‘Ik durfde niet alleen te zijn met m’n kind omdat ik té bang was hem te verliezen’

Moeder zijn is prachtig en bijzonder, maar kan ook heel kwetsbaar en onzeker zijn. Sommige moeders ervaren die kwetsbaarheid heviger dan andere moeders. De moeder die deze blog schreef, hoort bij die eerste groep. Zij durfde lange tijd niet alleen met haar kind te zijn en vertelt daarover.

‘Ik heb altijd al moeder willen zijn en voelde me vanaf het eerste moment dat ik m’n zoon in m’n armen had een geboren moeder. Ik had me goed voorbereid op het moederschap, alles liep op rolletjes maar toch kwam ik de dagen amper door. Ik leefde in een staat van paniek en werd met de dag angstiger. Dan liep ik over straat met de kinderwagen en was ik continu bang dat m’n kind uit de kinderwagen werd gepikt. Of dat hij eruit zou vallen.

Wat ik toen nog niet wist, is dat ik een postpartum depressie had die zich voornamelijk uitte in hevige angsten. Uit diverse onderzoeken blijkt dat zo’n 20 % van de vrouwen die kampt met een postpartum depressie, angstgerelateerde klachten heeft. Maar in die tijd wist ik helemaal niks. Niet dat ik last had van een postpartum depressie en niet dat het niet erg is om als nieuwe moeder angsten en onzekerheden te hebben.

Angsten steeds heviger

Goed, de angsten werden steeds heviger. Ik snakte naar hulp en voordat ik het doorhad zat ik iedere dag met m’n zoon bij m’n moeder op de bank. Ik durfde enkel nog maar met mijn moeder of man aan m’n zijde de deur uit en elke keer als ik aan het einde van de dag naar huis moest, voelde dat doodeng. Ik durfde het niet aan om alleen thuis te zijn met een baby’tje die kon gaan helpen of niet wilde slapen, want wie kon mij dan helpen?

Uiteindelijk ging het van kwaad tot erger. Mijn zoon was inmiddels al een paar maanden oud en ik deed iedere nacht nog geen oog dicht. Zelfs als hij sliep, zat ik rechtop in bed gefocust op dat hij eventueel zou kunnen huilen. Compleet overtuigd dat hem ieder moment iets ergs zou kunnen overkomen. Het liefste was ik daarom altijd thuis, met mijn man of moeder aan m’n zijde. Dan kon ik in bed kruipen met m’n zoon en zou hem niks overkomen. Mocht hem wel iets overkomen, dan waren in ieder geval mijn man of moeder er nog om hem te redden.

Op een dag kwam de glazenwasser langs en moest ik mijn zoon één minuut alleen in z’n kinderwagen laten liggen, omdat ik de glazenwasser iets moest uitleggen. Toen ik terugkwam krijste hij het uit en was hij helemaal rood aangelopen. Ik baalde zo. Ik was zó boos op mezelf dat ik hem even alleen had gelaten en hem daar hulpeloos had laten liggen.

In realiteit ging het natuurlijk gewoon prima met m’n zoon. Hij huilde zoals iedere baby dat deed en het echte probleem was dat het niet goed ging met mij. De liefde die ik voor dat kleine mensje voelde was zo intens dat het me compleet aanvloog en omsloeg in angst. Angst dat ik hem zou verliezen en zonder hem verder moest. En dat dat dan eventueel mijn schuld zou zijn.

Het gaat niet goed

Het was mijn moeder die op een zeker moment zei: ‘Het gaat niet goed met je, je moet er nu wat aan gaan doen.’ Ik besloot naar haar te luisteren, ze is immers een wijze vrouw die ook jarenlang met angsten kampte, en ging in gesprek met een therapeut.

Zij gaf voor het eerst een naam aan hetgeen wat ik voelde: ik had een postpartum depressie. Ze liet weten dat ik niet de enige ben die kampt met angsten over haar kind. Ik begon te accepteren hoe ik me voelde en leerde steeds meer dat die angsten die ik had, mijn geen leukere moeder maakten.

Integendeel, door stapje voor stapje meer los te laten en te vertrouwen op mijn zoon, is de band die ik met hem heb sterker dan ooit. Juist omdat ik wéét dat ik de liefste moeder voor hem ben en er volledig op heb leren vertrouwen dat wat ik doe, het juiste is.’

Meer lezen?
Emoties van een nieuwe moeder: van geluk tot verdriet en alles daar tussenin