Momtalk: Zoey

Als we Zoey Ivory spreken kan ze naar eigen zeggen eindelijk weer een beetje tot rust komen. De weken daarvoor waren voor haar en haar vriend behoorlijk spannend vanwege meerdere ziekenhuisbezoeken. Gelukkig is er inmiddels een plan opgesteld en wordt ook na de zwangerschap hun dochter goed gecheckt. We spreken Zoey over onzekerheden tijdens een zwangerschap, een veranderend lichaam en een blik op de toekomst.

Dit interview is opgenomen toen Zoey nog in verwachting was. Inmiddels is ze bevallen van een dochter: Jones Lennox.

De afgelopen weken stonden in het teken van veel ziekenhuisbezoeken. Hoe gaat het met je?

‘Nou, dat kun je wel zeggen. Ik ben nu 39 weken zwanger en de afgelopen maanden moesten we vaak naar het ziekenhuis inderdaad. Nu gaat het gelukkig goed met mij en naar omstandigheden ook met de baby. Toch was het de afgelopen weken best stressen. Ik heb meerdere tussentijdse bloedingen gehad, ben hiervoor opgenomen geweest met 22 weken én in het nieuwe jaar vonden ze een cyste in het buikje van onze baby. Inmiddels is er – na meerdere bezoeken aan verschillende ziekenhuizen en gesprekken – met artsen en chirurgen een plan opgesteld en kunnen we de stress loslaten.’

‘Uiteraard blijf ik wel medisch tot en met mijn bevalling. Dat betekent ook dat ik in het ziekenhuis ga bevallen. Daar ben ik helemaal oké mee hoor, omdat dit al een wens was van mij en uiteindelijk is het de gezondheid van ons kindje dat op nummer één staat.’

Dat klinkt als een onzekere periode. Hoe heb je jezelf er doorheen gesleept?

‘Ik moet zeggen dat ik echt een nuchter type ben dat niet snel van haar stuk te krijgen is, maar dit heeft natuurlijk wel impact. Vooral die onzekerheid en niet weten wat er aan de hand is, maakte het mentaal pittig. Ook vond ik het lastig om dan van verschillende artsen elke keer wat anders te horen. Normaal gesproken ben ik niet echt iemand die allemaal beren op de weg ziet en zich druk gaat maken om iets wat ze niet weet, maar dit ging om de baby in m’n buik en dat maakte het wel honderd keer zo intens. Nu we een duidelijk plan hebben gehad, merk ik wel echt dat ik er gelijk weer alle vertrouwen in heb dat het goed gaat. Daar ben ik heel blij mee!’

Even terug naar waar het allemaal begon. Wanneer besloten jij en je vriend dat jullie klaar waren voor een kindje?

‘Ik denk dat we al vrij snel in onze relatie uitspraken dat we een kinderwens hadden. Ergens in 2023 besloot ik te stoppen met de pil, omdat ik toch had gehoord en gelezen dat het niet zo goed is om heel snel na het stoppen met de pil, zwanger te raken. We wilden volgend jaar – dus in 2024 – er pas echt voor gaan. Dat is grappig genoeg wat naar voren geschoven haha.’

‘Wat nog gekker is, is dat ik heel lang niet heb doorgehad dat ik in verwachting was. Ik hield mijn menstruatie bij in een app en die gaf op een gegeven moment aan dat ik een zwangerschapstest moest doen. De test gaf 3+ weken aan en de app gaf 4 weken zwanger aan. Ik was dus helemaal in de veronderstelling dat ik zo rond dat termijn zwanger zou zijn. Ook omdat ik een aantal weken daarvoor nog bloedingen (in mijn hoofd menstruaties) had gehad. Ik heb gelijk de verloskundige gebeld en die gaf aan dat ik nog even drie weekjes zou moeten wachten, tot ik zeven weken zwanger zou zijn. Maar ha! Toen we eenmaal bij verloskundige waren, bleek ik al dertien weken in verwachting te zijn.’

Uiteindelijk kom je er dus bij je eerste echo achter dat je al 13 weken achter in verwachting bent. Wat ging er door je heen?

‘Er ging van alles door me heen. Vooral heel veel verbazing en ongeloof. Op het scherm van de echo zagen we geen pinda, maar gewoon echt al een wezentje met handen en voeten. Echt zo bizar! Het voelde gelijk een beetje gehaast. We moesten snel een 13-weken-echo laten maken en ik had nou eenmaal wel gewoon al een kwart van de zwangerschap gemist.’

‘Dat vond ik wel lastig hoor, dat ik dat hele proces in het begin niet heb meegemaakt. Het voelt toch als iets wat ik heb gemist. Aan de andere kant kan ik het ook wel relativeren. Het is ergens ook heel fijn dat ik die onzekerheid van die eerste weken niet heb hoeven te ervaren.’

Niet alleen het feit dat je al 13 weken in verwachting was kwam als een shock, ook je zwangerschap zelf kwam als een verrassing. Hoe reageerde je?

‘Ook dat vond ik heel onwerkelijk. Ik wilde altijd heel graag moeder worden, maar toen ik die positieve zwangerschapstest in m’n hand had, dacht ik vooral: ‘Is dit echt?’ De eerste weken van m’n zwangerschap ervaarde ik niet echt dat ‘roze wolk-gevoel’ waar je veel vrouwen over hoort. Dat vond ik best lastig. Ben ik dan een gekke moeder? En ga ik die band nog wel krijgen met de baby in mijn buik? Moet je meteen een band voelen met je baby? Dat soort vragen gingen wel door m’n hoofd heen. Blijkbaar had het bij mij even tijd nodig om allemaal te landen, want inmiddels voel ik dat bijzondere gevoel wel al maanden.’

‘Ik vind dit ook wel belangrijk om te delen. Hoe graag je namelijk ook moeder wil worden, een zwangerschap kan toch iets zijn waar je aan moet wennen. Dat voelt gek, want het is je grootste droom, maar toch is het ook een gevoel dat er nou eenmaal is. Inmiddels weet ik: dat mag je zo voelen en dat moet je juist toelaten. Uiteindelijk komt dat gevoel wel.’

Met een zwangerschap start ook de hele transitie van vrouw naar moeder. Hoe ervaar je die?

‘Die vind ik mooi, maar af en toe ook lastig. Het is toch een zoektocht naar je nieuwe identiteit. Een stom voorbeeld is bijvoorbeeld dat ik jarenlang een tepelpiercing heb gehad. Die heb ik er nu vanwege de wens om borstvoeding te geven, uitgehaald. Toen had ik wel even een momentje van: ‘Ohja, die ‘wilde’ periode is nu voorbij. Ik word nu moeder.’ Hetzelfde geldt met kleding, in je zwangerschap ga je je natuurlijk heel anders kleden. En heel even dacht ik, wie ben ik nu? Dit gaat natuurlijk maar om uiterlijke kenmerken, maar toch. Het is wel een proces waar ik bewust mee bezig ben geweest, sowieso is met zelfliefde en zelfacceptatie bezig zijn voor mij heel belangrijk.’

Onlangs spraken we ook met Kim van der Veer, moeder van drie kinderen, over de transitie van vrouw naar moeder.

Hoe bereid je je voor op de bevalling?

‘Ik ben best wel een control freak dus voorbereiden was voor mij heel belangrijk. Ik heb samen met mijn vriend een zwangerschapscursus gevolgd. Dat vond ik heel fijn en zorgt voor rust, ook al had ik alle informatie die verteld werd al op internet gelezen. Wat ook wel heel schattig is, is dat m’n vriend en ik iedere avond samen iets lezen over zwangerschap, bevalling of het ouderschap. Ik vind het belangrijk om hem erbij te betrekken. De baby in m’n buik is niet nu alleen van mij, dat is ook van hem. Dus er samen naartoe leven, is wel echt iets wat we fijn vinden en ook lol in beleven. Ik denk dat dat ook gelijk een stukje voorbereiding is op wat allemaal gaat komen.’

‘We hebben het dus niet alleen over de zwangerschap en de bevalling, maar ook de tijd erna. Over wat we ons kindje willen meegeven of wat we belangrijk vinden in de opvoeding. We zitten gelukkig heel erg op een lijn, dat is fijn. Wat ik ook prettig vind, is dat we van elkaar weten hoe we in elkaar zitten. Mijn vriend is ontzettend zacht. Ik denk niet dat ik ervan uit moet gaan dat hij onze dochter eens flink op haar donder geeft als ze iets heeft gedaan dat niet mag. Dat is eerder iets wat ik zou doen, denk ik. En dat is oké. We hebben beiden onze eigen karakters en dat maakt ons gelijkwaardig.’

Als laatste vraag. Wat zou je (aanstaande) moeders willen meegeven?

‘Ik denk dat dat heel goed aansluit bij wat ik al eerder zei: dat het oké is om niet altijd maar op die roze wolk te zitten, vooral als je zwangerschap niet loopt zoals je had verwacht. Het is nogal wat, dat je weet dat je moeder gaat worden en wat je helemaal meemaakt. Dus laat dat idee een beetje op je inwerken, gun jezelf de tijd en geniet wanneer je kan.’