geven aan dit onderwerp?

“Als eerste wil ik veel meer kenbaarheid geven aan dit onderwerp. Eén op de zes stellen heeft hiermee te maken. Dat realiseren we ons vaak niet. Als je vruchtbaarheidsproblemen hebt en in een fertiliteitstraject zit, dan heb je er een fulltime job bij. Onderschat dat niet. Luister naar jouw hart, jouw gevoel en naar jou lichaam.”

“Ik heb veel te lang doorgewerkt toen ik in het traject zat. Ik wilde me niet aanstellen en moest gewoon door van mezelf. Ik stond er niet genoeg bij stil wat dit alles voor impact heeft. Er mag veel meer begrip en respect zijn voor stellen waarbij zwanger worden niet vanzelfsprekend is.”

Meer over het project ‘Als het niet vanzelf gaat’

Over de fotografe
Sacha Janssen – de Gruiter is fotografe en oprichter van In Veins Fotografie. Ze is gespecialiseerd in familiefotografie en richt zich specifiek op vrouwen of koppels die in een fertiliteitstraject zitten of hebben gezeten. “Ik wil naast mooie foto’s ook een luisterend oor bieden.”