Momtalk: Laura

Laura Brijde (‘95) is online creator, schreef het boek Life Goals en is samen met haar Spaanse geliefde Tony. Samen verwachten ze in september hun eerste kindje én verruilen ze Nederland binnenkort voor de Costa del Sol. “Ik romantiseer het vast een beetje, maar ik vind het vooral een heerlijk idee om straks met ons kleintje onder de zon te wonen.”

Heb je het gevoel dat je met deze verhuizing naar huis gaat of juist thuis achter je laat?

“Spanje voelt als thuis, maar mijn ouders en zusje wonen in Nederland en daar heb ik een hele sterke band mee. Dat zal het altijd dubbel maken. De afgelopen twee jaar toen wij in Nederland woonden heb ik ze bijna wekelijks gezien. Het dringt steeds meer tot me door dat dit straks heel anders zal zijn.”

Mijn vriend is geboren in Spanje en zag zichzelf daar blijven wonen. We hebben een aantal jaren samen in Spanje gewoond en ik zag mezelf daar ook settelen. In 2019 besloten we om één jaar in Nederland te gaan wonen, zodat we een weloverwogen keuze konden maken. We hadden hier immers nooit samengewoond en we wilden het in ieder geval uitproberen voordat we zouden besluiten ons te vestigen in Spanje. Niet lang daarna brak covid uit en werd dat ene jaar snel twee jaar. In de tussentijd gebeurde er veel: ik raakte zwanger en kreeg een miskraam, we keken naar huizen in Spanje én in Nederland en ik raakte opnieuw zwanger. Maar nu is het dan zover: we gaan permanent terug naar de Spaanse kust.”

Vind je het spannend om straks voor het eerst moeder te worden in Spanje?

“Het voelt heel goed. Ik romantiseer het vast een beetje, maar ik vind het vooral een heerlijk idee om straks met ons kleintje onder de zon te wonen. Samen op het strand, onder palmbomen, heerlijk weer. Ik ben gelukkig in Spanje. Dat betekent niet dat ik niet gelukkig ben in Nederland, ik vind het daar ook heerlijk, maar het weer heeft veel effect op me. Hoe minder grauwe dagen, hoe gelukkiger ik ben.

Natuurlijk is het wel een gek en spannend idee dat er niet iemand meer naast de deur woont waar we op terug kunnen vallen als er iets is. Mijn schoonouders wonen op iets minder dan twee uur rijden van ons vandaan en mijn vriendinnen in Spanje zijn allemaal nog niet echt met kinderen bezig. Dat zijn allemaal enorme boss babes die hard werken, feesten en genieten van het leven. Da’s natuurlijk wel een dingetje: mijn leven ziet er straks natuurlijk heel anders uit. We zullen zien hoe dat allemaal gaat lopen.”

Laten we nog even teruggaan naar het begin: wist jij altijd al dat je moeder wilde worden?

“Een kindje op mijn 25ste, zo zag ik het vroeger voor me. Geen idee waar die leeftijd precies vandaan kwam. Mijn vriend en ik zijn al zeven jaar samen en hij roept al vanaf het begin dat hij graag kinderen wilt. Het liefst zelfs vier! Dat weet ik zo net nog niet haha, maar het was in ieder geval voor ons allebei duidelijk dat we ons in de toekomst als ouders zagen. Tony stond er al eerder voor open om vader te worden. Hij is opgegroeid in een dorpje in Zuid Spanje waar er traditioneel jong wordt getrouwd en aan kinderen wordt begonnen, dus veel van zijn vrienden zijn ook al vader. 

Ik heb altijd gezegd dat ik eerst stabiliteit wilde in ons leven. Dat hadden we heel lang niet. We reisden veel, ik heb geen 9 tot 5 baan en het voelde altijd allemaal best chaotisch. Op een positieve manier hoor, het paste alleen niet bij het standaard huisje-boompje-beestje beeld wat ik in mijn hoofd had. Van hoe het ‘hoort’ te gaan. 

Eind 2020 kwamen we weer op het onderwerp kinderen. Wanneer zouden we er klaar voor zijn, hoe zouden die ideale omstandigheden eruit zien? Ik besefte me dat ik me vasthield aan een plaatje dat vooral werd gevormd door hoe anderen het doen dan door hoe ik het zelf zou willen. We besloten op dat moment dat er wat ons betreft genoeg stabiliteit was om ervoor te gaan. We zijn gek op elkaar en kunnen ons kindje alles geven wat hij of zij nodig heeft, waarom wachten?

Een maand later, januari 2021, had ik al een positieve test in handen. Het was meteen raak, maar het ging ook snel daarna mis. Dat zorgde voor een rollercoaster aan emoties. We moesten eerst even schakelen dat ik al zó snel in verwachting bleek en toen moesten we ons erbij neerleggen dat het niet goed was gegaan. In eerste instantie stond ik er vrij praktisch in: het heeft niet zo mogen zijn, laten we snel doorgaan. Het is pas een eerste poging, we zijn nog jong, dat idee.

Wat er daarna volgde had ik nooit verwacht. Het duurde namelijk meer dan een jaar voordat ik weer in verwachting raakte. Ik was er veel mee bezig, hield mijn cyclus bij en wist iedere maand wanneer ik ovuleerde, dus het was ook iedere maand een teleurstelling. Naarmate de maanden vorderde kreeg ik het steeds lastiger. Ik werd onzeker: zou het überhaupt nog wel lukken? 

Onze beide ouders en een paar vriendinnen wisten dat we aan het proberen waren en dat het nog niet lukte. Het was fijn om er met hen over te praten. Evengoed belandde ik een maand of twee na mijn miskraam in een hele zware dip. Ik was lusteloos, had nergens zin in en lag dagenlang in bed. Alsof de klap toen pas kwam. Voor iemand die haar hele leven online deelt, was het ontzettend gek om dit aspect niet te delen. Ook daar had ik moeite mee.”

Waarom besloot je niet over je miskraam te delen?

“Voor mijn gevoel was het not done om er direct over te delen, het voelde een beetje overdreven. Ik vind het niet stom of raar als anderen dat doen, maar ik vond van mezelf dat ik me niet zo moest aanstellen. Streng eigenlijk hè? Uiteindelijk hebben we na een jaar besloten om er open over te zijn waar we doorheen gingen, dat we al twaalf maanden aan het proberen waren en een miskraam hadden gehad. Het delen van ons verhaal gaf zoveel opluchting. Je bent er onbewust en bewust erg mee bezig, het neemt zo’n groot deel van je leven in beslag. Nu was het out in the open en ontving ik zoveel reacties van vrouwen die in vergelijkbare situaties zaten of hadden gezeten.

Het nadeel van het delen dat je een onvervulde kinderwens hebt, is dat mensen je ook direct met ongevraagd advies gaan lastig vallen. ‘Je bent er teveel mee bezig’, ‘Jullie moeten het loslaten’, ‘Je moet deze kruidenthee drinken’, ‘Je moet deze yoga oefeningen doen’. Vast goed bedoeld, maar ook heel frustrerend en vervelend. Ik heb het grote geluk gehad dat ik deze adviezen maar een paar maanden heb aangehoord, want vijf dagen nadat we ons verhaal hadden gedeeld had ik een positieve test in mijn handen. Ik wil niet weten hoe dit voelt als je al jaren in een fertiliteitstraject zit.”

Hoe kwamen jullie erachter dat je in verwachting was?

“We waren in Spanje voor een aantal bezichtigingen en ik voelde me misselijk en moe. Corona speelde natuurlijk nog steeds, maar voordat ik een corona-test deed, wilde ik eerst een eventuele zwangerschap uitsluiten. Ik deed de test en hij was direct knalpositief. Een totaal andere ervaring dan de eerste keer, want toen was de test heel vaag en bleef hij weken af en aan positief en negatief. Dit keer voelde het goed. 

In Spanje wordt er – anders dan in Nederland – al snel van alles gedeeld over de zwangerschap. Zo wordt de baby in de buik bijvoorbeeld al bij zijn of haar naam genoemd, dit deel je niet pas na de geboorte. We besloten dan ook om de familie daar direct het nieuws te vertellen, ook al was ik pas zes weken zwanger op dat moment. Heel pril en spannend, maar het was ook heel erg fijn om aan hen te laten weten dat het na een jaar proberen eindelijk was gelukt.”

Hoe is je zwangerschap tot nu toe?

“Ik heb een paar weken last gehad van ochtendmisselijkheid, zonder te hoeven spugen gelukkig. Ik sta wel iedere ochtend en avond te kokhalzen bij het tandenpoetsen, heel gek haha. Afgezien daarvan voel ik me echt goed. Mijn lijf groeit, maar verder voel ik me gewoon mezelf. Ik ben altijd veel bezig geweest met sporten en met een gezond en fit lichaam, maar ik sport inmiddels hooguit één keer in de week. Daardoor zie ik mezelf veranderen. Niet alleen mijn buik wordt groter, maar ik krijg ook dikkere en wat slappere armen, billen en benen. Ik vind het eigenlijk wel mooi om te zien en omarm het proces. Al kreeg ik van de verloskundige wel de subtiele hint om genoeg gezonde tussendoortjes te eten haha. 

Ik maak me niet zo’n zorgen om de kilo’s die ik nu aankom, maar ik lieg als ik zou zeggen dat ik het niet spannend vind of ik striae krijg of hoe mijn lichaam er straks na de bevalling eruit ziet. Zal ik nog een beetje terug gaan naar mijn ‘oude’ lijf? Nu pronk ik met mijn grote buik, maar dat wordt misschien wel anders als de baby er straks uit is.

Wat ik ook lastig vind om te merken, is de druk die er op vrouwen wordt gelegd. Ik deelde op Instagram dat mijn moeder veel striae had overgehouden aan haar zwangerschap, dus dat genetisch gezien de kans bestaat dat ik dat ook zal krijgen. Ik wilde daar zelf niet per se iets mee zeggen, maar weer kwamen de goedbedoelde adviezen mijn kant op. Smeer hiermee, drink dit, eet dat, dan krijg je het niet. Beseffen mensen niet dat ze daarmee eigenlijk zeggen dat het mijn eigen verantwoordelijkheid is of ik wel of geen striae krijg, dat ik er iets aan zou kunnen doen?”

Je gaat straks bevallen in Spanje, hoe voel je je daarover?

“Ik ben daar best zenuwachtig over, want er is ook niet echt iemand die ik kan vragen om advies hoe het er écht aan toe gaat. Ik heb wel gehoord dat je niet altijd een eigen kamer hebt en dat het best kan dat je aan het bevallen bent met een andere vrouw naast je, met slechts een gordijntje tussen jullie in. In Spanje blijf je ook wat langer in het ziekenhuis, omdat ze je de eerste dag in een soort speedy gonzalez tempo alles leren wat je moet weten over de baby. Ik heb gelukkig wel Nederlandse kraamzorg geregeld, dat vind ik een heel fijn idee.”

Waar kijk je het meeste naar uit als jullie zoontje er straks is?

“Ik kijk er heel erg naar uit om Tony met ons kindje te zien, dat lijkt me fantastisch. Ik hoor van mensen om me heen dat je als moeder een liefde gaat ervaren die je nooit eerder hebt gevoeld. Daar ben ik benieuwd naar.”

Zijn er dingen uit de Spaanse cultuur of juist uit jouw opvoeding die zeker wel of niet meegenomen gaan worden bij jullie thuis? 

“We hebben in ieder geval afspraken gemaakt over de taal. Mijn vriend zal alleen Spaans spreken en ik alleen Nederlands tegen ons kindje. Daar wil ik streng in zijn, zodat we ons hem echt tweetalig opvoeden. We kijken ook naar opties voor een Engelstalige kinderopvang. We wonen in een super internationaal gebied, dus goed Engels kunnen spreken lijkt me heel praktisch.

Over sommige dingen zullen we het makkelijk eens zijn, over andere dingen niet. Een grappig voorbeeld is hoe wij omgaan met het weer. Als het regent dan kun je in Nederland prima buiten spelen. Laarzen en regenjas aan, kinderen maakt het toch niks uit. In Spanje is dat ondenkbaar. Hier lopen ze bij 25 graden nog met een jas aan. Zijn moeder verklaart me voor gek als ik dan in een jurkje loop. Ik vermoed dat we af en toe wel discussie gaan voeren over hoe warm of koud de baby aangekleed moet worden en of wel wel of niet naar buiten kunnen, haha.  

Wat ik heel leuk vind aan de Spaanse cultuur is hoe relaxt ze omgaan met bedtijd. Hier zie je om tien, elf of twaalf uur ‘s avonds gewoon nog kinderen buiten op straat of in het restaurant. Dat lijkt me heerlijk, gewoon nog ‘s avonds lekker samen buiten zonder afkeurende blikken. Uiteindelijk hoop ik ons kleintje gewoon het beste van beide werelden mee te kunnen geven.”

Fotocredits: Samantha Bosdijk Photography

Meer lezen?
Roos Moggré over het verwerken van een miskraam: ‘Je hoeft niet in stilte te lijden’
Momtalk: Natalie
Momtalk: Viora