Blog: wennen aan Aruba

Zoals ik vorige week vertelde, komt onze emigratie naar Aruba steeds dichterbij. Met z’n tweeën vlogen we naar Aruba om daar huizen te bezichtigen, of in ons geval, om het nieuwe huis in het echt te bekijken. Voor mij was dit de eerste keer sinds Neal geboren is dat ik langer dan een paar uur zonder hem was. Ik kan je vertellen dat ik het moeilijk vond, maar dat het ook echt goed was voor mezelf en voor ons als stel. Even quality time!

Maandag

Vandaag gaan Tom en ik naar Aruba. Al een aantal weken zeg ik tegen mezelf dat het goed is dat we Neal achterlaten bij mijn ouders. Het tijdsverschil en de daarbij horende jetlag is niks voor een baby. Neal slaapt niet heel goed op dit moment en het beetje ritme dat er is willen we niet verstoren. Daarbij komt dat we best veel dingen moeten doen en afhankelijk zouden zijn van wanneer hij wakker is. We gaan ook ‘maar’ 5 dagen, dus dit leek ons de beste optie. Nu het echt zo ver is kijk ik naar mijn kleine liefde en voel ik echt hartpijn. In de auto onderweg naar Schiphol houd ik de hele weg zijn handje vast. Hij slaapt en heeft niks in de gaten, zou hij wel merken dat we weg zijn? Op Schiphol voed ik hem nog een laatste keer, het kolfapparaat gaat natuurlijk mee in mijn handtas. Want ik wil niet dat mijn productie stopt. Tom knuffelt Neal en ik zeg dat ik van hem houd. Dan stop ik hem bij mijn moeder in de draagzak. Met een zwaar gevoel lopen wij de douane door. Tom lijkt het minder erg te vinden. ‘Het zijn maar vijf dagen’, zegt hij. Hij heeft gelijk: in vergelijking met zijn 7,5 week weg van huis is dit natuurlijk niks. Voor mij voelt het toch als een eeuwigheid. Ik neem mezelf voor wel echt te gaan genieten, maar kan stiekem al niet wachten tot het zaterdag is.

Na een kleine vertraging komen we om 19:30 Arubaanse tijd, het is hier zes uur vroeger, aan. We hebben de huurauto opgehaald, nog snel ergens een hamburgertje gegeten en liggen om negen in bed.

Dinsdag

Vanmorgen was de jetlag real. Om 05:00 waren zowel Tom als ik klaarwakker. We hebben gedoucht en rijden naar de High Rise, de plek waar alle grote hotels en andere horeca gelegenheden zich bevinden, voor een ontbijt. Ik kies voor blueberry pancakes en Tom voor ontbijt taco’s. Ik kolf en kan de melk niet bewaren (zonde, I know!), dus ik neem er een mimosa bij. Ik probeer de positieve kant te zien van vijf dagen zonder baby.

We rijden door naar een tentje waar we een collega van Tom en zijn vrouw ontmoeten voor een kop koffie. Ze hebben hun pasgeboren zoontje mee. Het is een schatje en vooral nog zo’n mini in verhouding tot Neal. Ik vind het leuk om al een andere mariniersvrouw hier te ontmoeten. Om twaalf uur moeten we op de kazerne zijn voor een kennismaking en kunnen we documenten inleveren voor de administratie en ziekenboeg. Terug in het hotel gaat Tom naar het zwembad en lig ik even in de zon. Aan het einde van de dag rijden we naar ons nieuwe huis. Wauw! Ik kan niks anders zeggen. Het is nog mooier en groter in het echt. We zijn helemaal enthousiast en ik kan niet wachten met inrichten.

Woensdag

Na de redelijk volle dag van gisteren besluiten we vandaag het rustiger aan te doen en even maximaal te genieten van de zon. We ontbijten bij een zaakje dat ik al ruim een jaar op social media volg en het overtreft alle verwachtingen. We rijden naar Palm Beach en ik blijf het onwerkelijk vinden hoe wit de strand zijn en hoe blauw het water is. Wij gaan hier gewoon wonen! Dit wordt ons ‘normaal’. Ik kan het me nauwelijks voorstellen.

‘s Avonds spreken we af bij hetzelfde stel als gisteren voor een BBQ bij hen thuis. Het is heel erg gezellig, maar om half negen ben ik kapot. Ik had me deze avonden spannender voorgesteld – dansen tot diep in de nacht met een cocktail in mijn hand – maar nee, het is vroeg naar bed en vroeg wakker. Dat scheelt straks wel met weer in het ritme van Neal komen, haha.

Donderdag

Weer een vroege ochtend en na het ontbijt besluiten we richting Oranjestad te rijden. Als je drankjes en eten besteld mag je gebruik maken van de strandbedjes en parasols. Heel fijn. Naast ons zit een stel, ze is zwanger. ‘Kijk dan’, zeg ik tegen Tom, en wijs naar het boek dat de zwangere vrouw uit haar tas pakt. Het is het Eerlijke moeder-boek van How About Mom. Als ik dat zie ben ik trots dat ik voor How About Mom mag bloggen.

Aan het einde van de dag gaan we terug naar de hotelkamer. We vinden dat het tijd is om vanavond eens ergens een drankje te gaan doen. We kiezen een populaire beach tent uit en praten en lachen en genieten met volle teugen.

Vrijdag

Onze laatste dag is alweer aangebroken. Vannacht vliegen we (eindelijk) terug naar huis. Hoewel ik moet toegeven dat ik genoten heb van de tijd met zijn tweeën – even weer Tom en Natalja zijn in plaats van papa en mama – ben ik er aan toe om mijn kleintje weer vast te kunnen houden. Elke dag heb ik gebeld met mijn ouders en zij stuurden me dagelijks foto’s. Zo te zien heeft Neal het erg naar zijn zin heeft gehad met opa en oma. Ik had ook niks anders verwacht.

Vandaag hebben we nog één ding op de planning staan en dat is een proefritje maken met een auto die we willen gaan kopen. Rond 17:00 staan we op de luchthaven. Het aftellen tot we Neal weer in ons armen kunnen sluiten is begonnen.

Zaterdag

Na een fijne vlucht waarin we beide prima hebben geslapen, komen we rond 11:15 aan op Schiphol. Het kan me allemaal niet snel genoeg gaan, maar uiteraard komt onze koffer als een van de laatste de band af gerold. Het had me niet eens uitgemaakt als die niet eens was aangekomen in Nederland. Ik wil alleen maar zo snel mogelijk die schuifdeuren door. Daar staan mijn moeder en Neal op ons te wachten. Het weerzien is heerlijk, Neal lacht en graait met zijn armpjes naar ons. We knuffelen en bedelven hem onder kusjes en ik besluit ter plekke nooit meer zo lang bij hem weg te gaan.

Meer lezen?
Natalja’s man is marinier: ‘Vier weken na de bevalling ging hij zeven weken op training in Noorwegen’
Blog: bijna emigreren met een baby