© 2024 // How About Mom
Als journalist en presentatrice Roos Moggré (1981) langs gaat bij de verloskundige, blijkt het mis: het hartje van het kindje in haar buik klopte niet meer. Ze heeft een miskraam en ervaart dat heftiger dan ze van tevoren had verwacht. Uiteindelijk helpen gesprekken met een psycholoog haar bij de verwerking en beseft steeds meer dat praten over een miskraam helpt.
‘Je hoeft niet in stilte te lijden’, vertelt ze in een gesprek met How About Mom.
Roos Moggré had al een dochter toen ze vorig jaar opnieuw zwanger raakte. Zij en haar man hadden de wens voor een tweede kindje en dus was de blijdschap groot toen bleek dat Roos in verwachting was.
Maar die vreugde was van korte duur. ‘Bij de 12-weken echo was te zien dat het kindje in mijn buik niet meer leefde’, aldus Roos. ‘Gelijk daarna voelde ik me zó leeg en verdrietig. ‘Had ik dit kindje niet voldoende gewild?’, vroeg ik me af.’
Roos merkt aan zichzelf dat ze wil dat het kindje zo snel mogelijk uit haar buik gaat. Door middel van medicijnen wordt de miskraam opgewekt. Een proces dat de journalist ‘zowel mentaal als fysiek een pittige wedstrijd’ noemt. ‘Een bevalling is natuurlijk ook pittig, maar daar loopt het – als alles goed gaat – goed af. Dat was bij dit natuurlijk wel anders.’ Helaas krijgt Roos ook nog te maken met complicaties. Haar bloeddruk blijkt zo laag te zijn, dat ze in het ziekenhuis op de ok een spoedcurretage moet ondergaan.’
Het verliezen van haar kindje en de medische molen waar je door een miskraam in belandt, ervaart Roos als ‘heel verdrietig’. Toch gaat er tegelijkertijd ook een knop bij haar om. ‘Ergens zei ik ook tegen mezelf dat ik me niet zo moest aanstellen. Ik ging immers niet dood en er zijn natuurlijk altijd nóg ergere dingen. Dat is wellicht ook een beetje vrouwen eigen, dat we altijd maar door willen gaan en ons niet willen laten kennen. Dat je niet mag klagen, want je hebt immers al een kind en daar moet je al heel dankbaar voor zijn.’
Roos besluit dan ook – op een handje vol mensen na – niet aan haar omgeving en werk te vertellen dat ze een miskraam heeft gehad. ‘Ik merkte dat ik het intieme verdriet ook eerst samen met m’n partner wilde verwerken. We moesten wennen aan de nieuwe situatie, aan dat we niet over een paar maanden een gezin van vier zouden zijn.’ En hoewel ze nog vol in het verdriet zit, pakt ze toch redelijk snel de draad weer op en gaat ze weer aan het werk.
Wanneer Roos na de miskraam opnieuw in verwachting is, merkt ze dat de miskraam mentaal toch meer teweeg heeft gebracht dan ze aanvankelijk denkt. ‘Ik had last van nachtmerries en zag steeds meer op tegen de bevalling van mijn zoon’, vertelt ze. ‘Door de medicatie die ik na de miskraam slikte, ben ik heel veel bloed verloren. ‘Dat was heel naar en aan dat beeld moest ik nog heel veel denken.’
roos besluit dan ook in gesprek te gaan met een psycholoog die haar met EMDR-therapie helpt de miskraam te verwerken. Die gesprekken met de therapeut – en later ook met mensen om haar heen – doet Roos een ding beseffen: praten over een miskraam en het verdriet dat daarbij komt kijken, kan ontzettend opluchten. ‘In mijn geval resulteerde het in het feit dat ik geen angst meer had voor m’n bevalling en weer vooruit durfde te kijken.’
Dat Roos inmiddels openlijk over haar miskraam praat, is ook omdat ze hoopt dat andere vrouwen – mochten zij die behoefte voelen – er ook meer over gaan praten. Of dat nou met een therapeut, je partner of een vriendin is. ‘Praat over een miskraam meemaken en deel je gevoel. Vraag psychische hulp als je dat wil, want die is er niks voor niks.’
De journalist wil andere vrouwen dan ook meegeven dat ze altijd openlijk mogen praten over hun miskraam als ze dat willen. ‘15 procent van de vrouwen krijgt een keer in haar leven te maken met een miskraam, dus je bent echt niet de enige’, aldus Roos. Ze eindigt haar verhaal dan ook met de woorden: Je je hoeft niet in stilte te lijden als je dat niet wil.’
Fotograaf: Hüsne Afsar
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom