Mijn verhaal: mijn moedergevoel zei dat er iets mis was

Denise is de moeder van Huub (‘19) en Beau (‘21). Ze deelt op How About Mom haar verhaal over hoe haar zeven weken oude zoontje het RS-virus kreeg en haar moedergevoel ervoor zorgde dat er op tijd werd gehandeld. “Zo vaak dacht ik: yes, we hebben het gehad, hij heeft het gered en hij gaat de goeie kant op. Nog geen uur later stonden er dan weer vier mensen in blauwe pakken naast zijn bed. Er waren heel veel momenten dat ik echt bang was dat ik hem kwijt zou raken… Hij was zo hard aan het vechten dat de artsen onwijs bang waren dat hij uitgeput zou raken.”

“Maandag 8 november, Beau was wat onrustig en hangerig maar ach dat heeft elke baby wel eens. Een dag later werd hij verkouden. Ik begreep ineens waarom hij die dag daarvoor zo onrustig was: hij kreeg gewoon een griepje. Het is immers herfst en zijn grote broer Huub gaat twee keer per week naar de kinderopvang, dus zo gek is het niet als Beau een keer ziek wordt.

Toen Beau diezelfde avond koorts kreeg, werd ik toch een beetje zenuwachtig. Huub heeft ook wel eens koorts en is ook wel eens verkouden, maar die is ook wel een stukje ouder. Het voelde niet goed, 7 weekjes jong en al koorts. Ik besloot de huisartsenpost te bellen. Ik mocht meteen komen en zo snel als dat ik binnen was, stond ik ook weer buiten. De diagnose: oorontsteking. We mochten naar huis met antibiotica en paracetamol.

Hoewel ik de artsen graag wil vertrouwen, zei iets in mij dat het geen oorontsteking was. Die nacht kon ik niet slapen omdat ik me zorgen maakte om Beau, ik zag hem steeds zieker worden en meer hoesten. De volgende ochtend belde ik mijn eigen huisarts. De assistente hoefde ons niet per se te zien omdat we gisteren op de huisartsenpost waren geweest, maar ze zou met de huisarts overleggen en drie uur later terugbellen. Ik hing op en dacht meteen: ‘nee, hier ga ik niet mee akkoord, ik voel dat er meer aan de hand is.’ Een uur later zaten we weer bij de huisarts.

De diagnose: RS-virus

Mijn vermoedens werden bevestigd: het was geen oorontsteking. We werden direct doorgestuurd naar de spoedeisende hulp. We kwamen daar aan en ik werd ineens bang: het zal toch geen RS-virus zijn? Beau werd nagekeken en de artsen vonden hem inderdaad ziek, maar dachten nog steeds aan een griepje. Hij werd getest op Corona en zo konden ze ook direct kijken of het RS virus was.

De uitslag kwam binnen: Corona negatief, RS-virus positief. Er ging van alles door mijn hoofd, want mijn moedergevoel zei dat het niet goed was. De artsen wilden ons eigenlijk naar huis sturen, maar na een beetje aandringen mochten we toch blijven zodat ze hem een nachtje goed konden observeren. Hij is met zeven weken oud immers nog zo jong. De volgende ochtend was hij goed genoeg om thuis uit te zieken. We gingen naar huis, maar het bleef aan me knagen. Het voelde zo dubbel om met een zieke, zeven weken oude baby naar huis te gaan.

Thuis hebben we lekker rustig aan gedaan en zijn we vroeg naar bed gegaan. De volgende ochtend was de toestand van Beau hetzelfde, al vond ik wel dat hij wat minder dronk. Ondanks dat hij niet zieker werd zei mijn moedergevoel: ga maar naar het ziekenhuis want dit gaat niet goed. Mijn man verklaarde me een beetje voor gek, want hij zag niet dat Beau zieker werd. Mijn gevoel werd steeds erger en erger (er veranderde nog niks maar mijn moedergevoel was zo duidelijk!). Ik belde het ziekenhuis en we mochten direct naar de afdeling komen waar hij de nacht daar voor was opgenomen.

Bijzonder hoe dat moedergevoel werkt

We waren nog geen half uur binnen en hij lag al aan het zuurstof en sondevoeding. Wat was ik blij dat ik naar mijn moedergevoel had geluisterd. Hij ging steeds sneller achteruit en had niet genoeg aan één liter zuurstof dus werd hij aan de Optiflow gelegd. Deze werd voluit gezet en ons werd daarna verteld wat de Optiflow precies is (een apparaat dat veel zuurstof en een hoge druk (hoge flow) kan geven, red.). Al snel werd mij duidelijk dat ze eigelijk alles deden om hem te helpen. Ook besefte ik dat ik geen uur later binnen had moeten komen. Heel bijzonder hoe dat moedergevoel werkt.

Aan de Optiflow ging het prima met Beau, maar ik zag hem veel moeite doen. Het RS-virus is een verschrikkelijk virus bij jonge baby’s, het maakt je als ouder echt gek. Je weet nooit wanneer ze de piek hebben gehad… Zo vaak dacht ik: yes, we hebben het gehad, hij heeft het gered en hij gaat de goede kant op. Nog geen uur later stonden er dan weer vier mensen in blauwe pakken naast zijn bed. Er waren veel momenten dat ik echt bang was dat ik hem kwijt zou raken… Hij was zo hard aan het vechten dat de artsen onwijs bang waren dat hij uitgeput zou raken.

Ondertussen waren we vijf dagen verder en leek het eindelijk beter te gaan. De meeste kinderen hebben de piek ergens tussen dag drie en dag vijf. Het ging steeds beter en we besloten om de Optiflow af te bouwen. Ik vond dat heel spannend, maar hij werd goed in de gaten gehouden. Al snel zag ik dat hij het zwaar kreeg en steeds meer moeite moest doen. Het voelde totaal niet goed, maar de artsen wilden het twee uur aankijken. Na één uur zag ik dat het niet goed ging met Beau en drukte ik op de bel. De vijf minuten wachten op een arts in de kamer voelde als vijf uur. Het ging inderdaad niet goed met hem, dus werd de Optiflow weer maximaal gezet. Op dat moment was ik zo bang om hem kwijt te raken, dat gevoel kan ik niet omschrijven.

Het bleef steeds slechter gaan en na drie keer bloedprikken ging zijn bloedwaarden ook achteruit. Hij was nog maar weinig wakker en ik maakte me verschrikkelijke zorgen. De artsen blijkbaar ook, want ze gaven hem nog twee uur om wat op te knappen en meer alert te worden anders zou hij overgeplaatst worden naar een academisch ziekenhuis. Ik was zo bang.

Eindelijk knapte hij op

Een uur na dat gesprek zag ik hem opknappen. Beau werd wakker, hij begon om zich heen te kijken en herkende onze stemmen. Ik kon wel huilen van geluk maar durfde het niet te geloven. Ik ben nog nooit zo blij geweest om zijn ogen te zien. Vanaf dat moment ging het snel beter, ik ben zelf niet gelovig opgevoed maar op dat moment dacht ik wel even, er is echt een wonder gebeurd. Tot op de dag van vandaag ben ik zo dankbaar voor dat moment.

Beau’s toestand werd steeds beter en hij deed het echt goed. Die dag erna ging het ook steeds beter en twee dagen later kon de zuurstof weer afgebouwd worden. Wederom onwijs eng, maar ik had er dit keer echt meer vertrouwen in. Momenteel is dag negen sinds opname en zijn we nog steeds in het ziekenhuis. Eigelijk zouden we vandaag naar huis mogen, maar Beau had toch nog een klein beetje zuurstof nodig. Hij doet het super goed en het is onwijs fijn om je eigen kind weer te herkennen. Hopelijk mogen we morgen naar huis. Hoe heerlijk dat ook is, het zal ook vreemd en spannend zijn om een zieke baby mee naar huis te nemen.

Ik kijk er wel erg naar uit om weer met z’n vieren te zijn, want ik mis Huub verschrikkelijk. Zodra we thuis zijn en de rust is wedergekeerd zal ik zeker een nieuwe blog plaatsen over hoe dit is afgelopen en hoe ik dit ga proberen te verwerken. Hopelijk zien jullie de nieuwe blog snel want dat betekent dat we snel naar huis mogen.”

Meer lezen?

Koortsstuip bij baby’s en kinderen: wat moet je doen?

Verslikking en verstikking bij baby’s en kinderen: wat moet je doen?