“Borstvoeding geven is zo natuurlijk, dat zou mij ook wel lukken. Toch…?” (Deel 2)

Lees hier mijn eerste ervaring met borstvoeding geven en het rouwproces waar ik doorheen moest toen dit niet slaagde.

Toen ik voor de tweede keer zwanger werd, was ik opnieuw vastberaden er nu wél een succes van te gaan maken. In de laatste maanden van de zwangerschap zwelde mijn borsten op tot ongekende proportie en begon ik tijdens bukken en hurken al melk te verliezen. Dit was een voorteken van de (te) grote melkproductie die ik zou gaan krijgen. 

In januari 2021 werd mijn zoontje geboren. Mijn goedmaak kindje. Ditmaal een snelle bevalling en in een koele winter in plaats van een zinderende zomer. Met dit kindje zou ik mijn trauma kunnen herstellen. Met dit kindje zou ik mezelf en anderen kunnen laten zien dat het wél zou lukken. Door wat tegenslagen en slechte nachten in de kraamweek kwam het oude trauma weer helemaal boven. De kraamverzorgende, dit keer een dame met veel kennis en ervaring, hielp me goed op weg met de borstvoeding en toonde veel vertrouwen in mij. Ze steunde mij enorm. Ze verzekerde me dat dit een ander kindje was, een verse start, en drukte me op het hart mijn oude trauma los te laten en weer vertrouwen te krijgen in mezelf en mijn kindje.

Ook nu was het hele avontuur helaas niet zonder slag of stoot, ik kreeg op dag 3 te maken met extreme overproductie en heb de hele week erg veel pijn geleden en zelfs koorts gehad. Vanaf het begin voelde ik al dat er iets niet pluis was. Mijn zoontje dronk nu weliswaar gewoon goed aan de borst, maar hij had het zwaar met mijn enorme productie en kon mijn melk maar nauwelijks wegkrijgen. Hij begon veel te poepen en te spugen, maar kwam nauwelijks aan. Ook hij bleek op dag 3 te veel te zijn afgevallen, maar omdat alles verder zo goed ging vond niemand het nodig om te gaan bijvoeden. Hij was alert, dronk goed en had meer dan genoeg natte luiers. Wel werd er gekeken of het misschien aan het tepelhoedje lag, dus moest ik daar mee stoppen (en dat lukte nu met de juiste hulp gelukkig wel!) en ook moest ik de ergste druk van mijn borsten voor elke voeding even wegkolven, zodat de melkstroom wat beter te verwerken was voor hem. Al deze extra maatregelen hielpen niet en mijn zoon kwam maar niet aan en ging steeds meer spugen en poepen.

Waarom deelde niemand mijn ongerustheid?

Op dag 10 is de verloskundige ter afsluiting van de kraamperiode een laatste keer komen wegen en toen bleek hij eindelijk weer wat te zijn aangekomen. Ik sprong een gat in de lucht. Yes! Iedereen had er vertrouwen in dat het vanaf nu zou gaan stijgen en ik ging vol goede moed door. De voedingen gingen fantastisch, maar tegelijkertijd hield mijn zoontje nauwelijks zijn melk binnen. We draaide gemiddeld 3 wassen per dag en moesten elke dag 7-8 spuitluiers verschonen. Zo ging het weken door. Ik maakte me zorgen omdat ik hem niet echt zwaarder voelde worden en zijn ribjes zelfs kon tellen. Als ik nu de foto’s van die periode terugzie lopen de rillingen weer over mijn rug. Wat was hij mager… Waarom deelde niemand (ook dokters, consultatiebureau) mijn ongerustheid?

Op dag 17 gingen we voor het eerst met hem naar het consultatiebureau. Daar bleek hij niet te zijn gegroeid sinds de kraamweek. De paniek sloeg toe. Ik moest van de jeugdarts direct starten met bijvoeding en daar kwam die verdomde fles weer tevoorschijn. Wat had ik nou weer fout gedaan? Ik wist zeker dat hij goed bij me dronk, maar het bleef op een of andere manier niet plakken. Ook mijn zoon begon na zijn eerste flesjes kunstvoeding veel te huilen en omdat mijn oudste dochter een koemelkallergie had, kregen we vrijwel direct weer een indicatie voor medische dieet kunstvoeding. Ik probeerde de kunstvoeding zoveel mogelijk te laten liggen en hem zoveel mogelijk aan te leggen, maar mijn mannetje werd steeds huileriger, meer ontevreden en begon ook mijn tepels af te knijpen, waardoor ik de hele dag zere borsten had. Inmiddels liep er thuis natuurlijk ook een peuter rond, dus kon ik mijn hoofd amper boven water houden…

Ik schakelde weer een lactatiekundige in en zij concludeerde dat zijn drinktechniek prima was en er een strikter voedingsschema moest komen en meer rust. Ook adviseerde ze zijn tongriem te laten klieven. Uiteindelijk is met 5 weken zijn tongriem gekliefd, die bleek inderdaad veel te kort. Ik vind het jammer dat niemand dat eerder op had gemerkt, want ik had er in de kraamweek speciaal nog naar gevraagd. De week die volgde had ik gehoopt dat alles beter zou gaan, maar dat was niet zo. De pijnlijke drinktechniek bleef, het huilen werd niet minder en het vele spugen en poepen ook niet. Ik zat de hele dag gevangen op de bank of in bed met een baby aan de borst en tegelijkertijd tussen de voedingen door helse pijn te lijden, want op een of andere manier had ik vaatkramp ontwikkeld in mijn linkerborst. Waarschijnlijk door het afknellen in de eerste weken in verband met de te kort tongriem. En ondertussen was na was draaien en strijken. Gekmakend. Toch leek niemand echt ongerust, behalve ik.

Ik kon het niet langer aan en maakte me zorgen om ons mannetje en met 6 weken heb ik een doorverwijzing naar de kinderarts gesmeekt. De huisarts wilde deze niet geven, vond het niet nodig, maar de behulpzame jeugdarts gelukkig wel. Ik kon de volgende dag al terecht. De kinderarts was de eerste die mijn zorgen echt deelde en zij handelde direct. Tot mijn grote schrik mochten we niet meer gaan, hij moest direct worden opgenomen. Ik moest per direct stoppen met aanleggen en weer fulltime gaan kolven. Alles zou met de fles gegeven gaan worden zodat ze konden proberen om erachter te komen wat er met zoonlief aan de hand was. O nee… daar gingen we weer. De grond zakte onder mijn stoel weg en alles kwam weer omhoog. Daar kwam dat vreselijke kolfapparaat weer, daar kwam die duivelse fles weer. Alles kwam weer terug. Maar ik besefte me ook dat er actie moest worden ondernomen en wel NU.

Ironisch genoeg kwamen we óók weer op dezelfde kamer te liggen als waar ik 2 jaar eerder een week met mijn dochter vertoefd had. Een zeer intensieve week volgde waarin uiteindelijk zijn overmatige reflux de hoofdrol speelde en dringend behandeld moest worden. Omdat hij zelf een slechte drinktechniek had ontwikkeld door een te korte tongriem en inmiddels sterk ondervoed en gefrustreerd was en daarnaast zelf niet kon doseren hoeveel melk hij moest drinken werd dat voor hem gedaan. Hij moest terug naar 7 x 80 ml verdeeld over 24 uur. De flesjes werden verdikt met johannesbroodpitmeel en hij kreeg medicijnen voor zijn pijn van de reflux. Zodoende kreeg hij gedoseerd over de dag zijn voedingen in vaste porties, zodat zijn buikje tot rust kon komen en kreeg hij middeltjes om het spugen te verminderen. Het hielp en hij begon vanaf dat moment ook goed te groeien. Imagine my sense of failure all over again…

Het was een eenzame en intensieve week, waarin ik bijna niet heb geslapen en weer dagen en nachten in alle eenzaamheid zat te kolven, mijn trauma herbelevend. De 4 muren van het kleine kamertje kwamen op me af en in verband met Corona mocht ik ook bijna geen bezoek ontvangen. Het meest hartverscheurende was dat ik door het raam naar mijn dochtertje die buiten op straat stond moest zwaaien en die niet snapte waarom ze niet naar mama naar binnen mocht komen. Ze had me al dagen niet gezien. Wat heb ik mijzelf in die week eenzaam en ellendig gevoeld. Na een intensieve week mochten we eindelijk weer naar huis. Bevrijd uit de gevangenis. Maar toen begon het echte avontuur pas. Er was geen plan van aanpak over ‘hoe nu verder’. Ik werd met een nog steeds veel te mager kind naar huis gestuurd met de mededeling “ga zo door”. Ook heb ik kenbaar gemaakt graag de borstvoeding weer op te gaan pakken, maar vanuit het ziekenhuis werd daar geen ondersteuning bij gegeven helaas.

Ik heb dezelfde dag de lactatiekundige nog gebeld en het hele verhaal uitgelegd. Het leek iedereen (de kinderarts, lactatiekundige en mijzelf) het beste om voorlopig eerst even zo met de fles door te blijven gaan zodat mijn zoon tot rust kon komen en weer aan ging komen, want dat was het allerbelangrijkste. Ik heb mijn uiterste best gedaan om weer zo veel mogelijk live te gaan voeden, maar direct kwamen alle problemen die we eerst hadden weer terug en dat wilde ik echt niet meer. Mijn zoontje had gewoonweg geen reserves en geen energie meer om aan de borst te drinken. Ook zaten we echt met een serieus reflux probleem dat echt niet zomaar op te vangen was met de gebruikelijke handelingen, want geloof me ik heb alles geprobeerd. Ik heb de lactatiekundige nog een keer over de vloer gehad en ook zij zag wel dat hij er moeite mee had. Een echte oplossing kwam er niet. Ook nu ben ik weer naar de osteopaat gegaan, maar een fysiotherapeut en zelfs een prelogopediste. Niemand kon me helpen, niemand wist het antwoord. Er was voor onze situatie gewoon geen oplossing, vooral ook omdat we geen oorzaak konden vinden. Zonder oorzaak ook geen duidelijke oplossing. 

Ik kan het nog steeds niet verkroppen. De vraag “wat was nou de oorzaak? En wat de oplossing?” blijft me achtervolgen. Wekenlang struinde ik internet af op zoek naar antwoorden, maar alle tips en adviezen die ik daar tegenkwam hadden we natuurlijk allang uitgeprobeerd en hielpen niet. Zelfs de lactatiekundige wist het niet meer, Ik had er alles voor over gehad om het te weten te komen, maar ik ben ook maar een mens en ik wilde doen wat goed was voor mijzelf en mijn zoon. Het heeft uiteindelijk bijna 2 maanden (!) geduurt voordat mijn zoon weer enigszins op zijn gewenste gewicht zat.

Ondertussen was ik echt aan het einde van mijn latijn, kampte ik met gezondheidsproblemen en hadden we natuurlijk ook nog een pittige peuter rondlopen. Het ging niet meer, het lukte me niet. Er was geen hulp en door Corona moest iedereen op afstand blijven. Ik stond er alleen voor. Als hij mijn eerste kind was geweest en ik meer tijd, ondersteuning en ruimte had gehad, had ik er misschien meer energie voor gehad om er nog iets van te maken, maar nu lukte het me niet. Ik ben blijven aantobben en ondertussen maar weer begonnen met zo goed als fulltime kolven. Ook moest ik in die periode weer gaan werken en zag hij mij natuurlijk een stuk minder en kreeg hij vaker de fles. Uiteindelijk heeft dat erin geresulteerd dat ook hij een voorkeur voor de fles is gaan ontwikkelen en op een gegeven moment ook de borst niet meer wilde.

Ik had het nooit gedacht, maar het is gewoon opnieuw fout gegaan. Ik raakte in een diepe depressie en ik had niet verwacht dat ik ooit nog gelukkig zou kunnen worden. De wereld zag er zwart en grauw uit. Ik verweet mijzelf dat ik er niet genoeg aan had gedaan om achter het probleem te komen, of om te werken aan een oplossing. Dat ik te makkelijk had opgegeven. Dat ik meer doorzettingsvermogen had moeten hebben. Uiteindelijk heb ik psychische hulp nodig gehad om alles te verwerken en gelukkig kan ik het nu beter relativeren en zie ik in dat ik hier gewoon echt helemaal niks aan kon doen en er alles aan gedaan heb wat ik kon doen. Ik heb uiteindelijk ook weer tot mijn zoon 7 maanden oud was fulltime gekolft en toen besloten mezelf niet langer te pijnigen en ermee te stoppen. 

Het doet pijn. Nog steeds voel ik een knoop in mijn maag als ik eraan terugdenk en krijg ik tranen in mijn ogen. Als ik andere moeders zie voeden of mooie foto’s op mijn tijdlijn zie, voel ik me verdrietig. Ik weet niet of ik ooit dat gelukzalige gevoel kan ervaren van een baby die exclusief en prettig borstvoeding krijgt van mij. Wie weet wat de toekomst nog brengt en is er 3 maal scheepsrecht? Ik weet het niet. Ik probeer nu vooruit te kijken en te genieten van mijn veel te snel groeiende zoon en prachtige dochter en mezelf voor te houden dat ik ontzettend veel geluk heb met twee gezonde, blije kinderen.