Momtalk: Marleen

Jong moeder worden: dat was de grote droom van interieurstylist Marleen Kuiper. Met de komst van zoon Olivier (juli ’23) is die droom uitgekomen. Is het moederschap inderdaad zo mooi als ze dacht? Hoe kijkt ze terug op haar bevalling? En welk advies heeft ze voor aanstaande en nieuwe moeders? Marleen vertelt het aan How About Mom.

Je wilde altijd jong moeder worden. Wanneer besloten jij en je vriend voor een kindje te gaan?

‘Ik heb inderdaad altijd gezegd dat ik jong moeder wilde worden. Ook mijn vriend sprak de wens uit dat hij het heel mooi zou vinden om nog voor z’n dertigste vader te worden. Dat we beiden dus een kinderwens hadden, stond buiten kijf. De rammelende eierstokken kwamen toen mijn neefje in 2022 werd geboren. Ik had meteen zoiets van: ‘Dit wil ik ook. Laten we er nu voor gaan.’ En zo geschiedde.

Het is niet een moment geweest waarop m’n vriend en ik dus besloten ervoor te gaan. Dat gebeurde geleidelijk en ik denk dat de komst van ons neefje ons gevoel alleen maar bevestigde. Uiteindelijk raakte ik op mijn 24e zwanger. Dat was heel snel en daar zijn we nog steeds ontzettend dankbaar voor.

En dan ben je zwanger… Wat ging er door je heen toen je een positieve test in je handen had?

Ik was compleet in shock en er ging echt van alles door me heen. Ik moest huilen, ik moest lachen. Voelde me heel blij, maar dacht ook ineens: ‘Oh my god, ik ben zwanger. Ik word gewoon moeder.’ Het bizarre is ook dat ik het al heel vroeg in de zwangerschap wist. Ik moest nog ongesteld worden volgens mijn cyclus, maar toen ik ‘s ochtends opstond en geen trek had in een cappuccino, vond ik dat zó gek. Tel daar de rare buikpijn en de vermoeidheid bij op en ik moest en zou een test doen. Die kon ik uiteindelijk pas ‘s avonds doen en gek genoeg heb ik die heel dag al gefantaseerd over een baby en kreeg ik steeds meer het gevoel dat het zo was. Dat is zo bizar geweest, want de test bleek inderdaad positief. Een heel bizar, maar ook heel bijzonder moment.

Ik moet zeggen dat het best lang heeft geduurd voordat het besef kwam dat ik moeder zou worden. Tijdens het vertellen aan familie en vrienden voelde ik me heel gelukkig en gezegd, maar dat gevoel van echt zwanger zijn kwam pas later. Toen ik een groeiend buikje begon te krijgen en de schopjes van de kleine in m’n buik voelde.

Je zwangerschap verloopt tot 36 weken fantastisch en je voelt je goed. Toch eindig je in het ziekenhuis en heb je een medische indicatie. Kun je daar wat over vertellen?

Ik voelde me inderdaad tot 36 weken geweldig. Ik vond het zo mooi om de veranderingen aan m’n lichaam te zien en te ervaren dat ik echt een kindje aan het dragen ben. Ik had veel energie, voelde me mooi en heb nog tot heel lang van alles kunnen doen. Totdat ik Olivier steeds minder voelde bewegen en hij ook wat achterbleef op de groeicurve. Ze besloten in het ziekenhuis dat ik een wekelijkse medische indicatie zou krijgen en de baby goed zouden monitoren. Uiteindelijk heb ik vier keer aan de CTG gelegen, omdat ik Olivier echt weinig voelde. In het ziekenhuis besluiten ze vrij snel om je aan een CTG te leggen als het gaat om de bewegingen van je baby. Ze houden dan het hartje en de bewegingen in de gaten en kunnen zo kijken of alles nog goed gaat.

Toen ik opnieuw voor een controle ging, bleek ik nog heel weinig vruchtwater over te hebben. Mijn vriezen waren blijkbaar gebroken, maar dat heb ik niet doorgehad. Ik wist nog dat ik 1,5 week daarvoor wel wat water voelde tussen m’n benen en mijn moeder daarover een berichtje had gestuurd. Maar goed: het was bloedheet en als zwangere vrouw laat je nou eenmaal wel eens wat lopen. Ik was ook nog geen 37 weken zwanger en de dag er voor was alles nog goed op de CTG. Toch blijkt dat het moment te zijn geweest dat mijn vliezen waren gebroken en heb ik dus nog zeker negen dagen lang rondgelopen met gebroken vliezen. Dat is eigenlijk niet de bedoeling omdat dat gevaarlijk kan zijn voor mij en de baby. Je mag niet langer lopen dan 48 uur met gebroken vliezen en dus besloten we om de bevalling die middag nog te starten. 

Je moest dus ineens bevallen. Hoe kijk je erop terug?

Hmm, heel dubbel. Het ging heel snel: het heeft maar negen uur geduurd, maar ik heb zeker de eerste weken na de bevalling veel moeite gehad met de verwerking. Dat komt omdat ik me tijdens de bevalling best alleen heb gevoeld. Mijn vriend en ik waren echt een geweldig team samen, maar we werden door het personeel veel alleen gelaten waardoor we echt niet wisten wat we moesten doen. Ik had ontzettend het gevoel dat Olivier eruit moest, maar mocht nog niet persen. Achteraf gezien had dit wel allang gemogen. Dat voelde heel gek waardoor ik in paniek raakte. Daarbij kwam: dit was m’n eerste bevalling, ik had geen idee wat goed of fout was. Uiteindelijk is het allemaal goed gegaan en is Olivier kerngezond ter wereld gekomen, maar echt prettig heb ik me niet gevoeld. De eerste minuten na mijn bevalling heb ik niet bewust meegemaakt. Dat hoorde ik wel vaker van vrouwen, maar nu pas begrijp ik goed wat ze daarmee bedoelen.

Dat maakte ook dat ik de kraamperiode best intens vond. Ik zag mezelf eigenlijk continu in dat ziekenhuisbed liggen en voelde ook nog de paniek die ik toen voelde. Tuurlijk was ik onwijs verliefd op Olivier – en op m’n vriend! – en hebben we genoten, maar dat verwerken van een bevalling had ik toch wel onderschat. Ik kan het lastig omschrijven, maar ik vond de kraamperiode denk ik in een woord ‘veel’. Het is gewoon echt intens en je wordt wel geleefd: jezelf als moeder ontdekken, je kindje leren kennen, herstellen en de bevalling verwerken. Ik heb dan ook niet per se dat roze wolk-gevoel gehad, dat kwam pas later. Ik heb me daar schuldig over gevoeld naar Olivier, maar inmiddels weet ik dat het niks afdoet aan wat ik voor hem voel.

Je bevalling is iets meer dan een halfjaar geleden. Heb je het een plekje kunnen geven?

Ja, dat denk ik eigenlijk wel. Al vrij snel na de bevalling moesten we naar het ziekenhuis omdat Olivier zijn voetje een beetje naar rechts stond. Toen ik de afdeling zag waar ik ben bevallen, begon ik te zweten en kreeg ik het benauwd en was heel emotioneel. Alles kwam gelijk weer naar boven en de paniek sloeg weer toe. Maar uiteindelijk is dat bezoek denk ik wel m’n redding geweest. Het heeft ervoor gezorgd dat ik al vrij snel de bevalling een plekje kon geven. Daarnaast merkte ik ook – en dat is ook een tip aan anderen – dat praten over je bevalling ontzettend helpt. Ik doe dat nu – zes maanden later – nog steeds. Ik vind dat fijn en merk dat ik gek genoeg soms nog nieuwe beelden van de bevalling naar voren kan halen.

Is het moederschap wat je ervan had verwacht?

Och, het is nog zoveel leuker en mooier dan ik had verwacht. Ik geniet onwijs van het moeder zijn, maar ook van het hebben van een gezin. Dan kijk ik naar Olivier en denk ik: ‘Jij bent gewoon van ons. Je hoort er helemaal bij.’ Het is zo leuk om dingen van jezelf en je vriend terug te zien in je eigen kindje. En tuurlijk zijn er momenten die pittig zijn. Zeker in de newborn fase heb ik echt weleens m’n moeder huilend opgebeld en gezegd: ‘Ik kan niet meer’. Maar nu weet ik: alles is een fase. En zolang ik dat tegen mezelf blijf zeggen, is het een stuk meer behapbaar.

Als je nu terugkijkt op de afgelopen zes maanden moederschap. Wat is je grootste les geweest?

Dat je áltijd naar je gevoel moet luisteren. Als moeder weet je echt het beste wat je kindje nodig heeft, dus durf daar ook naar te luisteren. Daarnaast heb ik ook geleerd dat niets is wat het lijkt. En dat vind ik ook belangrijk om te delen. Online kom je het ene naar het andere prachtige plaatje tegen, maar het moederschap is naast prachtig en bijzonder ook vermoeiend en intens. Het hoeft niet altijd een grote roze wolk te zijn. Dat betekent ook dat ik heb geleerd om te relativeren. Het komt allemaal wel goed.’

Meer lezen?
Momtalk: Kelly
Momtalk: Debbie
Momtalk: Lynn