Momtalk: Renée Gunning

Renée Gunning (’90) was 37 weken zwanger van haar dochter toen we haar spraken voor een Momtalk. Inmiddels is dat alweer ruim 2 jaar geleden. Hoog tijd om de moeder van Willem (’19) en Mabel-Anna (’21) opnieuw op te bellen. Het wordt een openhartig gesprek over verlies, paniekaanvallen maar ook: altijd de mooie kanten van het leven blijven zien.

Ruim 2 jaar geleden spraken we je voor het laatst. Niet veel later beviel je van Mabel-Anna. Hoe kijk je terug op de bevalling en kraamtijd?

‘Nou, in die weken tussen het gesprek en de bevalling is een hoop gebeurd. We verloren mijn stiefvader plotseling. Dat betekent dat dood en leven zich in die periode flink hebben afgewisseld. In de dagen van de begrafenis heb ik echt zo vaak geroepen dat het meisje in m’n buik echt niet nú geboren moest worden. Dat gebeurde ook niet en uiteindelijk ben ik zelfs ingeleid. Ik denk dat ik te hard heb geroepen dat ze nog even niet kon komen, haha.’

‘Uiteindelijk ging ik m’n bevalling in uitgeput en verdrietig in, iets waar je toch zenuwachtig van wordt en hoe je het absoluut niet wil. Ik moest wel gaan vertrouwen op mijn wilskracht en doorzettingsvermogen. Ik mocht de verloskundige na één nacht goed slapen bellen. Ik was op 5 juli uitgerekend, maar op 7 juli was ik er klaar voor. Ik wilde naar een ander level van emotie, namelijk die van geluk, verliefdheid en blijdschap. ‘Kom maar door met de baby!’ dacht ik die ochtend. Toen werd ik ingeleid. Mijn bevalling was opnieuw een droombevalling en vanaf minuut een was ik verliefd op Mabel-Anna. We zaten echt op een roze wolk, ondanks dat we ook rouwgevoelens hadden. Die waren natuurlijk niet weg, maar werden wel verzacht door de komst van nieuw leven.’

Voor het verlies van je stiefvader, verloor je partner zijn vader. In 2023 krijgt jouw vader te horen dat hij ongeneeslijk ziek is en overlijdt hij. Wat doet zoveel verlies in een korte tijd met je?

‘Dat is natuurlijk heel bizar en vooral heel verdrietig geweest. Ik ben iemand die altijd de mooie kant van het leven ziet, daarom positief blijft en maar doorgaat. Maar met het verlies van 3 papa’s in 3 jaar en mijn kindjes die zo klein zijn, is dat niet altijd makkelijk. Eind vorig jaar heb ik dan ook een behoorlijke klap gekregen. Ik belandde in het ziekenhuis met een longontsteking die maar niet overging. Ik denk dat het een signaal van m’n lichaam is geweest dat me wilde vertellen: stop met doorgaan, denk aan jezelf.’

‘Dat ik met mijn 33 jaar in het ziekenhuis beland met een longontsteking is overigens omdat ik een bloedafwijking heb. In een notendop: mijn rode bloedcel mist een bouwsteen waardoor hij sneller knapt dan zuurstof aanmaakt waardoor ik altijd een te laag hemoglobinegehalte (HB). Hemoglobine is verantwoordelijk voor het zuurstoftransport in het bloed. Daar heb ik nooit veel over gepraat, maar nu heb ik het gevoel dat ik dat wel moet.’

‘De artsen hebben gezegd dat ik me niet langer moet vergelijken met andere moeders van 33. Mijn lichaam trekt dat niet. Die boodschap is heel confronterend. Ik heb toch de zorg voor de kindjes enzo, hoe ga ik dat doen? Dat is nu de grootste zoektocht voor mij: hoe ik m’n eigen grenzen kan bewaken zonder dat de kindjes tekortkomen. Voor dat laatste ben ik overigens niet bang. Zij zijn mijn grootste prioriteit en zullen altijd voor iets anders gaan.’

‘Hoewel het vreselijk is wat er de afgelopen jaren is gebeurd, heeft het ook een mooi besef gebracht; namelijk hoe dankbaar we zijn dat we twee gezonde kinderen hebben. En hoe belangrijk het is om als moeder jezelf rust en tijd te gunnen.’

Je lichaam viel dus uit. Kun je ook iets vertellen over wat de afgelopen jaren mentaal met je hebben gedaan?

‘Zoals ik net vertelde is er een lange periode geweest waarin ik maar doorging. Maar in deze periode van mijn leven met kleine kinderen heb je soms ook geen keus. Ik ben sowieso iemand die haar koppie niet snel laat hangen, alleen ik wil ook nog een sociaal leven, een leuke partner zijn, er leuk uitzien en het huishouden tiptop in orde. Tja. Dat gaat niet allemaal.’

‘Na het overlijden van mijn vader deze zomer kreeg ik last van een emotie die ik niet eerder kende: ik werd angstig en ik kreeg bij drukte zoals een kinderverjaardag last van paniekaanvallen. Ik schrok daarvan. Hoe kan het dat ik die heb? Ik sta toch altijd sterk in mijn schoenen? Concluderend is het verlies van mijn vader en de euthanasie traumatisch voor mij geweest. En ben ik bang om nog meer dierbaren te verliezen.’

‘Ik was eigenlijk nooit bang om mijn kinderen te verliezen. Althans, niet op een manier dat het me belemmerde. Maar dat doet het nu soms wel. Dat is confronterend. Ik wil me niet laten belemmeren door angst, dus ik ben hard aan het werk om dat ook niet te doen. Maar toen Willem laatst op schoolreisje ging en hij niet wilde gaan, moest een andere moeder tegen mij zeggen: ‘Laat hem maar gaan, anders wil hij de volgende keer ook niet.’ Op dat soort momenten wil ik ‘m bij me houden, bang dat er iets gebeurt. Terwijl ik diep van binnen natuurlijk weet dat die gedachten niet reëel zijn. Dan kan je nog zo hard roepen dat je je moedergevoel moet volgen, het is soms verdomde lastig om te weten wat dat gevoel dan is.’

Laten we nog even teruggaan naar de geboorte van Mabel-Anna. Hoe vond je de overgang van een naar twee?

‘Die vond ik echt wel pittig! Wij zeggen altijd one is a pet, two is a zoo. En ik zou niet weten wat een eventuele derde dan zou zijn haha. Willem was net twee jaar oud toen Mabel-Anna werd geboren. In principe hadden we toen één kindje dat niks kon, en één kindje die niks wilde. Willem sliep slecht en ik kan me niet herinneren dat er momenten zijn geweest dat ze beiden op hetzelfde moment sliepen, haha. Overigens denk ik dat ik de overgang ook pittig vond, omdat ik vrij resoluut besloot om weer aan het werk te gaan.’

‘Toen Mabel-Anna 10 weken oud was werd ik gebeld door mijn oude werkgever of ik weer aan de slag wilde gaan voor hen. Ik had daar behoefte aan. Aan iets voor mezelf en gewoon doodgewone gesprekken met collega’s bij het koffiezetapparaat. De eerste twee levensjaren van Willem heb ik niet gewerkt, vandaar dat ik die behoefte weer had. Maar goed, je kunt je voorstellen: net bevallen en weer opnieuw aan het werk na 2 jaar is niet per se heel relaxt. Ook was het schakelen voor mijn partner, die ondernemer is. We moesten als gezin echt weer onze dynamiek vinden.’

‘Ik zou niet zeggen dat ik spijt heb gehad van die stap, ik ben nog steeds heel blij met het werk wat ik doe. Maar soms kijk ik foto’s terug van de kraamperiode en denk ik: ‘Ik weet die momenten gewoon niet meer.’ Ze zijn een soort van vervaagd en ik heb toch echt wel momenten in een soort roes beleefd.’

Als je terugkijkt naar de afgelopen jaren als moeder, hoe zou je die dan omschrijven?

‘Het moederschap is het allermooiste wat er is, maar ook tegelijkertijd heel hectisch en intens. Met de komst van een kindje worden je gevoelens een stuk heviger. En dat is heel mooi, maar kan ook zorgen voor meer angsten en zorgen. Daarbij heeft het me ook mooie lessen geleerd: bijvoorbeeld dat het oké is om op een dag een vier te gooien en niet een zes. Of dat het goed is om de controle iets meer los te laten, juist zodat je meer ruimte krijgt voor jezelf. En natuurlijk dat gezondheid het allerbelangrijkste is wat er is.’

En als we vooruitkijken naar de toekomst, hoe zie je die dan voor je?

‘Daar heb ik veel vertrouwen in. M’n partner en ik zeiden de afgelopen 3 jaar tegen elkaar: hopelijk wordt dit een saai jaar. Zonder ellende en met iets meer vrolijkheid. Voor dat laatste gaan we écht dit jaar! We hebben een mooi huis in ’t Gooi op het oog en einde zomer start de verbouwing. Dat zijn leuke dingen om mee bezig te zijn. Ik heb vertrouwen in de toekomst, maar voor mezelf zal de komende periode ook wel een zoektocht worden. Naar weer een nieuwe balans waarin ik mezelf niet continu voorbijloop. Maar ik ben positief ingesteld en weet: dat komt vast helemaal goed.’