Momtalk: Natalie

Natalie Vijfhuizen (‘94) is moeder van Lola (‘16), Joe (‘18) en Charlie (‘20) en voedingsdeskundige. Ze woont met haar kinderen en verloofde Danny  momenteel in Engeland, maar verhuist binnenkort terug naar Nederland. “Ik ben in de afgelopen jaren over best veel dingen onzeker geweest, maar nooit over het moederschap.”

Wilde jij altijd al moeder worden?

“Ik denk dat ik al heel vroeg wist dat ik ooit graag moeder wilde worden. Sterker nog, ik had zelfs bedacht dat ik wel vijf kinderen wilde! Ik was net twintig en leerde Danny kennen. We maakten plannen om voor 1,5 jaar naar Aruba te gaan. Onverwacht raakte ik op mijn 21ste zwanger van Lola. Hoewel het totaal niet op de planning stond, waren we allebei vanaf dag één gelukkig met die zwangerschap en het idee om samen ouders te worden.”

Hoe kijk je terug op dat eerste jaar: én nieuwe moeder én wonen op een nieuwe plek zonder familie om je heen?

“Het was geweldig. Mijn beste vriendin woonde ook op Aruba en kreeg haar dochter een maand nadat Lola was geboren. Onze partners waren allebei doordeweeks weg, dus we besteden heel veel tijd met elkaar. Het was een basic, maar fantastisch leven. Ik werkte niet, dus Lola hoefde niet naar de opvang. We waren dus altijd met elkaar. Samen met mijn vriendin en haar dochter brachten we onze dagen door op het strand en we hadden echt de tijd van ons leven. Dat zeiden we ook iedere dag tegen elkaar. We namen het niet voor lief. Toen Lola één jaar oud was gingen we terug naar Nederland. Ik was op dat moment al zwanger van Joe, maar daar kwamen we pas achter toen we al een paar dagen terug waren in Nederland.”

Dat moet ook een enorme omslag zijn geweest: weer terug in Nederland en ook nog eens een kindje erbij?

“Ik vond het vreselijk. De zwangerschap was heftig, ik vond het heftig om terug te zijn in Nederland, ik vond de overgang van 1 naar 2 kinderen heftig. Dat was zeker geen favoriete periode in ons leven. Ik was natuurlijk blij dat Joe kwam en was dolgelukkig toen hij werd geboren, maar de weken en maanden erna waren intens. Joe was een huilbaby en sliep ‘s nachts nooit. Ik wilde ondertussen niets liever dan terug naar Aruba, ik wilde helemaal niet in Nederland zijn. Ik zat zeker niet op een roze wolk dat eerste jaar. Na Joe’s eerste verjaardag werd het beter. Er ontstond meer ritme, hij huilde minder en sliep een klein beetje beter. Nu is Joe het allerliefste, allervrolijkste kind ooit en kan ik me niet meer voorstellen dat hij ooit zo’n huilbaby is geweest. 

Als je me nu vraagt hoe ik die periode heb overleefd, dan weet ik dat eigenlijk niet precies. Die maanden zijn een beetje een zwart gat in mijn geheugen. Ik denk dat ik het erg op de automatische piloot deed allemaal.”

Wanneer begon het weer te kriebelen voor een derde kindje?

“Nadat Joe was geboren verkocht ik al zijn babyspullen. Ik wist zeker dat ik dit niet nog een keer wilde doen haha. Maar toen hij 1,5 jaar was en we een goed ritme hadden en het met alle kindjes goed ging, begon mijn gevoel toch te veranderen. Danny en ik spraken naar elkaar uit dat we het toch wel heel leuk zouden vinden, nog een kindje erbij en besloten ervoor te gaan. Helaas kreeg ik daarna twee keer een miskraam. Ik legde zelf een verband tussen de cyste op mijn baarmoedermond die was weggehaald een paar jaar daarvoor, maar volgens de verloskundige hadden die twee dingen niets met elkaar te maken. Het was gewoon pure pech. 

Emotioneel gezien vond ik de miskramen niet zo heftig, ik kon er wel goed mee omgaan. Hoe graag ik ook een kindje wilde, ik kon me vasthouden aan het idee dat er iets niet goed was en het daarom nu nog niet zo mocht zijn. Lichamelijk gezien vond ik het heftiger. Bij de eerste miskraam bleef ik zes weken lang bloeden. Iedere keer dachten de artsen dat alles weg was, maar dan bleek er toch nog wat te zitten. Ik wilde gewoon dat het over en klaar was. Dat klinkt misschien hard, maar ik wilde gewoon door.”

Welke invloed hadden die miskramen op de zwangerschap van Charlie?

“De eerste twaalf weken van de zwangerschap vond ik heel erg spannend. We zaten middenin een lockdown en officieel werden er geen echo’s meer gedaan. Gelukkig maakte mijn verloskundige vanwege mijn miskramen een uitzondering en mochten wij toch langskomen. Ik weet nog dat ik een kloppend hartje zag en direct wist: dit komt goed, dit is ons kindje. Achteraf gezien had ik bij mijn twee miskramen direct een onbestemd gevoel. Nu wist ik zeker dat het goed zou komen en daar hield ik me aan vast.

Natuurlijk was ik het vertrouwen in mijn lijf wel een beetje kwijt. Ik raakte de eerste twee keer moeiteloos zwanger, dus ik wist niet beter. Dat naïeve is eraf. Dat is natuurlijk jammer, maar het heeft me ook extra dankbaar gemaakt.”

Je deelde begin dit jaar dat het je altijd veel tijd kost om jezelf terug te vinden na het krijgen van een kindje. Waardoor komt dat denk je?

“Je wordt heel erg voorbereid op een bevalling. Dan wordt de baby geboren en ben je vooral bezig met het verzorgen van die baby. Niemand bereid jou ondertussen voor op hoe het met jou gaat, hoe jij omgaat met jouw nieuwe rol en verantwoordelijkheden. Niemand vertelt je over de rare angsten en gedachten die je kunt ervaren. Toen Lola werd geboren dacht ik ‘er is iets mis met mij. Ik ben normaal altijd blij, maar nu kan ik alleen maar huilen en wil ik niet eens meer naar buiten.  Toen de adrenaline van de bevalling uit was gewerkt en het wekenlange slaapgebrek z’n tol begon te eisen, stortte ik echt in. 

Ik weet nog dat ik toen dacht: waarom heeft niemand mij dit even van te voren verteld?! Waarom doen we allemaal alsof het direct weer koek en ei is? De derde keer, bij Charlie, duurde deze periode voor mijn gevoel het langst. Dat kwam denk ik door een combinatie van allerlei factoren. We woonden weer in het buitenland op een plek waar ik me niet 100% thuis voel, er waren af en aan lockdowns en steeds gebeurde er weer dingen die het lastig maakte om positief te blijven. Ik ben van nature een heel positief persoon en zie de wereld normaliter vrij zonnig, maar nu kostte me dat veel moeite.”

Ik kan me voorstellen dat alles wat er speelde rondom jouw uitstrijkje en de slechte uitslag daarvan hierbij ook nog een rol speelde?

“Absoluut. In februari kreeg ik de oproep voor een uitstrijkje. Ik weet nog dat ik aan de huisarts vroeg hoe en wanneer ik de uitslag zou kregen. Over twee weken, via een brief, vertelde ze me. Goed, dacht ik, dan krijg ik over twee weken een brief met slecht nieuws. Ik weet niet waarom ik daar zo zeker van was, maar alles in me zei dat het niet goed zat. We gingen voor de vakantie naar Nederland en toen ik op zondagavond thuis de deur opendeed lag er een brief van de National Health Service (NHS). ‘Het is niet goed’, zei ik tegen Danny. ‘Doe niet zo dramatisch’. zei hij, ‘lees de brief eerst eens’. Dat deed ik. Er waren zeer onrustige cellen gevonden en ik moest me die donderdag direct melden in het ziekenhuis. Daar zou ik een lisexcisie ondergaan, dat is een behandeling waarbij ze een oppervlakkig stukje weefsel van de baarmoederhals verwijderen. 

Het wachten op de uitslag van die lisexcisie duurde lang. Het zou maximaal zes weken duren, maar na drie weken konden ze je soms al meer vertellen. Ik belde dus zelf na drie weken het ziekenhuis en de arts vertelde me dat ze iets hadden gevonden, ze zouden me volgende week voor de uitslag bellen. In mijn hoofd gingen alle alarmbellen af: dit is foute boel. Ik belde een week later, maar nog steeds was er niets bekend. Weer een week later viel er een brief op de mat. Er waren geen kankercellen gevonden en er hoefde voorlopig niks te gebeuren. De opluchting was zo groot, maar ik was wel verward, er was toch iets gevonden? Ik belde de arts op voor een uitleg. Blijkbaar was er sprake geweest van miscommunicatie, want zij had gezegd dat er ‘info’ was gevonden in plaats van ‘iets’ was gevonden. Fijn he, die taalbarrière soms.”

Je zult de vraag vast vaker krijgen als moeder van drie kinderen die in het buitenland woont en er vaak in haar eentje voor staat, maar: hoe doet je het toch?!

“Haha ja, dat denk ik zelf ook vaak genoeg. Ik kan niet zeggen dat het vanzelf gaat, het is keihard bikkelen. Als iemand mij zeven jaar geleden een plaatje had laten zien van hoe mijn leven er nu uitziet, dan had ik je niet geloofd. Het afgelopen jaar heb ik meer en meer beseft dat het inderdaad knap is dat ik dit allemaal alleen doen. Dat is misschien gek om van jezelf te zeggen, maar ik voel het wel zo. Weer een verhuizing, weer alles opbouwen, een nieuw leven opbouwen met drie kleine kinderen.

Er zijn hier ook momenten dat het niet zo goed gaat. Dan ben ik bewust niet online en leg ik de focus op de kinderen en mezelf. Ik doe mijn best om in alle chaos voor mezelf te blijven zorgen en rust te nemen. Dat heb ik ook moeten leren. 

We willen het allemaal: leuk werk, carriere maken, een fijn huis, kinderen, een goede relatie, een sociaal leven, noem maar op. Je kunt alleen niet overal tienen scoren zeg ik altijd. Ik heb nu geaccepteerd dat mijn kinderen mijn nummer één prioriteit zijn en dat er op dit moment met de verhuizing even niet zoveel ruimte is voor andere dingen. Maar ik kijk er ook heel erg naar uit om straks weer mijn werk de prioriteit te geven en daar weer volop voor te gaan.”

Wat vind jij het leukste of het mooiste aan het moederschap? 

“Ik hou van kinderen en van de manier waarop ze in het leven staan. Ze zijn zo levenslustig en vrij, dat vind ik erg ontwapenend. Ze zijn blij met kleine dingen. Het mooiste aan het moederschap vind ik de manier waarop moeder worden mij heeft veranderd. Ik ben zachter geworden, heb mijn prioriteiten op orde en ben vooral gelukkiger. Natuurlijk wil ik de kids wel eens achter het behang plakken, maar met kinderen zijn er letterlijke iedere dag geluksmomentjes en dat vind ik prachtig.”

Heb jij nog een tip voor een andere (aanstaande) moeder?

“We doen allemaal maar wat. Daar hou ik me al jaren aan vast. We hebben allemaal de beste intenties, maar doen het wel op onze eigen manier.  Er bestaat geen perfecte moeder en geen kind is hetzelfde. Iedere moeder past zich aan aan haar kind of juist andersom. Ik ben in de afgelopen jaren over best veel dingen onzeker geweest, maar nooit over het moederschap.”

Meer lezen?
Momtalk: Emilie Sobels
Momtalk Rowan: ‘Ik ben open over mijn miskraam, omdat ik hoop steun te kunnen bieden aan andere vrouwen’