Waarom ik eerlijk wil zijn over mijn borstvoedingsavontuur

‘Drie weken geleden plaatste ik een post op mijn socials die enorm veel reacties uitlokte’, vertelt Malou. Ze deelde een foto met een eerlijk verhaal over borstvoeding. ‘Daarop volgden velen reacties van vrouwen die met een lach een traan terugkeken op hun borstvoedingsperiode. Voor vele vrouwen een strijd, een hoop tranen en doorzettingsvermogen. En toch benoemen de meesten het als het fijnste momentje samen met hun kindje… Ondanks de vaak moeilijke start.‘

Op de zwangerschapskwaaltjes zijn we enigszins voorbereid. Dat een bevalling waarschijnlijk pijnlijk gaat zijn, weten we ook. Maar dat borstvoeding moeilijk en pijnlijk is, daar werd ik toch behoorlijk door verrast. Het ziet er zo gemakkelijk en natuurlijk uit. Ja! Dat wil ik voor mijn dochtertje en mij. Na een lange en pittige bevalling, legde ik mijn dochtertje aan. Na wat onhandig geklungel en met wat hulp van de verloskundige. ‘Borstvoeding is echt iets wat je moet leren’, werd mij nog gezegd. En zo startte ons borstvoedingsavontuur. 

Eerlijk over borstvoeding

Makkelijk was dat zeker niet. En natuurlijk? Ze zeggen het, maar ook dat voelde niet zo. Het voelde als een kaasschaaf over mijn tepels… Twaalf voedingen per dag, stuwing, kiezen op elkaar, tranen op mijn wangen en een borstontsteking verder. Ik vroeg me af, hoe doen al die vrouwen dat? ‘Je moet er even doorheen’ en ‘de pijn gaat wennen’ zijn de goedbedoelde adviezen. Lekker dan…dat is een behoorlijke tegenvaller.  

Ik wilde zo graag dat dit zou slagen. Zoveel vrouwen gingen mij voor, al eeuwen geven vrouwen hun borsten aan hun kindjes. Dan kan ik dat toch zeker ook? Ik zette door. En als ik me ergens in vastbijt (of is het mijn dochter die zich ergens in vastbijt…) dan wil ik dat het slaagt! 

Gelukkig leven we nu in een wereld waar je hulp mag vragen omtrent dit soort ‘vrouwenzaken’. Want het romantische beeld van borstvoeding is niet hoe iedereen het ervaart. Zeker wij niet! Borstvoeding kan dan wel zijn zoals de natuur het bedoeld heeft, maar zowel ik als mijn dochter moesten het nog wel leren en heel veel oefenen! Met de hulp van een lactatiekundige, kraamhulp en mijn moeder gaat het nu (meestal) goed. 

Borstvoeding eindelijk onder de knie

Na zes weken begonnen we onze draai te vinden. Het aanleggen ging steeds beter, ik ervaarde minder pijn. De lactatiekundige kwam nog een keer langs en ook de osteopaat heeft nog meegekeken. Ze zeggen “It takes a village to raise a child”. Nou, dat dorp had ik zeker nodig tijdens de start van ons borstvoedingsavontuur. 

Nu negen weken verder hebben we het onder de knie. Mijn dochtertje leeft al die weken van enkel mijn moedermelk. Inmiddels geen tranen meer en zelfs een glimlach! Eentje van trots! Zoals wij hier in ons huishouden zeggen: meisjespower!

Geef je borstvoeding? Respect! Wil je borstvoeding geven? Ga ervoor! Informeer je goed. En vraag om hulp als het niet lukt of pijn doet. En misschien nog wel het allerbelangrijkste: zorg dat je een partner hebt die in je gelooft en je steunt. Want ook al kan alleen ik de borstvoeding geven, zonder het geduld en de steun van mijn vriend was het zeker niet gelukt. 

Vertel je eerlijke verhaal door

Wat mij betreft mogen wij mama’s best eens wat opener worden over dit soort zaken. Waarom vertellen we zoveel over de roze wolk van het moederschap en zo weinig over de uitdagingen waarvoor we komen te staan? Waarom komen de verhalen van alle vrouwen om mij heen pas los op het moment dat je je open uitspreekt over alle pijn en ongemak die ik ervaarde in mijn kraamperiode? Ik voelde me behoorlijk eenzaam in die tijd. Over mijn pijn, het voelde alsof ik faalde. Ik deed het vast niet goed. Mijn lichaam doet het niet goed. 

Ik geloof erin dat wij mama’s elkaar zoveel sterker kunnen maken. Wij mama’s kunnen kinderen dragen, baren en door onze melk in leven houden. Wij mama’s, jong en oud, kunnen alles! Vertel je eerlijke verhaal door. Weg met de belerende vinger, het aangedikte oh zo roze verhaal. Toon elkaar respect, wees eerlijk, maak elkaar sterker en geef elkaar vertrouwen. Laten we samen onze kinderen (op)voeden!’