Moeders delen hoe een postnatale depressie voelt

Hoe voelt een postnatale depressie? Dat je na de geboorte van je baby allerlei verschillende en uiteenlopende emoties voelt, is normaal. Liefde en geluk kunnen in een rap tempo worden afgewisseld met angst, onzekerheid, schuldgevoel of verdriet. Meer dan de helft van de vrouwen heeft na de bevalling last van de baby blues, ook wel bekend als kraamtranen. Maar als die gevoelens langer dan een paar weken aanhouden of het zorgen voor jezelf en de baby in de weg staan, dan kan er meer aan de hand zijn. Naar schatting heeft zo’n 10% van de vrouwen een postnatale depressie. Deze moeders delen hoe een depressie bij hen voelde.

‘Ik herkende de symptomen van een postpartum depressie niet’

‘Voor mij betekende een postnatale depressie met name angst en bezorgdheid. Overdag was het voor mij onmogelijk om een dutje te doen en ‘s nachts viel ik na de voedingen, anders dan mijn baby, niet direct in slaap. Ik lag te woelen en te malen en maakte me over van alles en nog wat vreselijk zorgen. Tegen de avonden en nachten begon ik steeds meer op te zien. Ik voelde me totaal niet mezelf.

Ik weet nog dat ik naar de symptomen van een postnatale depressie zocht, maar dat ik me niet overal in kon herkennen. Daarom ging ik er vanuit dat dit iets anders was. Ik ontkende het volledig en verborg mijn symptomen voor mijn man, vrienden en familie. Bij de zes weken check-up bij de verloskundige gaf ik aan dat ik niet kon slapen en me vaak angstig voelde. Ze zei dat ze geen idee had waarom ik me zo voelde en hoopte dat het snel beter zou gaan met me. Ik voelde me heel alleen destijds. Ik schaamde me en had het gevoel met niemand te kunnen delen. Het heeft al met al een jaar geduurd voordat ik me eindelijk weer mezelf voelde.’

‘Bij ieder geluid dook ik het liefst direct met mijn kinderen onder de tafel’

‘Het gekke is dat ik bij mijn eerste kind nergens last van heb gehad en pas na de geboorte van onze tweede last kreeg van vreselijke nachtmerries. Ik wilde onze zoon niet uit het oog verliezen en maakte me constant zorgen. Ik had last van verschrikkelijk nare gedachten die in mijn hoofd levensecht leken. Die gedachten en mijn emoties die erbij hoorden, kon ik niet in bedwang houden. Mijn man probeerde me rustig te houden en ging er vanuit dat mijn klachten een effect waren van de bevalling en de hormonen die door mijn lijf gierden.

Ik had er weleens over gehoord, maar ik wist niet hoe een postnatale depressie voelt. Ik had ook onthouden dat dit gepaard ging met een slechte band tussen moeder en kind. Dat was bij mij niet het geval.

Maar bij ieder hard geluid dook ik het liefst direct met mijn kinderen onder de tafel. Na een paar weken kreeg ik de diagnose postpartum depressie, mogelijk in samenwerking met PTSD vanwege de traumatische bevalling. Ik begon met antidepressiva en anti-angst medicijnen en ging twee keer per week naar een twee uur durende therapiesessies. Na ongeveer vier maanden begon ik verschil te merken. Soms gaan mijn gedachten nog weleens de verkeerde kant op, maar ik heb nu inmiddels geleerd om diep adem te halen, even te stoppen en dan opnieuw te starten.’

‘Ik dacht niet aan een postnatale depressie, want dat had ik de eerste twee keer toch ook niet gehad?’

‘Ongeveer twee dagen na de geboorte van mijn derde zoon, wist ik dat er iets mis was. Het voelde alsof er een zware deken over me heen lag. Ik voelde me overweldigd door de liefde voor mijn zoon, maar was ook continu aan het huilen. Het idee dat ik hem niet altijd zou kunnen beschermen, dat hij ooit pijn zou hebben, maakte me zo verdrietig. Doordat ik me zo voelde, ging ik ook nog eens enorm aan mezelf twijfelen of ik wel een goede moeder voor hem zou zijn. Omdat ik bij mijn eerste twee kinderen deze gevoelens niet had gehad, dacht ik geen seconde na over een postnatale depressie.

Ongeveer een week na de bevalling vroeg ik mijn partner om de verloskundige te bellen, omdat ik zelf niet in staat was om aan de telefoon te praten zonder te huilen. Uiteindelijk kreeg ik antidepressiva voorgeschreven en dat hielp binnen een paar dagen. Ik heb dat medicijn uiteindelijk nog een paar jaar gebruikt. Je kunt je ontzettend eenzaam en onbegrepen voelen, maar praat er asjeblieft over als je deze gevoelens herkent. Er is altijd iets aan te doen.’

‘Ik wilde niet meer, ik was kapot, ik was op’

‘Al na de eerste nacht thuis bleek het echt niet te gaan. De benauwdheid, angst en somberheid hadden me zover gedreven dat ik huilend in mijn bed zat met mijn vijf weken oude dochter in mijn armen had en niet meer wist hoe ik verder moest. Ik wilde niet meer, ik was kapot, ik was op. Ik wilde dat alles stopte.’

‘Die gedachte heb ik met mijn zusje gedeeld, die bij me was. Samen belden we de dokter en die was er heel snel. Mijn man werd aan wal gebracht en bleef de drie opvolgende maanden thuis. Er werd meteen weer zorg via de GGZ opgestart. Ik kreeg antidepressiva voorgeschreven en kreeg de diagnose postnatale depressie. Voor de benauwdheid kreeg ik fysiotherapie, ik bleek namelijk chronisch te hyperventileren. Dit verklaarde al mijn vage lichamelijke klachten en pijn.’

‘De maanden die volgden waren intensief. Ik moest langzaam het vertrouwen krijgen dat het weer goed zou komen. We werkten aan de band met mijn baby, aan mijn schuldgevoel en aan stevig ouderschap. Ook kreeg ik het boek ‘En toen kreeg ik weer lucht’ van Tilda Klumpenaar. Ik heb gehuild als een baby, want wat een feest van herkenning was dat boek. Ik voelde me minder alleen en ik kreeg vertrouwen dat ik niet ‘gek’ was.’