“Borstvoeding geven is zo natuurlijk, dat zou mij ook wel lukken. Toch…?”

Ik had het perfecte, geromantiseerde plaatje in mijn hoofd dat je altijd op social media voorbij ziet komen. Terecht trotse moeders die met hun kroost heerlijk ontspannen op een bank, in bed of waar dan ook liggen om borstvoeding te geven. Tijdens mijn eerste zwangerschap zag ik mezelf daar ook al liggen, heerlijk wegdromend met een baby aan de borst. Ik had tijdens mijn zwangerschap een borstvoedingscursus gevolgd en alle benodigde accessoires en hulpmiddelen in huis gehaald. Er stond een co-sleeper naast mijn bed klaar. Daar zag ik mezelf ‘s nachts langs mijn baby slapen en als een perfect op elkaar ingespeeld duo de dromerige nachten met de vele voedingen samen doorbrengen. Ik had immers veel vertrouwen in ons. Ik kon mezelf niet meer hebben vergist…

In juli 2018, de voor mijn gevoel heetste zomer ooit, werd mijn dochter geboren. De bevalling was erg zwaar en duurde lang. Er waren wat kleine complicaties bij mijn dochter waardoor ze wat meconium binnenkreeg en daar erg misselijk van was. Ik weet nog het magische en onwerkelijke gevoel toen ze op mijn ontblote borst werd gelegd. Volgens het boekje probeerde ik goed naar de eerste hongersignalen te kijken en haar aan te leggen. De magische eerste aanhap waar iedereen je over vertelt, bleef echter uit. Omdat ik in het ziekenhuis bevallen was kwam na enige tijd op mijn verzoek de dienstdoende lactatiekundige even meekijken. “Je tepels zijn te vlak en de baby kan niet goed aanhappen” was haar conclusie nadat ze had gezien dat er wel melk uit mijn borsten kwam. “Heb je tepelhoedjes bij?”, vroeg ze. “Ehh… nee die heb ik niet bij. Hebben jullie die hier dan?” vroeg ik verbaasd. “Nee sorry, ga maar naar huis en probeer het daar maar met de kraamverpleegkundige”. Beduusd en teleurgesteld bleef ik achter, onwetend hoe nu verder. Blijkbaar was ik niet van nature gezegend met spitse tepels en dus was het voor mijn baby lastig om aan te happen. Ondertussen fokte ik mezelf op. Het was al uren na de geboorte en mijn dochter had nog steeds niet haar eerste slok van het ‘vloeibare goud’ gehad. Ik wist niet wanneer ik thuis zou komen en ook niet hoe laat de kraamverzorgende er zou zijn. Ik had me nooit verdiept in vrouwelijke tepels en tijdens de cursus die ik volgde destijds werd er ook niet speciaal aandacht aan besteed. 

Elk uur met de hand kolven

Eenmaal thuis ging ik vol goede moed aan de slag met een tepelhoedje. Ik wist niet dat er een speciale methode was om dit te gebruiken en het werd verder ook niet uitgelegd hoe ik dit moest gebruiken, dus ik zette het, bleu als ik was, gewoon recht op de tepel en ging aan de gang. Mijn dochter was moe, hongerig, misselijk en huilerig en hapte maar niet aan. De kraamverzorgende deed de eerste opstart en vertrok vrij snel daarna omdat het inmiddels avond was. Zo gingen we onze eerste nacht in met een pasgeboren baby die nog steeds niks gedronken had. Elk uur moest ik met de hand kolven en iedere drie uur proberen haar aan te leggen. Het was moeilijk en het lukte gewoon niet. Ondertussen was het zinderend heet en door het vele bloedverlies en het feit dat ik al bijna 2 weken niet had geslapen, begon ik te ijlen. 

De volgende dag was de kraamverzorgde er weer en we gingen aan de slag. Mijn dochter was inmiddels flink nijdig en agressief en “vocht” met de borst. Ze duwde me weg en krijste het uit. Het was super frustrerend haar niet goed te kunnen voeden en ik wist niet hoe ik kon zien of ze überhaupt wel iets van melk binnenkreeg. Op dag 3 werd er gewogen en bleek uiteraard dat zij te veel was afgevallen. Er moest direct gestart worden met bijvoeding en zodoende kwam de fles tevoorschijn. Ook moest ik na iedere voeding aan beide kanten een kwartier kolven.

Inmiddels was ik uitgeput van de zengende hitte en de slapeloze nachten en het continu zorgen voor een pasgeboren baby en het gevoel van falen kon niet groter. Dochterlief bleek een koemelkallergie te hebben en begon vanaf het moment dat de kunstvoeding erin ging in toenemende mate te krijsen. We hadden een huilbaby, maar wisten niet wat er aan de hand was. Dit resulteerde in een van de meest traumatische periodes van mijn leven, waarin ik wekenlang tevergeefs heb geprobeerd van de borstvoeding een succes te maken en er uiteindelijk een ziekenhuisopname volgde en er medische dieet-kunstvoeding aan te pas kwam. Door alle buikpijn, reflux, stress en trauma kreeg mijn babydochter ook een aversie tegen mij, haar eigen moeder. Ze wilde niet door mij worden vastgehouden en als ze alleen al mijn tepel zag begon ze hysterisch te huilen. Ik mocht haar niet troosten en niet knuffelen en al helemaal de borst niet geven.

Ik móest en zou doorgaan

Ik legde de schuld bij mezelf neer. Ik googlede me suf en alles wat ik las bevestigde voor mijn gevoel dat het aan mij lag. Omdat ik er toch nog iets van probeerde te maken, ging ik zelf ook op dieet en ging ik fulltime kolven. Iedereen verklaarde me voor gek: ik was uitgeput, opgebrand en mijn gezondheid was op dat moment niet goed. In plaats van de schaarse rustmomenten te pakken, was ik steeds aan het kolven en onderdelen reinigen in een oneindige herhaling. Maar ik had een missie, en die móest en zóu ik afmaken, hoe dan ook. Ik was verbeten en nam het mezelf kwalijk dat ik niet genoeg mijn best had gedaan en dat het borstvoeden door mijn tekortkomen gefaald was. Ik had iets te bewijzen aan anderen en vooral aan mezelf.

Die tijd was erg eenzaam, ik haatte het kolven. Ik was doodop en zat knikkebollend van de slaap elke nacht te kolven en alles uit te wassen als iedereen sliep. Maar ik moest dit doen van mezelf. Een soort van zelfkastijding. Degene van wie ik had verwacht pro-moedermelk te zijn, de kinderarts, bleek het ook niet uit te maken wat mijn kind dronk. Er was niemand in mijn support team, behalve mijn man. Dat doet iets met je. Je kunt zoiets ook niet uitleggen aan mensen. Zelfs veel andere moeders snappen het niet. “Ik was er allang mee gestopt” werd er dan gezegd, “Stop ermee, wat wil je nou bewijzen? Pak je rust!” hoorde ik ook vaak. Ik voelde me eenzaam en onbegrepen. Dat ik niet begrepen werd, maakte het gevoel van falen en eenzaamheid alleen maar groter. Naarstig op zoek naar support schakelde ik meerdere lactatiekundigen, een osteopaat, twee fysiotherapeuten en nog een aantal andere specialisten in. Ik wilde zó graag antwoorden, iemand zou het toch weten en ons kunnen helpen? Er moest een oplossing zijn. Ik was bereid er alles voor te doen om het te laten werken. Helaas alle moeite tevergeefs, want niemand kon iets voor ons betekenen. Ik moest de droom van live borstvoeden loslaten.

Het is een soort rouwproces. Je moet afscheid nemen van de situatie zoals je had gehoopt en had gewild dat hij zou zijn. Van een relatie met je kind die je nooit hebt gehad. Het liet een diepe wonde achter en ik stopte het verdriet weg en sprak er met niemand over. Uiteindelijk heb ik tot 8 maanden fulltime gekolfd en toen met veel tranen afgebouwd en gestopt. Het gevoel van falen is me al die jaren blijven achtervolgen, maar ik trooste mezelf in gedachten dat het mij met een (hopelijk) volgende kindje niet meer zou gebeuren. Ik had zoveel van deze situatie geleerd, had alle mogelijke complicaties inmiddels wel gezien en nu zou ik gewapend zijn met kennis en ervaring die ik deze eerste keer niet had. 

Lees hier deel twee van mijn verhaal.