© 2024 // How About Mom
Pleunie Teunis (26) is 36 weken zwanger van haar eerste kindje. Ze werkt als model en doet de opleiding HBO Medische kennis. Pleunie woont samen met haar vriend in Amsterdam. “Ik focus niet op de bevalling, maar op de geweldige beloning die daarna komt: eindelijk onze dochter ontmoeten.”
“Vandaag heel erg moe, maar het verschilt van dag tot dag. Soms word ik wakker met het gevoel alsof ik de wereld aan kan, andere dagen wil ik me het liefst direct weer omdraaien. Ik doe wel standaard in de middag een dutje. Als dat niet lukt, dan ga ik in ieder geval eventjes plat op bed met een boekje. De hele dag actief zijn lukt me niet meer.”
“Het is dubbel. Aan de ene kant is het heel fijn dat je geen drang hebt om het huis uit te gaan of om sociale dingen te doen als je daar eigenlijk geen energie voor hebt. Van de andere kant mis ik het ook om nog een laatste keer samen uiteten te gaan of samen iets te ondernemen voordat de baby er is.”
“Ik wist dat ik graag moeder wilde worden. Ik had zelfs in gedachte dat ik 27 een mooie leeftijd daarvoor vond. Mijn vriend zat er wat anders in, die wilde ook graag kinderen maar wel pas na zijn dertigste. Ik vond het niet erg om nog even te wachten, ik was druk met mijn modellenwerk en had geen haast. Deze zwangerschap is dus ook niet gepland. Het was voor ons een verrassing, maar wel een heel welkome verrassing.”
“We kwamen terug uit Australië, waar we voor mijn werk waren geweest en daarna hadden rondgereisd, en ik was ontzettend moe. Zó moe, dat kon geen jetlag zijn. Ik besloot langs de huisarts te gaan om bloed te laten prikken. Dat doe ik wel vaker, want ik heb een hele lage bloeddruk en ik wilde zeker weten dat ik niets had opgelopen op reis. De huisarts zei: ik vind het prima om een bloedtest te doen, maar ik wil ook een zwangerschapstest doen. Ik moest lachen en dacht alleen maar: veel plezier ermee, daar komt toch niets uit. De test bleek positief. Ik ben in een soort waas naar huis gelopen. Het kwam zo onverwacht! Mijn vriend en ik moesten allebei van het nieuws bijkomen. Maar na een dag of twee ging de knop om en nam mijn moederinstinct het over. Ik voelde dat het goed was, dat het zo had moeten zijn. Ik vond het bijzonder om te merken hoe snel het went zwanger te zijn.”
“Ik vond het vooral lastig om het nieuws met mijn modellenbureau te delen. Daar gaat mijn werk, dacht ik. Maar ze reageerden ontzettend optimistisch en enthousiast. ‘Dan ga je toch even zwangerschapswerk doen?’, stelden ze voor. Ik wist niet eens dat dat bestond. Uiteindelijk heb ik door het corona virus de afgelopen weken nauwelijks gewerkt, maar dat had in principe dus wel gewoon gekund.”
“Onze vrienden en familie reageerden allemaal super enthousiast. De vrienden van mijn vriend moesten wel even wennen aan het idee, die zitten nog niet in de baby-modus. Maar we hebben veel steun gehad van iedereen, misschien juist omdat de zwangerschap zo onverwacht kwam. Het komt wel goed, het hoort zo te zijn, dat gevoel kregen we van iedereen.”
“Ik was al negen weken zwanger toen we erachter kwamen. Ik had daarvoor een kleine bloeding gehad, een dag nadat ik ongesteld had moeten worden. De keer daarvoor was ik heel heftig ongesteld geweest, dus ik was eigenlijk wel blij dat ik er deze maand zo makkelijk vanaf was gekomen, haha. Omdat ik helemaal niet bezig was met een mogelijke zwangerschap, had ik eigenlijk nauwelijks kwalen. Gek genoeg – maar vast wel herkenbaar – merkte ik ineens wel dingen toen ik eenmaal wist dat ik in verwachting was. Meer trek, meer last van mijn borsten.”
“Ik vind dat ik een vrij makkelijke zwangerschap heb, afgezien van flinke vermoeidheid en bandenpijn vanaf achttien weken. Daardoor kan ik niet goed sporten en daar baal ik erg van. Ik sport voor mijn werk heel veel, minimaal vijf keer per week. Ik vind dat heel fijn, ik krijg daar energie van en voel me lekker als ik uit de sportschool kom. Ineens moest ik dat opgeven. Gelukkig heb ik nu een low impact work-out video gevonden online, zodat ik toch een beetje in beweging kan blijven.”
“Ik ben er wel mee bezig, maar ik maak me er geen zorgen over. Sterker nog: ik heb er zin in. Niet in de pijn natuurlijk, maar wel in dat we haar straks gaan ontmoeten. Ik ben zo benieuwd hoe ze eruit ziet en kijk ernaar uit dat mijn vriend haar ook eindelijk vast kan houden. Ik ben gefocust op de uitslag, niet op wat daar tussenin moet gebeuren. Zodra je zwanger bent, wil iedereen bevallingsverhalen met je delen. Zelden de goede verhalen, vooral alle wat er mis kan gaan en wat er ellendig aan is. Ik probeer dat altijd te negeren of me alleen te focussen op de positieve dingen.”
“Ik heb een plan op papier gezet, maar ik weet ook dat wat ik opschrijf waarschijnlijk niet gaat gebeuren. Ik heb een hypnobirthing cursus gevolgd online, omdat ik me wel kon vinden in die wijze om tegen de geboorte aan te kijken. Die ouderwets gedachtes, van puffen op ‘Altijd is kortjakje ziek’, heel hard persen met je kin op de borst en liggen op bed, spreken me niet aan. Ik hoop op een rustige en serene sfeer, waarin ik hopelijk een beetje in trance kan raken en zo met de pijn om kan gaan. Ik wil graag op de baarkruk bevallen en haar zelf aanpakken, als dat kan. Ik ben niet anti-medicatie – als ik pijnstilling nodig zou hebben tijdens de bevalling dan moet dat kunnen – maar ik wil het wel zonder proberen. Tenslotte heeft het mijn voorkeur om in het ziekenhuis te bevallen, maar ik wil het liefst zo min mogelijk mensen om ons heen. Het is mijn schrikbeeld om continu de ene na de andere assistent in je kamer te hebben.”
“Al heel snel in de zwangerschap voelde ik: dit kindje is van mij, van ons. Ik wil haar niet delen. Ik heb me daar erg druk om gemaakt, hoe moet dat in de kraamtijd? We hebben daar samen over gehad en ik heb ook mijn vriend gevraagd naar zijn wensen. Onze ideeën lagen behoorlijk uit elkaar: ik wilde het liefst minimaal twee weken uitsluitend met z’n drieën zijn, om elkaar te leren kennen, om voor onze dochter te leren zorgen en om rustig te herstellen van de bevalling. Hij had gehoopt dat de dag na de geboorte al vrienden op bezoek konden komen. Op advies van het kraambureau zullen we nu de eerste twee weken helemaal geen bezoek ontvangen, op onze ouders en zussen na. Daarna zullen we het wel zien. Als we tegen die tijd wat bezoek willen ontvangen, dan doen we dat. Als we het nog even willen uitstellen, dan is dat ook oké.”
“Voordat de crisis begon, was ik net begonnen met de opleiding om echo’s van zwangeren vrouwen te mogen maken. Dat wilde ik al heel lang en leek me goed te combineren met mijn zwangerschap. Nu ziet het ernaar uit dat ik pas volgend jaar verder kan gaan met de studie, dus zal ik voorlopig nog modellenwerk blijven doen. Ik heb wel bedacht om niet meer naar het buitenland te gaan. Ik had altijd al veel last van heimwee, maar als onze dochter er eenmaal is wil ik helemaal niet meer hoeven reizen voor werk.”
“Mijn vriend werkt als ZZp’er, dus op de dagen dat ik ook werk, zullen mijn ouders en schoonouders op onze dochter passen. Ze gaat dus voorlopig nog niet naar het kinderdagverblijf.”
“In het begin had ik wel verdriet van corona, om de grote impact die het heeft op zoveel onderdelen van het leven. Nu kies ik ervoor om alleen te focussen op de positieve kanten. Niet na zes weken al terug aan het werk, maar de tijd nemen om samen op te starten. Kunnen focussen op ons klus huis, de boel inrichten en gezellig maken. Ik ga maar een beetje mee met de flow en zien wel waar we stranden.”
“Vanaf het moment dat je weet dat je zwanger bent wordt je gebombardeerd met informatie over de baby. But how about mom? Ik heb mij bijvoorbeeld vanaf het begin van me zwangerschap zorgen gemaakt over mijn lichaam na de geboorte. En als ik dit aankaart bij andere vrouwen hoor ik toch wel vaak: Ach dat komt wel goed, zolang de baby maar gezond is. Ja oke helemaal mee eens, maar dat is voor mij toch een onderwerp waar ik me veel zorgen om kan maken. Al jaren lang staat mijn leven in het teken van een gezond en strak lichaam (dat is namelijk mijn werk). Ik kan me daar zeker zorgen over maken of dit wel weer goed komt.”
“Daarnaast vind ik dat je gigantisch veel informatie kan vinden over wat je allemaal moet weten over de baby als die geboren is. Maar zo’n zwangerschap en bevalling is toch ook een gigantische impact op het vrouwelijk lichaam. Waarom wordt daar dan maar zo weinig tijd en informatie aan besteed? Daarom vind ik How about mom zo goed. Informatie en verhalen waar je als kersverse moeder iets aan hebt.”
Download de How about mom app (iOS & Android) via deze link.
Fotocredits: Norah Joy
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom