© 2024 // How About Mom
Kimberley is de moeder van Ivy Jacky (‘12), Nolan Ezra (‘16), Mozes Ann (‘19) en de ‘kleine verrassing’ Soekie Lio (‘21). Ze is thuisblijf-moeder en woont samen met haar geliefde en vier kids in Almere. “De komst van Nolan had vanwege zijn gezondheid veel impact, maar het bracht ons ook dichter bij elkaar. We gingen anders om met zijn beperking en toch vormden we een hecht team.”
“Ongelofelijk soms dat dat alweer negen jaar geleden is. Een kindje leek me leuk, maar ik zag het niet voor me dat ik later een groot gezin zou hebben. Toen kreeg ik Ivy en mijn wereld voelde compleet. Ik genoot ontzettend van het moederschap en bofte met een lieve, rustige en makkelijke baby. Mijn dochter en ik, verder had ik niets nodig.
In dezelfde periode als dat we voor het eerst ouders werden, gingen de vader van Ivy en ik uit elkaar. Onze relatie strandde omdat we op veel fronten niet op één lijn lagen. Zijn ouders speelden een prominente rol in ons leven, waardoor het gemis van mijn eigen moeder onder een vergrootglas kwam te liggen. Ik ging me daardoor juist heel erg afzetten. Ik kreeg een postnatale depressie en miste heel erg de juiste steun en support. Toen het na een jaar wat beter met me ging, besloot ik de knoop door te hakken en voor mezelf te kiezen. Onze relatie werd verbroken, ik nam ontslag en startte opnieuw met Ivy alleen. Hoewel ik me voor kan stellen dat dit voor heel veel vrouwen een schrikbeeld is, vond ik het geweldig. Het moederschap ging me goed af, ik trok lekker mijn eigen plan en ik zag de toekomst eindelijk weer rooskleurig.
Ruim een half jaar later ontmoette ik mijn huidige vriend. Ik liet hem direct weten dat ik geen kinderen meer wilde. Ik was heel erg blij met Ivy en had totaal geen behoefte aan nog een kindje, nog eens zwanger en nog eens bevallen. De tijd verstreek en onze relatie groeide. We hadden het ontzettend fijn samen en het onderwerp kinderen kwam vaak ter sprake. Hij wilde ontzettend graag vader worden. Het liefst wilde hij dat met mij, maar als ik echt geen kids meer zou willen dan moest hij doorgaan.. Oké, nog één kindje dan, besloot ik.”
“In 2016 werd Nolan geboren. Een prachtig zoontje met een hersenafwijking. Die periode was ongelofelijk heftig. Veel ziekenhuisbezoeken, veel drama en tranen. Ik ben daar bijna aan onderdoor gegaan destijds. ‘Zie je wel, we hadden het bij Ivy moeten laten’, heb ik vaak gedacht. Het duurde heel erg lang voordat we met hem eindelijk in rustiger vaarwater terecht kwamen en wij eindelijk ons leven weer een beetje op konden pakken. Lichamelijk gezien ging het beter met Nolan en de drie dagen speciale opvang in de week doen hem én ons goed.
Toen kwam mijn vriend met de mededeling: ik wil eigenlijk nog een kindje. De heftige start met Nolan was voor hem ook heel ingrijpend en hij wilde niets liever dan ook eens meemaken hoe het is om een gezond kindje te krijgen. Ik kende die ervaring en wist hoe geweldig dat was, dus ergens wilde ik hem die ervaring niet ontnemen. Zodoende kwam in 2019 Mozes in ons gezin. Ons kersje op de taart, noemen we hem vaak. Een geschenk uit de hemel. Een gezonde, lieve, rustige en makkelijke baby. Dat natuurlijke ‘voelt meteen goed’ gevoel was hetzelfde als bij Ivy destijds. Drie kinderen die qua leeftijd een eind uit elkaar lagen was intens, maar met Nolan op de opvang was het wel te doen.”
“Jep, Soekie was inderdaad niet gepland. Ik heb in het begin heel veel moeite gehad met die zwangerschap. Ik was heel erg angstig, als de dood weer een kindje met een handicap te krijgen. Door die angsten was het geen fijne zwangerschap. Uiteraard was Soekie welkom, het had blijkbaar zo moeten zijn, maar laat het alsjeblieft een rustige baby zijn dacht ik. Niets bleek minder waar. Soekie slaapt slecht, heeft veel krampjes, spuugt veel, wil alleen bij mij hangen en kan je geen seconde alleen laten. Hij heeft geen afwijking zoals Nolan, maar ik weet niet wat er wel met hem aan de hand is. Van Soekie’s huilbuien raak ik in paniek, ze triggeren alle herinneringen aan Nolan. Ik hoop dat een kinderarts kan achterhalen wat er met hem aan de hand is. Het breekt mijn hart hem zo ongelukkig te zien.”
“Nolan is vooral heel erg druk. Hij loopt niet, hij rent. Hij praat niet, hij schreeuwt. Als Nolan lacht staat het hele huis op z’n kop. Hij vraagt de hele dag door aandacht en kan zichzelf niet reguleren. Als iets niet mag, dan begrijpt hij dat niet. Het duurt een poos voordat hij zoiets heeft verwerkt en kan er dan pas naar luisteren. Nolan is gebaat bij structuur, iedere dag moet grotendeels hetzelfde gaan. Bij veranderingen ontstaat er bij hem een error.
Met zijn zus en broertjes gaat Nolan niet echt goed om. Hij is erg hardhandig en slaat en knijpt veel. We moeten hem continu in de gaten houden. Op de momenten dat Nolan op school zit, kunnen wij tijd aan zijn broertjes en zus besteden.”
“De komst van Nolan had vanwege zijn gezondheid veel impact, maar het bracht ons ook dichter bij elkaar. We gingen anders om met zijn beperking en toch vormden we een hecht team. We staan achter de keuzes die we samen moeten maken. We hebben het echt samen doorgemaakt, dat is het mooie er aan. Ik snap dat er relaties kunnen stranden als ze in een soortgelijke situatie zitten, maar ik heb het gevoel dat wij er sterker door zijn geworden.”
“Na de geboorte van Ivy kreeg ik ineens veel last van angstaanvallen. Ik durfde bijna niet meer naar buiten te gaan uit angst dat er iets met mijn dochter of met mij zou gebeuren. Ik kreeg allerlei rare illusies en liep, als ik toch naar buiten moest voor boodschappen, liever een blok om dan een man te moeten passeren op straat. Pas na een jaar kwam het er echt uit en kreeg ik hulp aangeboden. Oude trauma’s en ervaringen van vroeger speelden ineens op. Ik ben vroeger heel vaak lastig gevallen of gevolgd op weg naar huis en daar kreeg ik nu last van.
Toen het eindelijk beter met me ging, heb ik een aantal knopen doorgehakt. Ik beëindigde mijn vorige relatie en ben gaan werken in Amsterdam bij een bedrijf waar ik heel graag voor wilde werken. Jaren later, toen Nolan zes maanden was ongeveer, ben ik binnen dat bedrijf franchisenemer geworden van een salon. Hoewel ik op de goede weg ben, ben ik nog niet helemaal over mijn angsten heen. Ik merk dat ik nog steeds het liefst met een grote boog om een groep mannen heen loop op straat.”
“Absoluut. Ik wil niets liever dan van Ivy een sterke, zelfstandige vrouw maken. Ze kan soms onzeker zijn en zich druk maken om wat anderen vinden. Ik wil haar duidelijk maken dat het er niet toe doet wat anderen van je vinden. Als iemand jouw kleding niet mooi vindt, dan is dat zijn of haar probleem. Ik probeer er veel met haar over te praten, haar te laten voelen dat ze trots op zichzelf mag zijn.
Natuurlijk geldt het ook voor de opvoeding van onze zonen. We willen dat ze opgroeien tot zorgzame mannen, die respectvol met andere mensen en in het specifiek vrouwen omgaan. Ik ben blij met het rolmodel dat onze zoontjes hebben.”
“Als je die vraag nu aan me stelt zeg ik ‘nee’. Ik ben net voor de vierde keer bevallen en heb voor de vierde keer een keizersnede ondergaan. Ik weet dat ik er wel weer bovenop kom, maar nu zit ik helemaal nog niet lekker in mijn vel. Voordat ik ongepland zwanger raakte, was ik net weer helemaal in shape. Ik voelde me na al die jaren eindelijk weer gewoon Kimberly. Ik heb het gevoel nu weer ‘terug bij af’ te zijn. Sterker nog, eigenlijk sta ik zelfs nog wat stappen achter vanwege een littekenbreuk. De pijn aan mijn litteken nam maar niet af en was erger dan ik me van de eerste drie keer herinnerde. Het duurde lang voordat ik weer zelf uit bed kon komen en ik kreeg een rare bult op mijn buik. Ik bleef aan de bel trekken bij de kraamzorg en verloskundige, maar daar werd er niet direct iets mee gedaan. ‘Het is diastase, dat hoort erbij’, was de boodschap. Na vier weken heb ik het ziekenhuis gebeld om een afspraak te maken, omdat de pijn ook steeds erger werd. Uiteindelijk werd er een CT-scan gemaakt en daaruit bleek dat ik een grote inwendige littekenbreuk had. Mijn darmen waren bezig om daar doorheen naar buiten te komen… Eind oktober kan ik pas worden geopereerd omdat het littekenweefsel nu nog te zwak is. Na die operatie staat er wederom een herstelperiode van zes weken plat en daarna nog drie maanden rust. We hebben een pasgeboren baby, een zoon die extra aandacht nodig heeft en dan nog twee kinderen thuis. Hoe gaan we dat in godsnaam doen?!”
“Mijn ex woont gelukkig vlakbij en is bereid om ons ook te helpen met de andere kinderen, bijvoorbeeld door ze af en toe naar school te brengen, op te halen of even opvang te bieden. Er zijn helaas niet echt vrienden waar we een beroep op kunnen doen. In deze fase mis ik het nog erger om zelf een moeder te hebben, maar met haar heb ik helaas geen contact meer. Met mijn vader heb ik nog wel contact, alleen dat is niet heel close. We zullen moeten kijken of we bijvoorbeeld vanuit de gemeente nog een vorm van hulp of ondersteuning kunnen krijgen.”
“Weet je, ik geloof dat alles je sterker maakt. Je krijgt wat je aan kunt. Ik had dit inderdaad misschien niet getrokken als ik al mijn eerdere ervaringen had gemist. Na de geboorte van Nolan raakten we in zo’n diepe put, ook daar zijn we uitgekomen. Het kan bijna niet heftiger zijn dan dat.
Tijd voor mezelf is er nu niet. Mijn vriend werkt veel, dus thuis komt vrijwel alles op mij neer. Ik probeer te genieten van de kleine dingen en hou mijn ogen op de toekomst gericht. 2022 wordt het jaar van Kimberley, haha.”
Fotocredits: Jessica Vi
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom