Momtalk Kim: “Zwanger zijn is voor mij iets functioneels, niet iets waar ik écht van geniet” 

Kim van Weering (‘92) is de mede-eigenaar van een coworkspace in Alkmaar, schreef een boek en werkt als freelance journalist. Ze woont samen met haar vriend en beviel op 4 april van haar eerste dochter, Abby. Wij spraken haar een paar dagen voor haar uitgerekende datum over haar kinderwens, het aanstaande moederschap en het niet genieten van haar zwangerschap. ‘Ik moest ontzettend wennen aan deze nieuwe versie van mezelf. De versie die niet 48 uur in een dag kan proppen en 101 dingen op één dag doet.’

Hoe bevalt je verlof tot nu toe?

‘Ik ben vooral de hele dag appjes aan het beantwoorden van ongeduldige of ongeruste mensen om ons heen. Mijn moeder en schoonmoeder zijn dagelijks wel ‘toevallig’ in de buurt en komen dan spontaan ‘even’ langs. Het is grappig hoeveel drukker andere mensen zich maken dan wijzelf. Ik zie het wel gebeuren allemaal. Dat neemt niet weg dat deze periode best gek voelt. Je bent aan het wachten op iets waarvan je weet dat het gegarandeerd pijnlijk en heftig gaat worden, maar waarvan de uitkomst fantastisch is. 

Lukte het je als zelfstandig ondernemer wel goed om je werk los te laten?

‘Inmiddels wel, al blijf ik wel bezig. Ik heb tot ongeveer 37,5 week doorgewerkt om mijn werk voor een opdrachtgever af te krijgen, zodat ik straks als de baby er eenmaal is écht mijn werk los kan laten. Ik run een coworkspace met twee meiden, maar daar mag ik me nu niet meer mee bemoeien. De controlfreak in mij had daar in het begin wat meer moeite mee, maar ik prijs me gelukkig met twee toppers van compagnons. Alles loopt heerlijk door en ik kan het inmiddels echt loslaten. Ik vind het heerlijk dat ik nu de tijd heb om dingen te doen waar ik eerder nooit de tijd voor nam, bijvoorbeeld een aantal cursussen die nog steeds op mijn lijstje stonden. Geen ‘puf-cursus’ nee, haha, wel op zakelijk gebied.’

Hoe kijk je terug op jouw zwangerschap?

‘Toen we besloten om een kindje proberen te krijgen, ging het ons om een kindje. Ik heb nooit een sterke zwangerschapswens gehad. Het is een onderwerp dat me al van jongs af aan heeft geboeid, ik wilde ooit zelfs verloskundige worden, maar ik droomde niet per se zelf van zo’n grote buik. Na een paar maanden was het raak. Ik weet nog hoe ik van tevoren allerlei romantische beelden had van hoe we dat zouden ontdekken en hoe ik mijn vriend zou verrassen met een positieve zwangerschapstest. Toen het eenmaal zover was voelde ik natuurlijk blijdschap, maar dacht ik ook ‘eh, okay, en nu?’. 

Ik had er nooit bij stilgestaan dat je eigenlijk al zo vroeg kan weten dat je zwanger bent en je daardoor dus tergend lang moet wachten op die eerste echo. Wij wilden graag die eerste echo afwachten voordat we het de mensen in onze omgeving zouden vertellen, dus moesten we de zwangerschap ook zo’n tijd verborgen houden. 

Al vrij snel werd ik misselijk. Heel erg misselijk. Ik voelde me mede daardoor heel futloos en zat niet lekker in mijn vel. Mensen om me heen merkten het op en wilden weten wat er aan de hand was. ‘Waar is de vrolijke Kim gebleven?’, vroegen opdrachtgevers. 

Doordat ik die eerste weken alleen maar aan het overgeven was, verloor ik in eerste instantie ruim zes kilo. Het duurde dus een hele tijd voordat je een buikje kon zien. Mensen zeiden wel eens tegen me: je verbergt je buik gewoon omdat je je zwangerschap niet leuk vindt. Aan dat kleine buikje kon ik weinig doen, maar ik denk inderdaad dat ik mijn buik zeker toen dat nog kon, wel een beetje verborg.

Het was inmiddels hoogzomer en de wereld ging na een periode van lockdowns en beperkingen weer open. Ik had zo de behoefte om daar met volle teugen van te genieten, maar dat ging niet. Begin 2021 was ik volledig gaan ondernemen, mijn boek was een maand voor mijn positieve test verschenen en onze coworking space was net 1,5 maand open. Ik wilde gewoon knallen, doorgaan zoals ik altijd deed. Dat deed ik op een bepaalde manier ook, want ik liet me niet belemmeren door het overgeven of mijn vermoeide gevoel. Ziek melden, da’s niks voor mij. Mensen zeiden tegen me: ‘het is een teken van je lijf, neem een stapje terug’, maar daar moest ik niets van weten. 

Ik moest ontzettend wennen aan deze nieuwe versie van mezelf. De versie die niet 48 uur in een dag kan proppen en 101 dingen op één dag doet. Die niet vooraan bij feestjes op de bar staat te dansen. Ineens was ik moe en misselijk, moest ik mijn borrel laten staan en haakte ik eerder af. Was mijn energie op sommige dagen vér te zoeken. 

Als mensen me vroegen of ik genoot van mijn zwangerschap, dan kon ik daar niet volmondig met ‘ja’ op antwoorden. Ik was eigenlijk continu bezig met de minder leuke kanten van de zwangerschap. Dat zorgde ook voor conflicten in mijn hoofd, want ik was wél heel dankbaar voor dit kindje in mijn buik. We maakten van dichtbij mee dat een zwangerschap niet vanzelfsprekend is.’

Bleef dit gevoel hetzelfde of kon je na een tijdje wel genieten van de zwangerschap?

‘Toen het spugen eindelijk stopte na een week of 23, maakte dat in ieder geval wel wat verschil. Ik hield weer eten binnen, dus had meer energie. Yes, dacht ik, ik ben er weer! Ik was zo blij weer te kunnen tennissen, maar nadat ik één wedstrijdje had getennist liep ik daarna wekenlang met ontzettende pijn in mijn stuitje. Staan, liggen of zitten ging niet… Zo rolde ik van het spugen door naar de fysiotherapie voor bekkenklachten. 

Ik wist wel dat ik naar mijn lijf moest luisteren, maar dat kostte me de grootste moeite. Soms vergat ik gewoon dat ik zwanger was. Ik bleef alsnog lang hangen op een feestje, kwam overal opdraven en ging vooral gewoon door met alles wat ik zo graag wilde doen.

Toen ik ruim dertig weken zwanger was gingen we op vakantie naar Curaçao. Ik zag mijn buik met de dag groeien die vakantie. ‘Ah, dus dat bedoelen mensen met luisteren naar je lijf’, dacht ik. Blijkbaar had ik even die complete rust en ontspanning toch nodig. Diezelfde vakantie maakte ik overigens emotioneel gezien echt nog wel een dieptepunt door. Ik voelde me zó belemmerd door mijn zwangere lijf en was er even zo ontzettend, totaal en compleet klaar mee.’

Vond of vind je het lastig dat je dat trotse zwangere gevoel niet zo hebt ervaren? 

‘Ik weet niet of ik het zwanger zijn ooit helemaal heb omarmd. Het is iets prachtigs en wonderbaarlijks, maar bij een ander vind ik het leuker en interessanter. Een bevriende fotografe haalde me over om toch een zwangerschapsshoot te doen, ook al wilde ik daar eigenlijk niks van weten. Ook voor mijn zwangerschap was mijn buik niet per se een lichaamsdeel waar ik trots op was. Als je zwanger bent ligt er ineens zo’n focus op je buik, dat vond ik heel ongemakkelijk.

Ik vond die twintig minuten in de studio stiekem écht geen pretje (‘kijk even verliefd naar je buik!)’, maar ik ben wel heel blij met het eindresultaat. Ik ben, zoals ik eerder zei, namelijk wel ontzettend dankbaar dat een zwangerschap ons gegund is. Wat mij betreft is het zwanger zijn alleen iets functioneels, een manier om te krijgen wat we zo graag willen: een kindje. Dát is het eindstation en dit is de, tamelijk uitdagende, reis daar naartoe.’

‘Natuurlijk heb ik me daar soms schuldig over gevoeld. Als ik verhalen hoorde van andere vrouwen die omschreven hoe ze door hun zwangerschap de beste versie van zichzelf waren. Hoe ze zich dolgelukkig en krachtig voelden. Ik heb wanhopig gewacht tot ik me ook zo zou voelen, maar het kwam maar niet. Soms twijfelde ik zelfs of het afdoet aan de liefde voor mijn kindje, maar ik weet dat dat niet zo is. Ik vind zwanger zijn niet leuk, maar ik hou van onze baby en kan echt niet wachten tot ik het leven kan starten met het kindje in mijn buik.’

Ben je voor je gevoel goed voorbereid op de bevalling?

‘Zoals ik vertelde heeft zwanger zijn en bevallen me altijd ontzettend geboeid. Ik smul van bevalverhalen en kijk graag naar beval video’s van anderen. In onze coworking space werkt ook een doula en ik geniet van haar verhalen. Tegen mijn eigen bevalling zie ik wel op. Ik ga ervan uit dat het erg pijnlijk gaat zijn, haha. Ik heb niet een bepaald beeld voor ogen hoe ik wens of hoop dat het verloopt, het enige wat ik wil is dat ons kindje en hopelijk ikzelf gezond en wel uit de strijd komen. Als dat lukt, dan vind ik alles prima. Eerst ging ik er vanuit dat we in het ziekenhuis zouden bevallen, maar de afgelopen dagen speelt het idee van thuis bevallen vaker door mijn hoofd. Ik vind het vooral een fijn idee dat ik nu nog niks hoef te beslissen en we puur op het moment kunnen kijken wat er lukt en past.’

Hoe ga jij om met alle goedbedoelde adviezen die je nu al krijgt?

‘Zo, daar heb ik wel even aan moeten wennen. Zwanger zijn is voor veel mensen écht een vrijbrief om zich ongevraagd met je te bemoeien. Mij advies geven vind ik één ding, maar puur jouw mening op proberen te dringen iets anders. Neem bijvoorbeeld borstvoeding geven. Ik wil het graag gaan proberen en mijn best ervoor doen, maar mocht het écht niet gaan, dan is dat oké en kan ik me daarbij neerleggen. Die houding is voor sommige mensen onbegrijpelijk, die vinden dat je koste wat het kost borstvoeding moet geven. 

Denk je ook al veel na over straks, als jullie kleintje er eenmaal is?

‘Daar ben ik inderdaad veel meer mee bezig. Ik fantaseer vooral over ons leven straks als gezin. Over samen wandelen door de stad, reisjes maken als familie. Ik heb daar ongetwijfeld ook een veel te romantisch beeld voor ogen, maar ik kijk daar gewoon heel erg naar uit.’

‘Aan de andere kant vind ik het ook spannend: ben ik straks nog steeds dezelfde persoon? Ik weet dat moeder worden veel zal veranderen, maar ik blijf toch wel die vrolijke, feestende, hardwerkende en ambitieuze jonge vrouw? Soms ben ik bang dat ik zal veranderen, maar ik heb er ook vertrouwen in dat het goedkomt. Mijn vriend is van ons twee toch meer de huismus en heel veel vrienden van ons hebben ook al kids. Ik hoop te gaan genieten van het gezinsleven én nog steeds de ruimte en vrijheid te vinden om zelf mijn dingen te ondernemen. Ik kan niet wachten.’

Fotocredits: Elles Anne Fotografie

Meer lezen?
Momtalk: Emilie Sobels
Dertig vrouwen vertellen waarom zij niet van hun zwangerschap genieten