© 2024 // How About Mom
Geen enkele bevalling is hetzelfde. In deze bevallingsverhalen vertellen moeders over hun eigen ervaringen aan How About Mom. Lidewij liet het idee van haar ‘perfecte bevalling’ los. “De wens om het zonder pijnbestrijding te willen doen, durfde ik los te laten. Uiteindelijk is alles totaal anders gelopen dan gepland maar ik heb de hele bevalling als ontzettend positief ervaren. Ik voel me ontzettend sterk: wij vrouwen doen dit maar mooi!”
“Mijn naam is Lidewij, 31 jaar. Ik werk als creative producer en social media manager. Ik ben in 2020 voor het eerst mama geworden, van een prachtig meisje: Zoë-May. Tijdens mijn zwangerschap heb ik ter voorbereiding op de grote dag een bevalcursus gevolgd, een aantal boeken gelezen en naar de ervaringen van andere moeders gevraagd. Ik wilde goed genoeg voorbereid zijn zodat ik wist wat ik kon verwachten en met enige kennis van zaken een goede keuze zou kunnen maken uit de verschillende scenario’s en mogelijkheden, mochten die zich voordoen.
Ik was niet persé bang voor de bevalling, ik had er stiekem best wel zin in! Wij wisten niet of we een meisje of jongen zouden krijgen dus ik was vooral erg nieuwsgierig naar ‘wie’ er in mijn buik zat! Ik vond zwanger zijn echt heel leuk en had gelukkig ook best een fijne zwangerschap, met weinig kwaaltjes en geen last van gierende hormonen. Dus ik ging al best relaxed de bevalling in. Helaas was met 38 weken mijn bloeddruk ineens erg hoog, mijn lichaam vond het niet meer zo fijn om zwanger te zijn. Daardoor zou ik misschien ingeleid moeten worden. Daar zag ik wel echt tegenop omdat ik me een natuurlijke bevalling zonder fratsen had voorgesteld.
Wel wist ik dat ik heel graag (poliklinisch) in bad wilde bevallen. Dat warme water leek me een heerlijke, natuurlijke pijnstiller. Ik had m’n rustgevende ‘birth playlist’ al gemaakt op Spotify en de kaarsen zaten bij wijze van spreken ook al in m’n vluchtkoffer.
Maar… De bevalling verliep heel anders dan ik had bedacht! Tijdens een reguliere check bij de verloskundige werden we doorgestuurd naar het ziekenhuis omdat ik een hoge bloeddruk had. Ze wilden het toch nog een weekendje aankijken en zouden me daarna inleiden als mijn bloeddruk nog steeds hoog was.
Ons kindje had besloten dat ze er zelf ook wel klaar mee was, want op zondagmiddag braken gelukkig spontaan mijn vliezen. Spannend, het gaat beginnen! Omdat ik door de hoge bloeddruk ‘medisch’ was geworden, zijn we meteen opgenomen in het ziekenhuis. Het hartfilmpje van de baby en mijn bloed en urine zagen er gelukkig allemaal goed uit.
Omdat mijn baarmoedermond nog niet genoeg verstreken was, kreeg ik daar medicijnen voor (om het rijpingsproces verder in gang te zetten). Langzaam begonnen de weeën steeds heftiger te worden. Poeh, pittig! De eerste centimeters gingen erg traag, daardoor vond ik het echt heel moeilijk om in de ontspanning te blijven en het weg te puffen.
Op een gegeven moment, zo rond 3 centimeter ontsluiting, vond ik de pijn echt heel heftig. Ik was onwijs moe. Bij 3 centimeter kreeg ik daarom een morfineprik met slaapmiddel maar helaas knalden de weeën er dwars doorheen. Slapen zat er dus niet in! Na enkele uren heb ik met 5 centimeter de verlossende ruggenprik gekregen, wat een feest! Ik heb toen zelfs nog 2 uur kunnen slapen. Ik vond het best ingewikkeld om de motivatie te blijven vinden toen die eerste centimeters zo lang duurden. De steun van mijn vriend was ook erg fijn. Eerlijk gezegd zat ik ook lekker in m’n eigen bubbel, maar toch zijn die lieve en steunende woorden van je partner heel fijn.
Toen ik om 8 uur s’ ochtends wakker werd had ik ontzettende persdrang. En daar kwam dan gelukkig het verlossende woord: ik had volledige ontsluiting en mocht gaan persen! Het was nog even spannend want tijdens het persen daalde de hartslag van ons kindje en dachten ze zelfs even aan een spoedkeizersnede. Gelukkig ging het persen erg vlot, na een kwartiertje alles geven was ons kindje er. Dat moment waarop ons kindje op mijn borst werd gelegd was magisch.
Wij wisten het geslacht niet dus het was echt een mega verrassing om die samen ter plekke te ontdekken. Gelijk tussen die beentjes gespiekt en JA, wat leuk! Een meisje! Ik zei niet zoveel omdat ik zo onder de indruk was, maar voelde wel meteen: dit warme hoopje mens hoort bij mij. We keken elkaar super lang in de ogen en dat voelde zo bijzonder. Als de start van een heel nieuw leven, zo welkom en zo geliefd.
Ik had een hele bijzondere visualisatie voor mezelf bedacht die me zou helpen bij m’n ademhaling en het focussen op de ontspanning. Tijdens een reis door Australië heb ik samen met mijn vriend een prachtige coastal walk gedaan langs de meest idyllische stranden rondom Sydney. Iedere keer wanneer er een wee kwam liep ik in gedachte weer een stuk van die coastal walk. Het zonnetje scheen, ik hoorde het ruisen van de zee en voelde de frisse wind op m’n gezicht. Het hielp niet altijd haha, maar die mooie herinneringen brachten me een heel eind. Maar eerlijk is eerlijk: de verlichting kwam pas écht na die ruggenprik.
Waar ik heel veel aan heb gehad en wat ik andere vrouwen zou willen meegeven: probeer los te laten. Ik heb ook het idee van mijn ‘perfecte bevalling’ losgelaten, en de wens om het zonder pijnbestrijding te willen doen… Uiteindelijk is alles totaal anders gelopen dan gepland, maar ik heb de hele bevalling als ontzettend positief ervaren. Ik voel me ontzettend sterk. Wij vrouwen doen dit maar mooi!”
Foto credits: Lidewij en Zoë-May door Joyce Kamerbeek en door Emma Peijnenburg.
Dit is een ervaringsverhaal, opgeschreven door een moeder. Wil jij ook jouw verhaal over je zwangerschap of bevalling delen? We horen graag van je, via app@howaboutmom.nl.
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom