Over mijn herstel na een postnatale depressie: ‘Ik kan weer geluk voelen’

Twee jaar geleden deelde ik mijn verhaal over mijn postnatale depressie en opname op een gesloten afdeling. Ik had eerlijk gezegd gedacht ik dat ik mijn leven weer makkelijk kon oppakken na mijn opname van 3 weken op de gesloten afdeling (PAAZ). Ik verwachtte niet dat het z’n lange weg was. In deze blog vertel ik wat meer over mijn herstel na een postnatale depressie.

Na de opname heb ik een tijdje bij mijn ouders gewoond. Mijn huis voelde niet meer als thuis in het begin. Hier is alles begonnen en hier heb ik heel veel ellende meegemaakt. Mijn woonkamer heb ik laten verbouwen en anders ingericht met nieuwe meubels, om zo niet teveel herinnert te worden aan het verleden.

Vanuit het huis van mijn ouders oefende ik met mijn zoon thuis. Eerst een uurtje samen met mijn zoon en een vriendin erbij. Daarna twee uurtjes en zo bouwde ik het langzaam op. Iedere stap voelde alsof ik uit een vliegtuig moest springen. Ik was telkens zo ontzettend zenuwachtig. Ik was ook bang een paniekaanval te krijgen als ik alleen was en ik de zorg van mijn zoon niet kon dragen. Na lange tijd oefenen voelde ik ineens dat ik er klaar voor was om volledig met mijn zoon terug naar huis te gaan. Samen, met z’n tweetjes. Wat was dat ontzettend spannend. Hij was inmiddels een jaar oud.

Ineens zelf patiënt

Mijn werk heb ik ook heel rustig moeten opbouwen. Ik werk in de forensische psychiatrie en nu was ik ineens zelf een patiënt. Ik heb mij lange tijd afgevraagd of ik dit werk nog kon doen, want hoe kan een patiënt voor een andere patiënt zorgen? Ik ben gestart met een keer koffie te gaan drinken. Wat was ik zenuwachtig! Tijdens het koffie moment heb ik alleen maar zitten huilen. Gelukkig ging dit de keer erop beter. Ik heb gelukkig een hele fijne bedrijfsarts. Hij drukte op de rem en gaf telkens aan dat we met kleine stapjes moeten opbouwen.

Mijn collega’s wisten niet hoe erg mijn depressie geweest is. In het begin heb ik hier met bijna niemand over gepraat. Ik heb uiteindelijk mijn verhaal op mail gedeeld. Dit was heel spannend, maar voelde ook als een opluchting. Zo kon ik delen waarom ik sommige casussen niet kon oppakken. Inmiddels werk ik 20 uur verdeeld over 4 dagen. Mijn doel is om 24 uur te werken. Voor de overige uren ben ik afgekeurd. Meer dan 24 uur is niet mogelijk, maar ik ben dankbaar dat ik dit überhaupt gehaald heb.

Herstel van een postnatale depressie

Mijn opname heb ik met weinig mensen gedeeld. Ook sommige vriendinnen wisten pas veel later dat ik opgenomen ben geweest. Ik ben pas begonnen met delen wanneer ik mij vertrouwd voelde bij iemand. Helaas ben ik tijdens mijn postnatale depressie vaak teleurgesteld in mensen en ben ik ook vriendschappen kwijt geraakt. Gelukkig zijn ook vriendschappen sterker dan ooit geworden! Maar het is en blijft een eenzame strijd.

Ik heb diverse therapie gevolgd: ACT cursus, PMT, een slaapcursus en ik ga tot heden nog wekelijks naar mijn fijne psycholoog. Afgelopen twee jaar heb ik diverse (kortdurend) terugvallen gehad, ondanks dat ik heel erg let op mijn leefstijl en op balans in mijn leven. Elke terugval voelt zo ontzettend machteloos! Wederom hulp van mijn netwerk inschakelen, niet kunnen werken en 24/7 de duivel in mijn hoofd. Sommige terugvallen waren zo heftig dat ik weer suïcidale gedachten kreeg. Dankzij mijn psycholoog weet ik dat deze gedachten erbij kunnen horen wanneer elke minuut van de dag overleven is, het enige waar je naar verlangd is rust.

Deze gedachten maken mij duidelijk hoe zwaar ik het heb op die momenten, echter zijn het bij gelukkig maar gedachten die alleen naar boven komen als ik heel, heel diep zit.Na een dikke week kan het ineens weer opgeklaard zijn, en moet ik het leven weer opnieuw oppakken en wederom vertrouwen krijgen. Elke terugval maakte mij steeds angstiger, want ik was inmiddels 2 jaar verder. Ik heb vaak de hoop op herstel opgegeven. 

Nooit spijt van het moederschap

Uiteindelijk ben ik ook naar een gynaecoloog gegaan om te kijken of ik PMDD heb, een stemmingsstoornis die veroorzaakt wordt door hormonen die verbonden zijn aan je menstruatiecyclus. Vrouwen met een postpartum depressie kunnen PMDD krijgen. Dit betekent dat je voor je menstruatie last kunt krijgen van depressie gevoelens. Ik ben vijf maanden geleden gestart met anticonceptie en heb sindsdien maar 1 kortdurende, heftige terugval gehad. Ik voel dat ik steeds meer vertrouwen begin te krijgen in de toekomst en ik kan mij weer oprecht gelukkig voelen.

Sinds een aantal maanden kan ik oprecht zeggen dat ik echt tevreden ben hoe het nu gaat. Ik zal nog niet zo snel volmondig goed! zeggen, want het is z’n traumatische periode geweest, dat heeft echt tijd nodig. Ondanks dat heb ik nooit spijt gehad van het moederschap en zou ik het allemaal nog een keer overdoen, want mijn zoon is mijn grootste geluk.

Nog bijna elke dag geconfronteerd met het verleden

Hetgeen waar ik het meest dankbaar voor ben, is dat mijn band met mijn zoon heel bijzonder is. Wij zijn een hecht team en wij hebben de grootste lol samen. Hoe slecht ik mij ook voel, de zorg voor mijn zoon kan ik heel goed dragen. Wanneer het echt even niet gaat, slaapt hij een extra nachtje bij mijn moeder, maar dat komt gelukkig bijna nooit voor. Ik kan mij heel erg schuldig voelen wanneer hij noodgedwongen uit logeren ging, maar gelukkig gaat ook dit steeds beter.

Nog bijna elke dag word ik geconfronteerd met het verleden of kan ik bepaalde dingen nog onwijs spannend vinden. Slaap is bijvoorbeeld één van mijn grootste triggers. Zodra mijn zoon of ikzelf slecht slaap, raak ik in paniek. Tijdens mijn depressie heb ik maanden bijna niet geslapen. Hier heb ik een trauma aan overgehouden. Zodra ik overprikkeld ben en een drukke dagen heb gehad, kan ik nog steeds bang zijn dat ik hierdoor een terugval krijg. Ook vind ik het nog wel eens moeilijk om bepaalde dingen ver vooruit te plannen, want wat als ik dan een terugval heb? 

Herstel is een zoektocht

Het herstel van een postnatale depressie is een hele zoektocht. Het is net als opnieuw leren lopen, met vallen en opstaan. Waar ik het meest last van heb, is dat ik weet wat er met mij kan gebeuren en dat ik niet weet of en wanneer ik misschien nog eens een korte terugval krijg. Die onzekerheid blijft. Het is nooit aan iemand uit te leggen wat voor lijdensweg z’n heftige depressie is, maar ook het herstel hiervan. Mijn wens was altijd om meer kinderen te krijgen, echter heb ik deze wens opgegeven en dat voelt als rouwen. De kans op een tweede postnatale depressie is groot, ik weet niet of ik het overleef om nog een keer zo’n heftige depressie mee te maken.

Ik vraag af of ik ooit echt kan zeggen: ‘Ik ben hersteld’. Want wanneer ben je hersteld? Soms lees ik verhalen dat sommige mensen dankbaar zijn voor bepaalde heftige life event. Dit gevoel ken ik nog niet, hopelijk kan ik ooit voelen dat het mij ook wat gebracht heeft. Ik slik nog antidepressiva, deze gaan we over een aantal maanden heel langzaam afbouwen. Ook dit wordt een heel spannend proces.

Tegen andere vrouwen wil ik graag zeggen: geef niet op! Er zijn zoveel behandelingen of andere hulpmiddelen die ervoor kunnen zorgen dat je uiteindelijk een stabieler leven kan leiden. Blijf aan de bel trekken voor verdere onderzoeken, want soms zijn er meerdere oorzaken. Voor alle moeders die er midden in zitten, een hele dikke knuffel voor iedereen en heel veel sterkte.’