© 2025 // How About Mom
Dat een zwangerschap niet vanzelfsprekend is, beseft Viora Rebergen (’91) zich als geen ander. Toen ze in 2016 de diagnose acute lymfatische leukemie kreeg vertelden artsen haar dat ze door de behandelingen onvruchtbaar zou kunnen raken. Ze noemt het dan ook een grote droom die uitkomt nu ze in verwachting is van haar eerste kindje: een dochter.
How About Mom vraagt haar het hemd van het lijf over haar droom om moeder te worden, haar zwangerschap en hoe de diagnose kanker haar kijk op een kinderwens veranderde.
Joost en ik zijn nu negen jaar samen en altijd al wisten we dat we ouders wilden worden. We hadden het er weleens over gehad, maar het werd pas concreet toen ik in 2016 werd gediagnosticeerd met kanker. De artsen vertelden mij dat ik door de behandelingen onvruchtbaar zou kunnen raken en dat er geen tijd meer was om eicellen in te laten vriezen waardoor we ineens op een andere manier tegen onze kinderwens aan gingen kijken. Ineens ga je dan nadenken over het krijgen van kinderen, terwijl we er daarvoor nog niet concreet mee bezig waren. Toch hebben we altijd het geloof erin gehouden dat we ooit ouders zouden mogen worden en besloten we na een ziekteperiode van 2,5 jaar eerst te genieten van een gezond leven.
We gingen op wereldreis, schreven twee boeken en spraken uiteindelijk op mijn 30ste verjaardag naar elkaar uit dat we er klaar voor waren. Toen het boek eenmaal was ingeleverd, besloten we dat we graag onze kinderwens in vervulling te laten gaan. Ik wilde per se eerst het boek af hebben, omdat ik niet wist hoe slecht ik me zou voelen als ik eenmaal zwanger zou zijn. Ik weet natuurlijk hoe vreselijk het is om je heel ziek te voelen en dat wilde ik mezelf niet aandoen tijdens een groot project als het schrijven van een boek.
Toen de artsen dat tegen me zeiden werd ik me ineens heel erg bewust van m’n vruchtbaarheid. Gelijk had ik het gevoel dat ik écht wilde proberen mijn kinderwens in vervulling te laten gaan als ik weer beter en gezond zou zijn. Het was dan ook wel dubbel toen we besloten eerst op wereldreis te gaan. Ik heb er 100 % van kunnen genieten, maar ergens was ik bang dat hoe langer ik zou wachten hoe kleiner de kans zou worden dat ik zwanger zou raken. Toen het uiteindelijk zes maanden duurde voordat ik in verwachting raakte, werd ik iedere maand weer wat onzekerder. Ik dacht: ‘Misschien is er toch iets mis met me’.
Want hoewel de gynaecoloog zei dat de chemotherapie mijn eicellen niet had aangetast, heb je natuurlijk nooit de garantie dat je in verwachting raakt. Ze liet mij ook weten dat ze me niet kon beloven dat het op de natuurlijke manier zou lukken. Ik merkte daarom ook wel dat ik steeds meer ging polsen bij vriendinnen hoe lang het duurde voordat zij zwanger waren. Joost en ik spraken ook met elkaar af dat wanneer het langer dan een jaar zou duren, we langs de huisarts zouden gaan. Gelukkig is het daar nooit van gekomen en raakte ik na een halfjaar zwanger.
Ja, absoluut. Ik hoop met mijn verhaal hoop te geven aan vrouwen die momenteel ziek zijn of ziek zijn geweest en ook heel graag moeder willen worden. Toen ik ziek was, heb ik heel veel gehad aan positieve verhalen. Het geeft toch een sprankje hoop en zorgt ervoor dat je erin blijft geloven. Ik hoop dan ook dat mijn verhaal kracht en hoop voor de toekomst geeft. Tuurlijk is die hoop geen garantie voor een kindje, maar het kan wel zorgen voor kracht en positiviteit. Iets wat tijdens een lange ziekteperiode heel erg fijn kan zijn.
Daarnaast besef ik me ook maar al te goed hoe veel geluk ik en Joost hebben gehad. Er zijn zoveel dingen net de goede kant op gevallen. Dat voelt soms ook heel cru. Wij hebben heel veel geluk gehad, de ander heeft dubbel pech. Dan denk ik: ‘Waarom hebben zij het niet overleefd en ben ik er nog?’ Dat is confronterend en maakt me heel bewust van hoe anders het leven ook voor ons had kunnen lopen. Tegelijkertijd zorgt dat ook voor enorm veel dankbaarheid dat we binnenkort ouders mogen worden.
Ik had verwacht dat het een heel emotioneel moment zou zijn, zeker omdat we weten dat zwanger worden niet vanzelfsprekend is. Maar we waren vooral heel erg verbaasd en in shock. We vroegen ons vooral af: ‘Is het dan nu echt zo? Groeit er echt een kindje in m’n buik?’ Ik vond het een gek gevoel en het heeft ook wel even een paar dagen geduurd voordat ik me besefte dat ik echt moeder word. Toen we met 8 weken zwangerschap de eerste echo hadden, werd het nog een stukje echter. We kregen eindelijk de bevestiging dat het echt waar was.
Het besef dat ik zwanger was, daalde ook wel meer in toen ik kwaaltjes begon te krijgen. Vooral voor Joost was dat een teken dat er echt een mensje in mijn buik groeide. Overigens vond ik die kwaaltjes helemaal niet zo vervelend. Tuurlijk, leuk is anders, maar ik vind het ook wel iets moois hebben. Ik merkte echt dat ik zwanger was en voelde dat er iets in mijn lijf aan het gebeuren was. Dat vond en vind ik nog steeds zo bijzonder.
Ik vind het echt zó mooi en ik merkt dat ik het heerlijk vind om al die veranderingen aan m’n lichaam te merken. In de periode dat ik chemotherapie kreeg, ben ik 30 kilo aangekomen en dat was vanwege een nare reden. Tuurlijk was het nodig om beter te worden, maar met een zwangerschap is dat aankomen ineens alleen maar iets heel moois. Die ziekteperiode van 2,5 jaar heeft er daarnaast ook echt voor gezorgd dat ik onwijs dankbaar ben voor mijn gezondheid en dat ik het heel bijzonder vind dat ik nu een kindje in m’n buik heb.
Overigens maakt die dankbaarheid en dat besef dat gezondheid niet vanzelfsprekend is, soms ook plaats voor onzekerheid hoor. Ik merk dat ik alle echo’s daarom ook wel echt nodig heb als bevestiging. Het is zo’n fijne bevestiging om iedere keer weer te horen dat alles goed is. Dat zorgt ervoor dat ik steeds meer vertrouwen krijg in m’n lichaam en tegen mezelf kan zeggen dat ik echt niet zo onzeker hoef te zijn.
Eerlijk gezegd bekijk ik mijn zwangerschap een beetje in fases en de bevalling en de kraamweek vinden natuurlijk pas aan het einde plaats. Dus echt concreet nadenken over mijn bevalling en de kraamweek heb ik nog niet gedaan. Wel wil ik heel graag in het ziekenhuis bevallen. Ik vind het een fijn idee dat er dan altijd snel hulp bij je is, mocht ik dat nodig hebben. Daarnaast lijkt het me ook heerlijk om na een bevalling in het ziekenhuis dan terug te keren naar je eigen huis. Onze ouders zijn dan natuurlijk hartstikke welkom, maar we vinden het ook belangrijk om juist die eerste weken veel met z’n drieën door te brengen.
Verder merk ik dat ik het best lastig vind om me een voorstelling te maken bij het moederschap. Het is nog zo ongrijpbaar en onwerkelijk. Ik heb vooral het gevoel dat ik de afgelopen weken heel erg bezig ben geweest met wennen aan het feit dat ik moeder word en nog niet zozeer hoe dat zometeen nou daadwerkelijk zal zijn. We zien wel hoe het loopt en je weet natuurlijk pas echt hoe het is, als je het daadwerkelijk gaat ervaren.
Het enige wat ik hoop is dat mijn verhaal helpend kan zijn voor anderen. Dat degenen die nu in zo’n zwaar traject zitten een sprankje hoop hieruit halen en het ze een beetje kracht kan geven voor de toekomst.
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2025 // How About Mom