© 2024 // How About Mom
Sheling Kamkes (‘92) is moeder van de pasgeboren Jason (’22) en woont samen met haar vriend Sjors. Ze is content creator en heeft een eigen beauty-kanaal. “Instinctief wist ik wat ik moest doen, toen de persweeën begonnen en de verloskundige er nog niet was.”
“Het gaat heel goed. Het is een enorm cliché, maar het moederschap is het mooiste dat me ooit is overkomen. Alle clichés zijn helemaal waar, haha.”
“Jason is nu vier maanden oud, en we zijn nog wel zoekende naar een ritme en wat hij nodig heeft qua slapen en voeding. Ik vond de afgelopen maanden wel echt een zoektocht voor ons als nieuwe ouders.”
“Ik heb een aantal vriendinnen die al eerder aan kinderen begonnen, met kinderen die nu bijvoorbeeld drie jaar zijn. Ik merk dat ik nu pas echt begrijp wat zij hebben meegemaakt. Ik voel me bijna schuldig, ik wist niet hoe heftig die newborn fase kon zijn. Ik keek na mijn bevalling opeens ook zo anders naar alle moeders op deze wereld. Met zoveel respect.”
“Heel fijn! Ik ben een beetje misselijk geweest, maar dat trok vaak snel weg. Het was fantastische periode, die voor mijn gevoel zo snel voorbij ging. Ik probeerde om elke week een foto te maken van mijn zwangere buik, maar soms vergat ik dat. Die negen maanden zijn echt voorbij gevlogen.”
“Het was ook een fijne periode om ons samen voor te bereiden op ouders worden. Sjors is enorm betrokken, super geïnteresseerd, en we gingen naar alle cursussen en afspraken bij de verloskundige. Het was echt een bijzondere tijd samen.”
“In de eerste helft van mijn zwangerschap was ik best angstig voor de bevalling. Samen met Sjors deed ik een bevalcursus. Naarmate mijn uitgerekende datum dichterbij kwam, las ik een boek dat grote indruk maakte, The Positive Birth Book. Nadat ik dat had gelezen, maakte mijn angst plaats voor vertrouwen. Daar heb ik heel veel aan gehad. Vrouwen bevallen al duizenden jaren, ik kan dit, realiseerde ik me. Sjors had ook veel geloof in mij en de aanstaande bevalling.”
“Met 37 weken braken mijn vliezen. Ik hoopte dat het door zou zetten, want ik wilde heel graag thuis bevallen. Die nacht begon het te rommelen.”
“Sjors hield de weeën bij, en merkte nog niet veel regelmaat in de weeën. Hij zei, ik ga nu nog niet de verloskundige bellen, het is nog onregelmatig. Maar dat was uiteindelijk 30 minuten voordat Jason werd geboren! Ik had op dat moment wel echt heel veel pijn, maar ik wist niet dat ik er al bijna was. Ik dacht: ‘als dit zo doorgaat, breng me dan maar naar het ziekenhuis’.
“Ik had verwacht dat het veel langer zou duren, zeker bij een eerste bevalling. Op een gegeven moment ging ik naar de wc, en merkte ik dat er bloed in mijn maandverband zat. Ik dacht dat ik moest poepen, ik voelde een enorme persdrang, maar poepen lukte niet.”
“Sjors hing op dat moment met de verloskundige aan de telefoon. ‘Sheling heeft bloedverlies en persdrang, kan dat?’ Ze kwam er zo snel mogelijk aan. Op dat moment zat ik nog op het toilet, en ging ik instinctief naar beneden om te voelen. Ik voelde een bult tussen mijn benen. ‘Help, ik heb verkeerd geperst’, was het eerste wat ik dacht, straks heb ik mezelf een verzakking geperst? Ik schrok. Maar niet lang daarna kwam Jasons hoofdje eruit. Ik was inmiddels gaan staan, en na drie keer persen kon Sjors hem opvangen. Mijn lichaam wist wat het moest doen. Ik gaf me over aan het moment.”
“Vanuit mijn bevalcursus wist ik dat ontsluiting niet het uitrekken van de baarmoedermond is, maar de manier waarop een kind indaalt in het geboortekanaal, als een soort coltrui over zijn hoofdje. Dat heb ik me heel erg ingebeeld tijdens de weeën.”
“De verloskundige was er nog niet toen Jason geboren was. Toen hij eruit kwam, moest hij gelukkig meteen huilen. Oké, dat werkte allemaal. Sjors haalde een mutsje uit de babykamer en een handdoek om hem droog en schoon te maken. De verloskundige zei aan de telefoon: “Als het lukt, wandel dan naar bed en ga daar liggen.” Dus ik waggelde de gang door, met een pasgeboren baby en navelstreng. In mijn eigen bed liggen met Jason, dat was enorm fijn.”
“Ik prijs mezelf gelukkig dat ik zo’n fijne thuisbevalling heb gehad. Ik was echt in mezelf gekeerd, kon me compleet overgeven. Het was zo’n mooi moment, die bevalling.”
“Twintig minuten later stond de verloskundige op de stoep, gevolgd door de kraamzorgende. Toen begon het hele circus. Ik merkte dat ik met de komst van vreemde mensen in huis een beetje uit mijn bubbel getrokken werd, dat vond ik achteraf het lastigste van deze fase. Dat de placenta nog geboren moest worden vond ik erger en zwaarder. Omdat ik veel minder in mezelf gekeerd was, kostte het me veel moeite om die eruit te persen.”
“Ook daar had ik me van tevoren op voorbereid door een cursus borstvoeding te volgen. Toch heb ik er misschien beetje te makkelijk over gedacht. Uiteindelijk heeft het weken geduurd voordat de borstvoeding echt op gang kwam. In die eerste weken waren er momenten waarop ik dacht: hoe ging dat gouden uur ook alweer? Zou het daaraan gelegen hebben dat de borstvoeding niet op gang kwam? Het was zo snel gegaan, ineens was Jason er.”
“Jason had moeite met aanhappen. Ik voedde met een tepelhoedje, tot we er na zes weken achter kwamen dat hij een te strakke lipband en tongriem had. Dat was niet opgemerkt door de verloskundige en door de lactatiekundige. Ik merkte dat er iets moest zijn waardoor de borstvoeding niet lukte, omdat hij inmiddels echt wel een sterk mannetje was. Online vond ik de Tongriem Kliniek in Groningen, waar we met een zes weken oude Jason naartoe zijn gereden voor een consult. Daar werd de diagnose gesteld, bij ons in de buurt kon hij de week daarna geopereerd worden. Daarna kon hij meteen goed aanhappen, en verliep de borstvoeding vrijwel probleemloos.”
“Het geklungel en de onzekerheid, ook dat wordt minder besproken. Als ik nu terugdenk aan die eerst weken. Van afgekolfde melk voeden via kleine spuitjes, tot kunstvoeding, tot een tepelhoedje afbouwen, tot kunstvoeding en afgekolfde melk via een sondevoeding-slangetje. We waren er 24/7 mee bezig. Ik heb avonden huilend in bed gezeten en echt heel vaak op het punt gestaan om te stoppen. Toch ging ik door, ik wilde echt heel graag dat borstvoeding zou lukken.”
“Van tevoren bespraken Sjors en ik hoe onze ideale kraamtijd eruit zou zien. Ik dacht dat ik zo iemand zou zijn die in de baby bubbel wilde blijven en niemand om zich heel duldde. We hadden aan onze vrienden en familie ook aangegeven dat we de kraamweken rustig wilden houden en zo min mogelijk bezoek wilde hebben. Toen Jason er eenmaal was, veranderde ons gevoel. Je bent zo trots en blij als ouders! Onze ouders en vrienden waren al snel welkom.”
“We maakten bewust de keuze voor een zelfstandige kraamzorgende. Daar hebben we een uitgebreide kennismaking en intake mee gehad, en dat zorgde voor een fijne sfeer vanaf dag één. Mede dankzij haar kijk ik terug op een hele fijne kraamweek. Ook hadden we vooruit gekookt en wat maaltijden ingevroren. Ik vind het altijd al heerlijk om op te ruimen – daar maak ik ook video’s over haha – maar de nesteldrang sloeg enorm toe tijdens mijn zwangerschap. Alles lag geordend in de commode en kasten, heerlijk.”
“Wat niet? Ik verbaasde me over alle bijkomstigheden van een zwangerschap: extra pigment en haargroei, een donkere streep op mijn buik, veel zweten. Tegen het einde van mijn zwangerschap voelde het zo dik en opgezwollen daar beneden, ik kon nauwelijks meer zitten. ‘Kom dit ooit nog goed’, dacht ik, terwijl ik me in een grote onderbroek hees. Dat die placenta geboren moest worden, had ik ook even gemist, en dat kraamtranen zó intens kunnen zijn. Ik kon overmand worden door verdriet, door grote emoties. En door kleine dingen. Afscheid nemen van onze kraamzorg me heel zwaar. Tranen met tuiten, haha.”
“De gevoelens van verantwoordelijkheid en onvoorwaardelijke liefde die komen kijken bij het ouderschap, vond ik ook overweldigend. Je hebt nadat je ouder ben geworden ook een klik met iedereen die een kind heeft, je snapt waar zij doorheen zijn gegaan en welke zorgen zij hebben.”
“YouTube begon voor mij ooit als hobby en inmiddels is dit mijn fulltime baan. Daarmee heb ik ook een ‘verantwoordelijkheid’ om regelmatig te posten. Ik voel ook een sterk verantwoordelijkheidsgevoel naar mijn volgers. Voordat ik moeder werd had ik een fijn upload ritme en een routine die voor mij goed werkte. Ik postte twee keer per week een video op YouTube, had meerdere Instagram Stories per dag. Nu in moeder ben, is het enorm zoeken naar een nieuwe balans. Jason is nu bijna 4 maanden oud. Ik vind het heel lastig. Aan de ene kant heb ik een kleine baby waar ik voor wil zorgen, en aan de andere kant wil ik ook wel weer aan het werk gaan. ‘Hoe doen andere moeders dat?’ vraag ik me vaak af. De ene dag gaat het goed, de andere dag baal ik weer enorm, waarom lukt het niet om mijn oude werkritme op te pakken.”
“Klopt, dat is een zoektocht. Ik heb enorm leuke volgers en heb volop gedeeld over de zwangerschap op mijn kanaal. Voor mijn gevoel had ik iedereen lekker gemaakt voor dit mega life event dat eraan kwam. Maar toen het zover was en ik met een paar weken oude baby op de bank zat en blij was als ik mijn kopje thee een keer warm in plaats van koud kon drinken, lukte het me niet om te posten. Ik liep continu achter de feiten aan. Het lukte me simpelweg niet om online te zijn, en daar raakte ik dan weer gefrustreerd over: hoezo lukt het dan niet?”
“Wat het ook lastig maakt is dat we nu nog geen opvang hebben voor Jason, pas vanaf volgende zomer. Sjors en ik hebben nu bedacht dat ik de avonden inplan voor mijn werk – dat is immers flexibeler – maar ik merk ook dat ik ‘s avonds graag met Sjors en Jason wil zijn. Het is ook een kwestie van loslaten, merk ik. Dat vind ik best lastig. Ik zie veel beren op de weg en wil graag zelf alles goed doen. Sjors heeft nu een papadag, en het is ook fijn om een middag geconcentreerd te kunnen werken.”
“Wat me heel erg helpt, is om te bedenken: het is nog maar vier maanden geleden dat Jason in ons leven kwam. De tijd gaat zo snel! Dat helpt me om bewust te kunnen genieten en doet me realiseren: de rest van mijn leven kan ik nog werken. Het hoeft niet allemaal nu. Dat helpt enorm om te relativeren.”
“Jason heeft zijn entree al gemaakt op mijn socials. Het voelt dubbel. Sjors en ik hebben eht er ook veel over gehad. Zolang het goed voelt, doen we het, maar misschien komt er een moment dat ik mijn kind niet meer op socials wil laten zien. Plus: het is mijn account, niet van Jason. Daarom post ik nu ook minder. Mijn leven draait nu om hem, dat is heerlijk.”
“Deze week probeerden we Jason voor het eerst in zijn eigen bed te laten slapen. Ik zat op de bank met de babyfoon en moest ineens enorm huilen. Was vanochtend dan de laatste keer dat hij op mij in slaap was gevallen? Waarom moet hij in een eigen bed, van wie had ik dat advies gekregen? Ik realiseerde me: ik wil het op mijn eigen manier doen. Hij mag nog zo lang hij wil op mijn schoot of aan mijn borst in slaap vallen. Er komt namelijk ooit een moment dat hij dan niet meer doet.”
“Volg je gevoel. Laat je niet gek maken, hoe moeilijk dat soms ook is. Moedergevoel is zo iets bijzonders, heb ik zo vaak gemerkt.”
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom