Blog: overbelast en in relatietherapie

Dat ik met mijn 23 jaar al relatief veel op mijn bordje heb gehad, besefte ik tijdens het intakegesprek met de psycholoog. Sommige dingen die, opzichzelfstaand, niet eens zo groot zijn, maar bij elkaar opgeteld toch best wel zwaar zijn. Maar ook dingen die eigenlijk wel behoorlijk GTST-waardig zijn. Daarbovenop werd ik ook nog ‘even’ moeder. Een groot life-event dat nogal eens onderschat of vergeten wordt. Ik hou van Ylse, maar ik vind dat moederschap soms best wel intens.

Lang heb ik heel veel weggewuifd, omdat ik het niet erg genoeg vond. In mijn hoofd hebben andere mensen veel ergere problemen en moet ik niet zeuren. Ik heb immers alle ingrediënten voor een gelukkig leven, toch? Een lieve vriend, gezonde dochter, schat van een bonusdochter, vriendinnen, een dak boven ons hoofd, bootje, werk. Maar… ook leuke dingen kunnen soms te veel zijn en niet al die leuke dingen zijn ook altijd al leuk geweest of zijn zomaar komen aanwaaien.

Het ging zo niet langer en daarom zocht ik hulp. Ik heb energie nodig heb om te herstellen van al deze dingen die ik de afgelopen jaren op mijn bordje heb gekregen. Om die energie op te bouwen heb ik rust nodig, rust in mijn hoofd zodat ik kan ontspannen. Ik kreeg te horen ‘overbelast’ te zijn, dat was het oordeel van de psycholoog. Teveel hooi op mijn vork, of te weinig vorken voor mijn hooi. Dat uit zich in perfectionisme. Bijna een soort dwang of obsessie. De hele dag kan ik uitstellen, want ik ben moe. Moe achter mijn ogen, in mijn benen, in mijn hoofd en dus ook te moe om initiatief te nemen.  Het lukt mij gewoon echt niet en daar baal ik van. Tot het bijna bedtijd is, dan ruim ik alles op, moet overal een doekje overheen alsof ik smetvrees heb, wil ik geen speelgoed meer zien op een plek waar het niet ‘hoort’ te liggen en word ik boos als mijn partner graag op de bank wil zitten tv te kijken want ‘hallo? waarom help je niet?’ en als hij dan wel helpt, doet hij het, naar mijn mening, niet goed. 

In relatietherapie

We gaan ook samen in therapie. Van dat advies schrok ik eerlijk gezegd. Dat is toch iets voor stellen die bijna uit elkaar gaan? En wij willen niet uit elkaar gaan, toch? We willen beide juist heel graag dat het vuurtje blijft branden, alleen de brandstof is even op. Dus moet iemand anders laten zien waar we die brandstof vandaan kunnen halen zodat dat vuurtje weer net zo hard gaat branden als een tijd geleden én zodat we dat vuurtje ook brandend kunnen houden. 

De rugzakjes die mijn vriend en ik individueel al hadden, waren los van elkaar nog wel te dragen, maar nu we samen zijn, dragen we de inhoud uit elkaars rugzakje er ook vaak bij. Zie het als een glas water in je gestrekte hand; dat is wel vol te houden voor een paar minuten, maar na een langere tijd wordt datzelfde glas water toch wel erg zwaar. Te zwaar.

Inmiddels voelen onze rugzakjes zo zwaar aan dat we elkaar niet meer kunnen ontlasten. We hebben beide vrijwel geen ruimte meer over in onze eigen rugzakjes om wat gewicht over te nemen uit het rugzakje van de ander en daarom hebben we hulp gezocht. Hulp die we nodig hebben zodat we de balans in onze relatie weer terug krijgen. 

Gek genoeg heb ik er zin in. De vechtlust om weer wat van het leven, van ons leven, te maken komt weer wat terug. Let’s do this!