Momtalk: Zeycan

Zeycan Baykal is getrouwd en moeder van Noah (4 jaar) en Elisa (1 jaar). Ze werkt als content creator, maar is het liefste zoveel mogelijk met haar kindjes. Want als er iets is wat het moederschap volgens haar brengt, is het heel veel liefde. We spreken haar over haar mentaal klaar zijn voor een kindje, de mooie en uitdagende kanten van het moederschap en loslaten.

Wist jij altijd al dat je moeder wilde worden?

‘Ja, zeker! Ik had altijd al een kinderwens. Sterker nog: als jong meisje droomde ik er altijd van om eerst een jongetje te krijgen en daarna een meisje. Hoe bizar dat dat is uitgekomen? Hoewel ik dus echt heel zeker wist dat ik moeder wilde worden, heb ik het toch ook wel uitgesteld. Ik had lange tijd het idee dat ik er nog niet klaar voor was. Ik was zó aan het genieten van mijn leven en mijn vrijheid. Toch besloten m’n man en ik er op een gegeven moment voor te gaan. Ook omdat hij al kinderen uit een andere relatie heeft en we niet wilden dat het leeftijdsverschil heel groot zou zijn.’

‘Ik begon dus aan kinderen toen ik er mentaal niet 100 % klaar voor was. Dat klinkt heftig, maar ik denk dat je dat nooit helemaal bent. Er is altijd wel iets wat er dan tussendoor komt. Zo wilden wij eerst verhuizen voordat we aan kinderen zouden beginnen bijvoorbeeld. Maar toen de bouw van ons nieuwe huis zovaak werd uitgesteld, dachten we: ‘We gaan niet langer wachten.’

Vier jaar geleden beviel je van Noah. Hoe kijk je terug op het eerste jaar moederschap?

‘Nou, voor m’n gevoel stond m’n leven echt op z’n kop. Noah was natuurlijk mijn eerste kindje, dus het hele moederschap was nieuw voor me. Van tevoren heb ik natuurlijk veel nagedacht over hoe het moederschap zou zijn, maar niks kan je daarop voorbereiden. Die intense liefde die je voelt, maar ook tegelijkertijd dat enorme verantwoordelijkheidsgevoel. Het heeft me echt overdonderd en ik vond het dan ook veel zwaarder dan verwacht. Ik heb echt twee weken lang alleen maar kraamtranen gehad, gehuild van geluk.’

‘Overigens moet ik daar wel een kleine kanttekening bijplaatsen. Vlak nadat Noah werd geboren, werd mijn vader ernstig ziek. Ook zaten we middenin een verhuizing en startte de pandemie. Dat waren veel hevige momenten in een korte tijd. M’n wereldje werd ineens heel klein. Dat was gek, maar ook ergens heel mooi omdat we zoveel tijd met elkaar als familie hebben kunnen doorbrengen.’

Vond je de kraamtijd van je dochter net zo intens als bij je zoon?

‘Nee, echt veel minder. Simpelweg omdat ik gewoon al wist wat me te wachten stond. Daardoor heb ik me veel beter kunnen voorbereiden op wat zou komen. Die hele rol als moeder had ik inmiddels al onder de knie. Dat maakte ook dat ik de overgang van een naar twee kindjes ook helemaal niet zo pittig vond. Ik wist heel goed wat ik wilde en hoe ik dat zou aanpakken.’

‘Tijdens de zwangerschap van Elisa heb ik dan ook veel nagedacht over hoe het er in de meest ideale situatie allemaal uit zou zien. Ik plande alvast momentjes alleen voor Noah en mezelf bijvoorbeeld. Zodat ik ook echt die één-op-één tijd met hem zou blijven houden. Daar ben ik achteraf heel blij mee. Door wat meer te plannen had ik in m’n hoofd veel meer rust en kon ik ultiem genieten van de momenten met m’n kinderen.’

Wat vind je nu de allergrootste uitdaging van het moederschap?

‘Echt met stip op nummer één die zorgen. Het allermooiste van het moederschap is de liefde die je voor je kind voelt, maar dat heeft ook een keerzijde en dat is dat je veel zorgen en angsten hebt. Ik maak me continu zorgen over of het wel goed gaat met de kindjes. Vandaag bijvoorbeeld ging ik met Noah naar de bioscoop. Dan kan ik ontzettend genieten, maar vraag ik me ook vaak af: ‘Gaat het wel goed met hem? Voelt hij zich veilig?’ En noem maar op. Ik denk dat daar geen ontkomen aan is. Het hoort erbij. Juist omdat je zoveel om je kinderen geeft.’

De zorgen over je kinderen gaan natuurlijk ook gepaard met loslaten. Hoe gaat jou dat af?

‘Dat vind ik lastig. Zeker als de kindjes nog heel klein zijn, zoals Elisa nu is. Ik vind het echt vreselijk dat ik haar af en toe naar de opvang moet brengen. Toevallig had ik er vandaag een gesprek over met m’n man. Of ik haar niet gewoon uit zou schrijven en lekker bij mij kon laten. Maar ergens weet ik ook dat dat niet alleen maar goed is. Ik heb ook gewoon tijd voor mezelf nodig, voor m’n werk en ook voor Elisa denk ik dat het goed is om met anderen te zijn.’

‘Het grappige is wel dat ik het een stuk minder moeilijk vond bijvoorbeeld toen Noah naar de basisschool ging. Het heeft dus denk ik ook wel met leeftijd te maken. Als ze iets ouder zijn kunnen ze zichzelf nou gewoon net wat beter redden dan als ze nog zo jong zijn. Nou moet ik zeggen dat het ook wel heel erg heeft geholpen dat Noah het onwijs naar z’n zin heeft op school.’

‘Dat ik niet zo goed kan loslaten, betekent ook dat er niet heel veel momenten voor mezelf zijn. Maar dat vind ik niet erg. Ik ben gewoon echt het allerliefste bij m’n kindjes en geef daar echt alles voor op. Zij zijn mijn allergrootste prioriteit in het leven en ik geniet onwijs van hun bij me hebben.’

Welke superkracht heb je bij jezelf ontdekt sinds je moeder bent?

‘Vooral dat ik veel meer aankan dan ik van tevoren had verwacht. Ik ga altijd maar door. Of ik nou doodmoe of ziek ben, voor m’n kinderen blijf ik doorgaan. Sinds ik moeder ben voel ik een soort oerkracht die maar niet stopt. En dat vind ik mooi. Het toont: je doet alles voor je kinderen en dat is het zo waard.’

Als laatste vraag… Welk advies zou jij aan (aanstaande) moeders willen meegeven?

‘Laat het hele moederschap maar lekker op je afkomen. Zoals ik in het begin van het gesprek vertelde, heeft het moederschap mij echt verrast en vond ik het in het begin heel overweldigend. Inmiddels weet ik dat het fijn is om alles maar lekker op je af te laten komen. Je hebt niet overal invloed op, dus maak je vooral ook niet druk om de dingen waar je toch niets aan komt doen. Uiteindelijk komt alles op z’n pootjes terecht. Dus vertrouw het proces.’

Fotograaf uitgelichte foto: Petit Photography