Blog: een hele zwangerschap verder, zonder baby in mijn armen

Al ruim 9 maanden, zitten wij nu weer in het traject. De afgelopen rondes waren helaas mislukt, waardoor we momenteel een beetje de eindstreep zien naderen. De tijd tikt. Want langer dan een half jaar, willen we niet meer door met het traject. Mijn man wil zelfs tot uiterlijk december, ik heb hem weten te overtuigen van maart. Maar dan is de koek echt op.

En wie weet, is die koek ook wel eerder al op. Het feit is gewoon dat we al gezegend zijn met een prachtige dochter. En nee, hoe rot dit ook klinkt, dat verzacht echt niet alle pijn van de onvervulde tweede kinderwens. In tegenstelling tot zelfs. Ik word er dagelijks aan herinnerd hoe graag ik dit nog een keertje wil. Al die eerste keren van ons meisje. Ik kan het niet accepteren dat dat ook meteen alle laatste keren zijn, dat wij dat meemaken.

Mijn moederhart heeft ruimte voor een tweede wondertje. Alles in mij schreeuwt om een zwangerschap. Nog één keertje helemaal lens geschopt worden, nog één keertje baren, nog één keertje borstvoeding geven. Nog één keertje eerste stapjes, eerste woordjes, eerste tandjes. Alles gewoon nog één keer ervaren, meemaken, koesteren en bewonderen. Mijn hart heeft al die ruimte, en ik kan het echt niet aan als die ruimte niet opgevuld wordt. Als wij achter blijven met een eeuwige leegte en gemis. Het niet compleet zijn en voelen. Dat is echt een grote angst.

Ik gun het onze dochter ook gewoon. Een maatje voor haar leven. Misschien de eerste jaren niet. En misschien al helemaal niet tijdens de puberteit haha, maar een broertje of zusje voor haar lijkt me zo mooi. Maar dit traject is niks voor haar. En omdat zij ook steeds ouder wordt, en steeds meer gaat begrijpen, weet ik gewoon dat er snel een einde aan moet komen. Bij elke prik die ik moet zetten staat ze ontzettend verdrietig en hysterisch aan mijn been. Ze merkt echt alles. Ze voelt al mijn emoties, ik ben constant verdrietig, teleurgesteld en soms ook zelfs boos op de hele wereld en mijzelf. Zeker na een slechte echo. Ze verdiend het niet om mij elke keer zo te zien. Om al die emoties van mij te voelen.

Eind september hebben we een gesprek bij de fertiliteitsarts, om over te stappen op een ander traject. Een traject dat hopelijk meer uitkomst biedt voor ons en minder hevige emoties en kwaaltjes met zich meebrengt voor mij. Een traject dat zich snel uit een in zwangerschap, dat vooral. Nooit had ik gedacht dat het met zoveel tegenslagen kon gaan. Dat ik er zo aan onderdoor zou gaan. Bij het traject van onze dochter was ik zo ontzettend positief en sterk. En nu? Alles behalve.

Je bent zo gewenst, lieve baby #2. Zò welkom ❤️