Blog: Wat je aan de buitenkant niet ziet

‘Jij hebt makkelijk praten met zo’n lichaam’
‘Ik zou willen dat ik zo was hersteld van mijn bevalling’
‘Ik ben jaloers, ik heb wel striemen en jij niks’

Als ik zo’n opmerking krijg, dan weet ik vaak niet wat ik moet zeggen. Hoewel ze ongetwijfeld goed bedoeld zijn, vind ik ze ongemakkelijk. Aan de buitenkant zie je inderdaad geen scheurtjes, ik heb geen striemen en ik ben slank. Als je alleen naar die buitenkant kijkt, zou je zeggen dat het goed met mij gaat. Maar de scheurtjes die er aan de buitenkant niet zitten, zitten er bij mij aan de binnenkant volop.

De eerste weken na de bevalling zat ik heerlijk op mijn roze wolk. Niet alleen omdat ik intens gelukkig was met ons kindje, maar ook omdat er voor mij werd gezorgd, ik was weinig alleen, iedereen toonde interesse en wilde met alle liefde iets voor mij doen.

Toen ik daarna aan het werk ging, viel veel hiervan ineens weg. Niet omdat het niemand meer interesseerde, maar omdat er dan toch wel een beetje van je wordt verwacht dat je het zelf kan. Zo verdween ik langzaam weer in het gat waar ik voor de zwangerschap ook in zat. De zenuwen kwamen terug, ik kwam minder buiten, voelde me somber en moe. Ik greep elke kans aan om op bed te liggen of te slapen.

MOEderschap

Ik wuifde het weg. Immers; elke moeder is moe, elke moeder voelt zich soms alleen en elke moeder huilt toch snel om veel? Het heet niet voor niks MOEderschap, toch? Aan de buitenkant was daarnaast niets te zien. Ik lach, ben enthousiast, kleed me niet somber en zelfs met mijn sociale angsten kan ik nog behoorlijk spontaan en sociaal overkomen. Het viel zo slecht op, dat zelfs de psycholoog in eerste instantie niet doorhad dat het een masker was. Ik hield niet alleen mezelf voor de gek, maar ook mijn omgeving.

Totdat we in relatietherapie gingen. Mede omdat Wouter mij zo goed kent, mij zo weet te doortasten en mij in betere tijden heeft leren kennen, weten we nu dat ik niet alleen maar gewoon moe ben. Ik ben depressief.

Een heftige stempel om te krijgen, maar eentje die ik hier wel graag wil delen. Waarom? Omdat ik vind dat het taboe er af moet. Omdat ik hoop op begrip of gewoon een simpele ‘hey’. Ik ben dankbaar voor iedereen die dat nu al doet.
Dit delen is rete-spannend, maar nodig, voor mij en misschien ook voor jou. We zijn niet alleen.