Natalja’s man is marinier: ‘Vier weken na de bevalling ging hij zeven weken op training in Noorwegen’

Ha, leuk dat je op mijn blog hebt geklikt. Welkom! Ik ben Natalja (28 jaar) en samen met mijn man Tom, ons zoontje Neal en kat Meatball (ja, hij lijkt daar echt op) woon ik in Zwolle. Sinds ik vorig jaar april een positieve zwangerschapstest in handen had, ben ik How About Mom op social media gaan volgen en heb ik het eerlijke moeder-boek gelezen. De herkenning die ik vond in de interviews en blogs maakten de zwangerschap en het moeder zijn (soms) al tien keer makkelijker. Want ja, je bent niet de enige. Hoe tof is het dat ik nu mag bloggen voor How About Mom! Ik neem jullie graag mee in ons leven. Er staat namelijk genoeg te gebeuren… Daarover later meer, laten we bij het begin beginnen.

Op 23 december veranderde ons hele leven. Die ochtend begonnen, na een zwangerschap van 40 weken en 4 dagen, in alle vroegte mijn weeën. De eerste 6 cm ontsluiting waren prima te handelen. Ik ben zelf naar de verloskundige praktijk gewandeld (of gewaggeld, haha) tien minuten hier vandaan. Om 12:30 reden we naar het ziekenhuis waar mijn vliezen werden gebroken. Vanaf dat moment was het niet meer leuk. Ik had bewust geen bevalplan, maar heb wel altijd gezegd dat ik niet onnodig pijn wil lijden. Daarom kreeg ik rond 16:00 bij acht centimeter ontsluiting een morfine pompje. Dit was in één woord geweldig haha. Uiteindelijk mocht ik om ongeveer 17:40 beginnen met persen en kwam na 27 minuten Neal ter wereld. Tuurlijk deed het pijn, daar zal ik niet over liegen, maar ik kijk terug op een fijne ervaring. Zo kan het dus ook ,dacht ik nog.

In de periode na mijn bevalling voelde ik mij soms opgelaten als andere vrouwen vroegen hoe mijn bevalling was geweest. Vertellen hoe het was gegaan en dat ik er zo’n positieve ervaring aan over had gehouden, voelde gek genoeg toch een beetje als pochen. Een ander de ogen uit steken met mijn goede bevalling. Ik vind namelijk dat er maar weinig goede bevallingsverhalen rondgaan. Er wordt toch meer gesproken over de zware en/of heftige bevallingen.

Tamara had een droombevalling: ‘Ook belangrijk dat positieve bevalervaringen worden gedeeld’

In mijn eentje na de kraamtijd

Neal is geboren op de vrijdagavond voor kerst. Iets waar ik stiekem erg op had gehoopt. Zo konden we met zijn drieën voor de laatste keer kerst in ons huidige huis in Zwolle vieren. De kraamweek was heerlijk. Door de feestdagen hebben we de eerste paar dagen zonder familie of visite met elkaar door kunnen brengen. Dit kan ik echt iedereen aanraden! Het is namelijk niet niks, ineens zo’n klein frummeltje in je leven. Door de feestdagen en de rust konden we goed aan elkaar wennen. Dit was echt fijn.

De eerste vier weken stonden in het teken van elkaar leren kennen. Na die vier weken moest Tom, die werkt als marinier, helaas voor 7,5 week naar Noorwegen voor een training. Zo werd ik heel even een alleenstaande moeder. Ik kan je vertellen, dat was soms erg pittig. Menig keer heb ik huilend met mijn huilende baby door het huis gelopen.

Er in mijn eentje voor staan had ook leuke kanten, ik werd hierdoor erg flexibel en Neal daardoor ook. Zo ging hij overal mee waar ik naar toe ging; lunchen, uit eten, en naar schoonheidsbehandelingen. Ook gingen we met de bus en de trein (want deze mama heeft NOG geen rijbewijs). Het voordeel is nu dat hij met bijna 4 maanden echt overal slaapt en al een super sociaal jongetje is.

Hulptroepen

Maar eerlijk is eerlijk 24/7 aanstaan en alles alleen doen is niet niks. Mijn respect is gestegen voor alle moeders die het om wat voor reden dan ook alleen moeten doen. Even had ik geen man die de ochtenden van mij kon overnemen na een pittige nacht met een baby die last had van krampjes. Gelukkig heb ik wel hulp gehad van mijn ouders, schoonzusje en mijn eigen zusje. Die laatste kwam wekelijks logeren zodat ik even rustig kon douchen, zonder een baby die me zat aan te kijken vanaf zijn schommelstoeltje op de badkamervloer.

Tuurlijk wisten we van te voren waar we aan begonnen. Dit hoort nou eenmaal bij het werk van Tom. Toch moest ik wel behoorlijk wennen. De dagen telden af en uiteindelijk kwam de dag dat Tom thuis zou komen in zicht. En wat hadden wij (Tom en ik) hier naar uit gekeken. Ik geef toe dat ik wel dromen heb gehad, waarbij Neal bij het weerzien met Tom zou gaan brullen. Of dat er totaal geen herkenning meer zou zijn. Neal was tenslotte pas 4 weken oud toen Tom weg ging. Gelukkig verliep dit totaal anders! Toen Tom door de schuifdeur van Eindhoven Airport kwam, begon Neal meteen te lachen en te brabbelen. Mijn moederhart maakte een sprongetje. Dit was het fijnste weerzien wat ik mij kon bedenken.

Meer lezen?
Blog: soms voel ik me een alleenstaande moeder