Mijn verhaal: “Op deze manier wil ik nooit meer bevallen”

Geen enkele bevalling is hetzelfde. In deze bevallingsverhalen vertellen moeders over hun eigen ervaringen aan How about mom. Deze week vertelt Anne* haar bevalverhaal. “Bij de derde keer persen kreeg ze zijn arm te pakken en kon ze onze jongen eruit trekken. Die pijn vergeet ik nooit meer.”

“Ik wist al met vijf weken dat we zwanger waren. Onze zwangerschap was een complete verassing, maar we waren intens blij. Ik had nog geen kwaaltjes totdat we met het vliegtuig op vakantie gingen. Sinds die tijd heb ik tot 20 weken elke dag overgegeven. Door een bloedonderzoek kwamen ze er achter dat ik flink B12 tekort had. Hier kreeg ik twee injecties per week voor en inmiddels werkte ik aangepaste tijden op het werk omdat ik kampte met harde buiken.

Dit was niet wat ik verwacht had van mijn eerste zwangerschap. Eerlijk gezegd vond ik er op deze manier niets aan. Met 28 weken kreeg ik corona. De eerste week had ik weinig klachten en voelde ik me voor het eerst sinds tijden weer goed. Helaas voor korte duur, want niet lang daarna werd ik werd heel erg ziek. Ik had 42 graden koorts en een zuurstofsaturatie van 89. Ik was flink aan het hoesten, kon niet meer op mijn benen staan en praten ging ook niet meer. De ambulance moest komen en ik moest met spoed naar het ziekenhuis. Ze dachten namelijk ook aan een longembolie. Na een longscan kreeg ik te horen dat ik geen longembolie had, maar wel een dubbele longontsteking en eigenlijk al mijn bloedwaardes waren veel te laag.

Elke week een groei echo

Daar lag ik dan op de covid-afdeling, zwanger tussen al die ouderen mensen. Met de baby ging het gelukkig goed, maar ze hielden hem wel extra in de gaten.. Na 3 dagen mocht ik het ziekenhuis verlaten, maar bleef ik wel elke week onder controle. Elke week kreeg ik een groei echo omdat ze de baby groot inschatten. Er werd besloten dat ik ingeleid zou moeten worden.

Met 37 weken was ik klaar voor mijn inleiding. Ik was op tijd in het ziekenhuis en had al mijn spullen bij me. Helaas kreeg ik te horen dat het te druk was en pas tien dagen later terug mocht komen. Dan pas was er weer plek. Ik was woest. Ik had me voorbereid op mijn bevalling en nu moest ik teruggaan naar huis. Ik kon niet anders dan wachten. Met 38 weken en 3 dagen ging het dan eindelijk gebeuren. Ik moest me ‘s avonds om 20.00 melden in het ziekenhuis voor het plaatsen van een ballonnetje. Dat ging niet zonder slag of stoot. Er zijn drie eendenbekken aan te pas gekomen, toen pas zat ‘ie. Weer kon ik naar huis om te wachten op te ontsluiting. Maar dat gebeurde niet.

Ik wist niet waar ik het zoeken moest

De volgende ochtend was ik weer om half 8 in het ziekenhuis in dezelfde kamer. Alles lag nog er nog van de avond ervoor. Er was geen schoon bed. Ik kreeg excuses en kon na het opruimen gaan liggen. De verpleegkundige ging kijken hoe het er voor stond. De ballon had niets gedaan, dus besloot ze er aan te trekken. Ze was de kamer nog niet uit en plof, daar lag de ballon. Ik had drie centimeter ontsluiting.

Vervolgens kreeg ik weeënopwekkers en die werkten direct. Ik wist niet waar ik het zoeken moest. Mijn onderrug deed ontzettend veel pijn. Dit heb ik volgehouden tot vier uur in de middag, toen heb ik gesmeekt om een ruggenprik. Ik was kapot. Toen de ruggenprik gezet was, stopte vrijwel gelijk de weeën. Pff, eindelijk even rust. Er gebeurde alleen verder niets.

Ze besloten laat in de avond de ruggenprik uit te zetten en weeënopwekkers te geven via het infuus. Ik had geen keus, vertelden ze me. Weer begon het verhaal opnieuw, de pijn was niet te houden. Elke keer als ik een shot weeënopwekkers kreeg moest ik overgeven, niets hield ik binnen.

Hij moest eruit, ik kon niet meer

Om vier uur in de ochtend was ik het zat. Hij moest eruit, want ik kon niet meer. De weeën waren eindelijk regelmatig en ik mocht gaan proberen om te persen. Het ging goed zover de verloskundige kon zien. Het hoofdje was na twee uur zichtbaar, maar ik moest nog even. Ze zei: als je zo doorgaat komt je er zonder kleerscheuren af.

Om kwart voor 7 ging het mis. Onze jongen had het turttle effect: zijn hoofdje schoot elke keer terug naar binnen. Hij had nog drie min om geboren te worden. Toen was het voor ons een rollercoaster. Ik moest als een gek omdraaien op handen en voeten, maar ik kon dat niet. Mijn man pakte me op samen met een verpleegkundige en zetten me zo op handen en knieën. Ik mocht niet persen, maar moest wachten tot de verloskundige dat zij. Bij de derde keer persen kreeg ze zijn arm te pakken en kon ze onze jongen er uit trekken. Die pijn vergeet ik nooit meer.

Hij was er eindelijk uit, maar ik hoorde hem niet huilen. Ik raakte in paniek. Mijn man stond bij het bedje waar ze hem aan de zuurstof hadden gelegd en ik riep alleen maar ‘Leeft hij nog?!’. Na twee minuten hoorde ik gehuil. Wat was ik opgelucht, onze kleine man deed het op alle punten goed. Hij had alleen zijn bovenarm gebroken. Ik werd gelijk doorgereden naar de OK, want ik had een totaalruptuur. Onze jongen heeft het eerste uur op de blote borst van zijn vader gelegen.

Eindelijk na twee uur kreeg ik mijn zoon in mijn armen. Nu vier maanden later kamp ik nog steeds met 24/7 pijn aan mijn stuitje. Deze is beschadigd en ik durf niet te zeggen of dit ooit nog over gaat. Mentaal heb ik het nu nog moeilijk, maar als ik naar onze zoon kijk ben ik ook ontzettend trots. Hij is gezond en doet het zo goed. Voor mij is het moederschap het mooiste wat er is, maar op deze manier wil ik nooit maar dan ook nooit meer bevallen.”

*gefingeerde naam

Meer lezen?
Mijn bevalverhaal: “Een lange, heftige bevalling met een prachtige afloop”
Herstellen van een totaalruptuur: bevallingsverhaal van Annemarie