Arlette over haar postpartum depressie: “Twee maanden lang heb ik mijn dochter niet kunnen vasthouden”

‘Helaas was mijn eigen huisarts die dag afwezig. Ik ben al jaren patiënt bij hem, dus hij wist wel hoe ik was. Ik kreeg nu een vrouwelijke vervanger, die nogal amicaal het gesprek met mij voerde. Ze hing achterover in haar stoel en vroeg ‘Dus jij vindt het moederschap best wel zwaar?’. Lekkere binnenkomer dacht ik, vraag je dit aan elke kraamvrouw? Ik liet mijn tranen gaan, vertelde dat ik zo nerveus en gespannen was en het huilen van Luna slecht kon verdragen. Dat de borstvoeding niet goed lukte, ik nu aan het kolven was en dat ik weinig rust had. Onder het mom van baby’s huilen en het is altijd wennen met twee kinderen werd ik weggestuurd. Haar letterlijke woorden waren: ‘’Klinkt als een gewone kraamvrouw’’. Zo voelde het niet. Het voelde niet gewoon, maar juist ongewoon.’

Arlette Kloppers is de moeder van Boaz (2018) en Luna (2020). Na de bevalling van Luna kampt Arlette een jaar lang met een postpartum depressie. Het dagboek wat ze tijdens deze periode bijhield heeft ze inmiddels uitgebracht als boek.

Ik voel me angstig en somber

‘Weken na de bevalling van onze dochter Luna hield ik last van neerslachtige gevoelens en voelde ik me angstig en somber. Ik kon huilen om niks en was altijd gespannen. Na zeven weken besloot ik naar de huisarts te gaan, daar kreeg ik te horen dat ik een ‘normale kraamvrouw’ was. Dit waren helaas gevoelens die ‘erbij horen’.

Waarom was dat bij mijn eerste kind, Boaz, dan anders? Hoezo kon ik wel vanaf dag één genieten van hem? Waarom hield ik onvoorwaardelijk van hem vanaf dag één? Ondanks de hele helse zwangerschap en alle opnames? Zoveel vragen, maar ik liet het maar los. De dokter had gelijk, misschien door alle corona maatregelen dat het zo anders voelde dit keer.

Ik had spijt van mijn kind

Naarmate de weken voorbij gingen, namen de spanning, de angst en het huilen toe. Ik had zoveel spijt van mijn dochter en wilde constant niet bij haar in de buurt zijn.

Ook Boaz gaf me te veel prikkels. Eind januari ging het echt mis. Ik kon echt niet meer alleen met de kinderen zijn, want ik had continu angst, huilbuien en voelde me intens ongelukkig. Zelfs Luna vasthouden werd steeds moeilijker. 

Doorverwezen naar de crisisdienst

Via mijn baas – ik werk bij de huisartsenspoeddienst – kreeg ik streng het advies om contact op te nemen met mijn gynaecoloog, want dit was niet wie ik was. De gynaecoloog verwees me direct door naar de psychiater. Ik kreeg in samenwerking met mijn huisarts een verwijzing naar de crisisdienst GGZ.

Die middag zat ik bibberend met Ward in de auto. Crisisdienst… dat spookte alleen door mijn hoofd. Ik ben zó gestoord, dat ik me daar moet melden. Alles ging door mijn hoofd. Pakken ze de kinderen af? Gaan ze Veilig Thuis inzetten? Heb ik iets fout gedaan? Ik voelde me zo intens kwetsbaar en bang.

Ward was mijn rots in de branding en daar kwam binnen twee minuten in gesprek met de behandelaar de rust bij me binnen. Ik mocht vrij praten over mijn gevoel, wat ik dacht en hoe ik me voelde. Ward en ik hebben samen wel een uur gehuild. De diagnose: een postnatale depressie in combinatie met PTSS door de zwangerschap van Boaz en het heftige bloedverlies na de bevalling van Luna. Heftig, maar wat een opluchting. Ik was niet gek! Er was daadwerkelijk iets met me aan de hand.

De oorzaak van mijn postnatale depressie

De hormonen tijdens de inleiding, de zwangerschapsdiabetes, de verdrietige bevalling met fluxus (bloedverlies) en het lage ijzergehalte tijdens mijn zwangerschap: allemaal factoren die een rol konden spelen. Maar laten we eerlijk zijn, ik had heel Google ondertussen doorzocht omdat ik een antwoord wilde op de vraag: waarom heb ík een postnatale depressie gehad? Daar zal ik nooit een antwoord op krijgen.

Therapie aan huis

Twee maanden lang heb ik mijn dochter niet kunnen vasthouden, want als ik dat deed ging ik zweten en werd ik misselijk. Therapie had ik dagelijks en de crisisdienst was nauw betrokken bij ons gezin.

Elke dag kwam iemand van het IHT – het intensive home treatment team van de GGZ – om mij te monitoren en om te kijken wat ik nodig had. Na verschillende therapieën, gesprekken met mijn omgeving, veel wandelen buiten en vooral heel veel rust en slaap kan ik na 15 maanden zeggen: ik ben er weer. Een vernieuwde versie van mezelf, die strijd voor vrouwen met mentale klachten en het roer volledig omgooit. 

Je bent niet alleen met een postpartum depressie

Tijdens mijn depressie heb ik een dagboek bijgehouden. Dit dagboek heb ik inmiddels uitgebracht als boek. Dit boek ‘’Als geluk niet meer vanzelfsprekend is’’ heb ik geschreven om erkenning te geven aan vrouwen zonder roze wolk. Je bent niet alleen.

Ook ben ik een bedrijf gestart voor emotionele en mentale ondersteuning tijdens zwangerschap, de geboorte, postpartum en voor vrouwen zonder roze wolk. Embrace the Motherhood heb ik het genoemd, omdat ik het moederschap ook weer kan omarmen. In alle lagen die het heeft, want het is niet alleen maar rooskleurig. Het is hard werken en dat voelen we allemaal. It also takes a village to raise a mother.‘