postpartum depressie eerste jaar
22/02/2024

“Mijn postnatale depressie heeft mijn eerste jaar als moeder gestolen”

Kirsten* werd vorig jaar voor het eerst moeder. Op de verjaardag van haar zoon blikt ze terug op haar eerste jaar als moeder en beseft ze hoeveel invloed haar postpartum depressie op dat eerste jaar heeft gehad.

‘De dag na de eerste verjaardag van onze dochter realiseer ik me hoeveel impact mijn postnatale depressie heeft gehad op ons eerste jaar samen. Het doet me pijn te beseffen dat ik die tijd nooit meer terug zal krijgen.’

‘Natuurlijk was ik fysiek wel aanwezig in zijn leven, maar emotioneel was ik dat niet. Ik was afgevlakt, mechanisch en deed alles op de automatische piloot. Ik was depressief en deed mijn uiterste best om zo goed mogelijk voor onze zoon te zorgen. Mijn eigen geluk was compleet onbelangrijk.’

Zo verdomd alleen

‘Ik weet dat ik niet de enige bent. Eén op de tien moeders worstelt met depressieve gevoelens of heeft zelfs een postnatale depressie na de bevalling. Ik ken deze vrouwen persoonlijk niet. In mijn omgeving zijn er geen moeders met een soortgelijk verhaal. Dat maakte dat eerste jaar ook zo verdomd eenzaam.’

‘Mijn postnatale depressie ontstond een week na de geboorte van onze zoon. Ik had het niet direct door. De symptomen van een postpartum depressie lijken veel op klachten die passen bij extreem vermoeid zijn. Da’s niet zo gek met een newborn thuis. Maar langzaamaan kreeg ik steeds vaker nare gedachtes, die ik ook steeds lastiger van me af kon schudden. ‘Je bent een slechte moeder’, of ‘Dit gezin zou beter af zijn zonder jou’. Ik ging nóg slechter slapen en kun soms urenlang huilen. Of plotseling ontzettend boos worden.’

Emotioneel afgestompt

‘Ik kreeg door wat er aan de hand was, maar stak mijn kop in het zand. Ik durfde niet aan de bel te trekken. Uit angst dat ze me té labiel zouden vinden om nog voor een kindje te zorgen en onze zoon uit huis zou worden gehaald. Ik weet nu dat zoiets niet zou zijn gebeurd, maar destijds voelde die angst heel reëel.’

‘Ik voelde me emotioneel afgestompt. Ik zag dat we een prachtige zoon hadden, maar voelde niets als ik naar hem keek. Er was geen band tussen ons. Hij kon ook een baby van een complete vreemde zijn. Natuurlijk was ik hier ook van bewust en zorgde dit gebrek aan gevoelens ervoor dat ik alleen maar nóg verder in mijn depressie belandde.’

‘Kijk naar je vriendin!’

‘Eten geven, boertjes laten, verschonen, in slaap wiegen. De herhaling van deze taken hielden me boven water. Het was mijn enige houvast: ik moest en zou goed voor onze zoon zorgen. Ik deed er verder niet meer toe. Ik herkende mezelf niet meer terug. Ik was een fractie van de vrouw die ik was voordat hij werd geboren.’

‘Kraambezoek hield ik af, tot een vriendin een paar weken later onverwachts op de stoep stond. Ze trof me op een van mijn donkerste dagen. Mijn partner, die net als ik in een overlevingsstand stond vanwege de gebroken nachten en de heftigheid van een pasgeboren baby, werd door haar wakker geschud. ‘Kijk naar je vriendin!’ riep ze uit. Ik denk dat hij het toen ook pas echt zag, of misschien pas durfde te zien.’

Diagnose: een postnatale depressie

‘Via de huisarts werd ik doorverwezen. Ik kreeg de diagnose postnatale depressie – postpartum depressie is de officiële term – en er volgde therapie en medicatie. Ik durfde mondjesmaat open te zijn over mijn gevoelens en voelde me gesteund door de mensen om me heen. Na twee maanden begon de liefde voor mijn zoon te groeien en kon ik voor het eerst af en toe genieten van het moederschap. Ik groeide per dag in mijn rol als moeder.’

‘Maar ik was er nog niet. Zoals iedereen die worstelt met zijn of haar geestelijke gezondheid kan beamen is het zelden zo eenvoudig. Het is altijd twee stappen vooruit en weer eentje terug. Sommige dagen waren uitdagender dan anderen. Het blijft een work in progress.’

Ik mis mijn baby

‘Een jaar later verlang ik terug naar mijn pasgeboren baby. Ik heb er niet van kunnen genieten. Ik wenste dat de dagen sneller voorbij zouden gaan. Ik mis dat kleine mannetje, die ik voor mijn gevoel niet echt gekend heb. Pas toen de mist in mijn hoofd vertrokken was begon ik hem te leren kennen, maar toen waren de eerste maanden al voorbij. Nu ik mentaal weer gezond ben, zou ik er zoveel voor over hebben om nog één keer mijn newborn te knuffelen.’

Mijn postnatale depressie heeft me mijn eerste jaar als moeder ontnomen en die tijd krijg ik nooit meer terug. Het zal tijd kosten om dat gemis een plek te geven.’

*gefingeerde naam i.v.m. privacy

Meer lezen?
Tessa over schuldgevoelens naar oudste zoon toe: ‘Sorry, mag ik het opnieuw doen voor ons?’
Arlette over haar postpartum depressie: “Twee maanden lang heb ik mijn dochter niet kunnen vasthouden”
Esther over haar postpartum depressie: “Soms waren de angst, somberheid en spanning te groot”

Gratis een wekelijkse update?

How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen