Mijn verhaal: ‘En dan stort alles in… We hebben een ziek kindje’

Annemee is de moeder van Luca en Jasmijn. Ze is samen met Edwin. Op How About Mom deelt ze haar verhaal over de ziekte van haar dochter en de onzekerheid en emoties die dit met zich meebrengt als ouders. ‘Helaas is geen dag zeker en kan je het ene moment fijn thuis zijn samen en het andere moment weer naar het ziekenhuis rijden.’

‘Na een pittige zwangerschap met tussentijds vochtverlies en veel spanning en stress begonnen op 1 februari mijn weeën en werd vier uur later Jasmijn geboren. De bevalling verliep precies hoe we het graag wilden. Thuis, in onze eigen omgeving en in bad. Dit is echt een mega aanrader. Ik had een hele fijne kraamtijd en de eerste maand vloog voorbij.

Eind maart kreeg Jasmijn koorts en werd ze ‘s avonds ziek. Edwin werkt in de avond, dus ik raakte lichtelijk in paniek. Wat moest ik doen? Ik belde toch even met de huisartsenpost. Die gaven direct aan dat je altijd moet langskomen bij hoge koorts bij zo’n kleintje.

Er stormden ineens vier man binnen

Bij de huisartsenpost werd ze nagekeken en vrijwel meteen doorgestuurd naar de spoedeisende hulp. Er werd een kinderarts gebeld. Jasmijn werd aan de monitor gelegd en na 15 minuten wachten stormden er ineens vier man naar binnen. ‘Je dochter heeft een te hoge hartslag en we moeten nu handelen’, kreeg ik te horen. Ineens werden er allemaal spullen gepakt. Ik zag infuus naalden en katheters. Even overviel me alles en raakte ik totaal in paniek. ‘Ho, stop!’, riep ik, ‘Wat is er aan de hand? En wat gaan jullie nu doen?’

‘Mevrouw, uw dochter krijgt een infuus en we moeten bloed en urine afnemen want dit kan wijzen op een ontsteking. We willen ook hersenvliesontsteking uitsluiten door middel van een ruggenprik.’ De tranen kwamen op, mijn dochter van een maand oud ligt aan snoeren en vier man is bezig met naalden en katheters… En je kan niks doen!

Snel weer naar huis?

Jasmijn kreeg een infuusje aan de zijkant van haar hoofd omdat de vaatjes zo klein zijn. Bloed en urine werd afgenomen en gingen weg voor onderzoek. De ruggenprik werd uitgevoerd en die was meteen positief dus geen hersenvliesontsteking. Maar wat is het dan..?

Jasmijn moest een nacht blijven en de dag erna kregen we te horen dat ze nierbekkenontsteking heeft. Dat is op zich goed te behandelen met antibiotica, maar wel heel pijnlijk. Ze zou nog paar dagen via een infuus medicatie krijgen en dan snel weer naar huis mogen. 

We hebben een ziek kindje

Maar helaas.. Jasmijn werd zieker en de artsen vertrouwden het niet. Er werd een echo van haar nieren gemaakt. Daarop zagen ze dat haar urineleider verwijd is en de urine terugstroomt naar de nieren. Hierdoor komen er continu bacteriën uit de blaas in de nieren en is de kans op ontstekingen groot. De kinderarts legde ons uit dat hier verschillende gradaties in zijn en dat ze moest kijken om welke gradatie het ging bij Jasmijn. Dit doen ze door middel van een mictiecystogram. Bij dit onderzoek brengen ze een katheter in de blaas en kunnen ze met vloeistof en röntgenfoto’s zien hoever de terugstroom is. Normaal zou de uitslag van dit onderzoek even op zich laten wachten, maar nu kon de uroloog ons direct vertellen dat het niet goed was. Aan beide kanten terugstroom met gradatie vijf… 

Dan stort alles in… We hebben een ziek kindje. Vanaf dat moment leven we meer in het ziekenhuis dan thuis, slapen we om en om bij haar. Ik neem zorgverlof op, Edwin blijft voor zover lukt werken in zijn eigen bedrijf en we zorgen dat het voor Luca zo goed mogelijk wordt geregeld.

De onzekerheid is slopend

De dagen in het ziekenhuis zijn lang en je kan niks, het is veelal wachten en zorgen dat Jasmijn comfortabel is. Het ene moment worden we ontslagen omdat het goed gaat en drie dagen later kunnen we weer naar het ziekenhuis omdat ze hoge koorts heeft.

Op dit moment is Jasmijn met een sonde thuis zodat ze haar antibiotica goed binnen krijgt én houdt. Wij geven zelf de medicatie aan haar. Komende week wordt haar casus besproken met een ander ziekenhuis, maar tot die tijd is alles onzeker. 

Helaas is geen dag zeker en kan je het ene moment fijn thuis zijn samen en het andere moment weer naar het ziekenhuis rijden. De onzekerheid is slopend en de angst en zorgen hoe het verder gaat verlopen ook. Het is zwaar, emotioneel en we maken ons continu zorgen. Maar we doen het samen en we hebben een bikkel van een dochter.’

Meer lezen?
Mijn verhaal: ‘De vreselijke diagnose werd bevestigd en we belandden in een rollercoaster’