Als het niet vanzelf gaat: “Twee keer zwanger door ICSI”

In de serie ‘Als het niet vanzelf gaat’ delen fotografe Sacha Janssen en How About Mom de foto’s en verhalen van vrouwen die te maken hebben of hebben gehad met fertiliteitsproblemen. Eén van deze vrouwen is Lieke. “Mijn man en ik zijn ontzettend dankbaar voor de mogelijkheden die er zijn qua vruchtbaarheidsbehandelingen.”

Wie ben jij?

“Ik ben Lieke, 30 jaar en werk als leerkracht op een basisschool in groep 7 en 8. Ik ben 15 jaar samen met mijn man Roel, en 5 jaar geleden zijn we getrouwd. Samen hebben wij een geweldige dochter, ons ICSI wondertje Nina. Inmiddels ben ik zwanger van ons tweede kindje, ook via ICSI. Hij of zij wordt in december verwacht.”

Had je altijd al een kinderwens?

“In alle vriendenboekjes vulde ik vroeger al in dat ik mama wilde worden. De wens is er altijd geweest. Toen ik Roel leerde kennen wisten we al snel van elkaar dat we allebei graag kinderen wilden. Wel wilden we eerst een goede basis, dus alles op de rit voordat onze kinderwens serieus werd. Een baan, een huis en we wilden eerst trouwen. Ook hebben we een paar prachtige reizen gemaakt.”

Kun je iets vertellen over jouw ICSI traject?

“Toen ik na een jaar proberen nog niet zwanger was zijn we naar de huisarts gegaan. We kregen een doorverwijzing voor een fertiliteitsonderzoek. Uit deze onderzoeken kwam slecht nieuws, maar we wisten toen eigenlijk nog niet wat ons te wachten stond. Drie dagen voor onze afspraak werd ik gebeld dat het gesprek niet door kon gaan in verband met de drukte in het ziekenhuis rondom corona. Onze afspraak was in het Bernhoven ziekenhuis in Uden, het epicentrum tijdens de coronapandemie. We zaten in zak en as. Dankzij onze huisarts werden we doorverwezen naar de vruchtbaarheidskliniek Nij Geertgen. Daar konden we vrij snel telefonisch een intake doen. We schrokken toen ons werd verteld dat we alleen voor ICSI in aanmerking kwamen.

Bij IVF (in-vitrofertilisatie) en ICSI (intracytoplasmatische spermainjectie) worden zaadcellen dichtbij de eicellen gebracht om de kans op bevruchting te verhogen. Bij IVF worden de zaadcellen in het laboratorium bij de eicellen in een kweekschaaltje gelegd. Bij ICSI wordt in elke eicel één zaadcel naar binnen gebracht. Dit voelde voor ons als ‘laatste’ redmiddel.

Een aantal maanden later mochten we starten met de voorbereidingen voor ICSI. De hormoonspuiten vielen me mee, maar de eicel-punctie om eicellen te ‘oogsten’ en alleen naar de afspraken in het ziekenhuis, dat viel me zowel fysiek als mentaal erg zwaar. Ik vond het erg pijnlijk en voelde me heel eenzaam, bellend met mijn man die in de auto op de parkeerplaats wachtte en niet mee naar binnen kon.

Ik had het geluk dat was de productie van eicellen hoog was: 26 eicellen waarvan 19 bruikbaar waren voor ICSI. Bij ICSI wordt in elke eicel één zaadcel naar binnen gebracht. Uiteindelijk zijn 7 eicellen bevrucht, waarvan er 5 zijn doorgegroeid. Ik moest wachten totdat de embryo’s teruggeplaatst zouden worden, omdat mijn lijf zo van slag was. Die maand daarna konden de eicellen wel teruggeplaatst worden. Tot onze verbazing was die terugplaatsing meteen raak. Ik was zwanger! Uiteindelijk is onze dochter Nina met een keizersnede ter wereld gekomen.”

Wilden jullie graag meer kinderen?

“De wens voor meerdere kinderen is er ook altijd geweest, dus na een half jaar hebben we weer contact opgenomen met de kliniek. Eerst wilden we weten of bij mij alles goed hersteld was na de keizersnede. Dat was zo en dus konden we een maand later weer starten met terugplaatsingen van de ingevroren bevruchte eicellen. De eerste terugplaatsing was weer raak. Helaas was deze zwangerschap van korte duur en liep het uit op een miskraam.

Inmiddels ben ik nu zwanger na de derde terugplaatsing. Nina en de baby in mijn buik zijn dus van dezelfde ‘lichting’. Een heel bijzonder gevoel. We zijn ontzettend dankbaar voor de mogelijkheden die er zijn op het gebied van vruchtbaarheidsbehandelingen. Hierdoor is onze grootste wens uitgekomen.”

Wat is de grootste uitdaging als je te maken hebt ICSI en moeilijk (natuurlijk) zwanger kunnen raken?

“Je moet alles uit handen geven en zelf kun je er niks aan veranderen. Dat vond ik vooral erg lastig. Ik ben gewend om ergens hard voor de werken of een tandje erbij te zetten totdat iets lukt, maar met dit traject heb je zelf niet meer de touwtjes in handen. Je bent van zoveel dingen afhankelijk. Ook vond ik zwangerschapsaankondigingen en gesprekken over baby’s in mijn omgeving erg pittig. Het verdriet en de jaloerse gevoelens kon ik niet uitschakelen of pauzeren. Het was en is er altijd. Het verdriet, de onzekerheid en de pijnlijke momenten blijven namelijk een ‘zwarte bladzijde’ uit ons leven met uiteindelijk, ondanks alles, de mooiste roze wolk die we ons konden wensen.”

Hoe hield jij de moed tijdens het traject?

“Gelukkig hebben we vanaf het moment dat we wisten dat het niet op de natuurlijke weg zou lukken het verteld aan familie en vrienden. We hebben ons verhaal altijd kunnen delen. Ik ben nog steeds dankbaar voor deze fijne mensen om ons heen. Ook stond mijn man er positiever in dan ik. Dus ook hij heeft mij door het traject heen gesleept. Soms door me te troosten en gerust te stellen, maar ook soms door een schop onder mijn kont om weer door te kunnen gaan.”

Waarom wil je meer bekendheid geven aan zwanger worden via ICSI en vruchtbaarheidsbehandelingen?

“Het is zo veel fijner wanneer je het hele traject met alle gevoelens die daarbij komen kijken kunt delen met je familie en vrienden. Dat gun ik iedereen. Deel, praat, huil, laat je troosten, laat je verwennen, blijven genieten van je partner, heb vertrouwen en houdt hoop. Dat wens ik anderen in een vergelijkbare situatie toe.”

Meer over het project ‘Als het niet vanzelf gaat’

Over de fotografe
Sacha Janssen – de Gruiter is fotografe en oprichter van In Veins Fotografie. Ze is gespecialiseerd in familiefotografie en richt zich specifiek op vrouwen of koppels die in een fertiliteitstraject zitten of hebben gezeten. “Ik wil naast mooie foto’s ook een luisterend oor bieden.”