Laura beviel van haar eerste kindje in Griekenland: ‘Een rollercoaster van emoties’

In haar vorige blog op How About Mom vertelde Laura over de rollercoaster van het ontdekken dat ik zwanger was tot aan bevallen in een buitenlandse kliniek. Hoe zag haar kraamtijd in Griekenland eruit en hoe kijkt ze terug op de eerste maanden als moeder?

Die rollercoaster stopte niet toen onze dochter er eenmaal was. Ineens heb je een kleintje op je buik. Een baby die totaal en elke minuut afhankelijk is van jou. Je ligt zelf nog in de kreukels. Er komt zoveel op je af als nieuwe moeder. En dat had ik ook, alleen beleef ik dit alles in Griekenland, kreeg ik geen kraamhulp en waren de eerste weken/maanden nou niet bepaald een roze wolk… Ik merk dat ik schrijven fijn vind en het een soort therapie is om alles wat er de afgelopen maanden is gebeurd te verwerken. Moeder worden is het meest bizarre, maar ook het meest wonderlijke en mooiste dat in mijn leven is gebeurd. Maar we mogen ook best eerlijk zijn: het is nu eenmaal niet bij iedereen (alleen maar) een roze wolk.

Geen kraamhulp

Mijn bevalling was zo heftig dat ik maanden nodig heb om het te verwerken. Wat ik helemaal niet had gedacht, want ik ben zelf hartstikke nuchter wat dat betreft. Toch raakt het me nog steeds als ik er aan terugdenk. Los van dat het heel lang duurde, waren de laatste minuten van mijn bevalling cruciaal en dat was spannend en heeft veel impact gehad. Op zowel mij als op mijn partner. Daarbij maakten de communicatie in een andere taal en andere gewoontes het niet makkelijker. Gelukkig kunnen we samen goed relativeren en denken we aan de mooie dingen van die dag, want die waren er ook zeker.

Na de bevalling brachten we drie dagen door in de kliniek en daarna mochten we samen naar huis. Dat was het eerste besef moment dat we écht alleen en in het buitenland zijn. Want hier is geen kraamhulp zoals we dat in Nederland krijgen. We kwamen thuis, en we waren ineens een gezin van 3. Dat is geweldig, maar ook spannend en eng. Wat moeten we doen als nieuwe ouders?! Zoveel vragen gaan er door je hoofd. Uren spendeerden we op Google. Er is niemand die je even “op weg” helpt. En dat konden we wel gebruiken. Zeker na zo’n heftige bevalling waarbij ik veel in bed moest blijven, maar dat gewoon simpelweg niet ging.

Zoveel huilen, zo weinig slapen

Ik kon niet alles van mijn partner verwachten, want hij moest volle bak werken. Hier zijn geen papa-dagen of verlof. Al met al was het veel, heel veel. Het was fijn om mijn eigen bed weer te hebben, maar ik verlangde ook terug naar de kliniek. Ik wist dat het niet makkelijk zou zijn hoor, maar ik was er niet op voorbereid dat onze baby zo veel zou huilen en zo weinig zou slapen. Eigenlijk voelden we ook meteen dat er iets niet goed was. Maar als iedereen continu tegen je blijft zeggen dat dat “erbij hoort”, dan denk je, oké het zal wel aan mij liggen. Ze huilde aan één stuk en was echt ontroostbaar. Haar slaap kon ze steeds niet vinden, het waren hooguit hazenslaapjes van 15 minuten en dan begon het weer van voor af aan. Hoort dit er echt bij? Mijn kindje werd gewoon niet rustig, doe ik iets verkeerd? Ben ik wel een goede moeder? Er gaat zoveel door je hoofd op dat moment. Ik heb me denk ik nog nooit zo onzeker gevoeld.

Onze dochter spuugde vaak na of tijdens de fles. Geen mondje terug, maar hele golven. Mijn partner zat altijd al klaar met doeken om alles op te vangen, en na een tijd kon ik gewoon herkennen dat het er aan kwam. ‘Ja, gaat ze weer’, riep ik dan. Ik moest haar in een bepaalde houding houden boven de grond, zodat ze niet zou verslikken/stikken en ze rustig alles eruit kon gooien. Om vervolgens de vloer schoon te maken en weer opnieuw te beginnen. Dat er iets niet goed was, werd steeds meer duidelijk. Maar wat? 

Koemelkallergie

We gingen snel over op een hypoallergene melk met verknipte koemelk eiwitten op advies van een kinderarts. Ik had me nog nooit verdiept in koemelkallergie, maar toen ik dingen op internet ging lezen had ze verdacht veel symptomen die daarbij horen. Veel huilen, weinig slapen, veel hoesten, maar vooral veel spugen. De andere melk was misschien iets beter, maar ze bleef na een hele tijd nog steeds spugen. Er kwam een allergie test en ja, koemelk allergie is vastgesteld. Zelfs de kleine deeltjes eiwitten in de hypoallergene melk kon ze niet verdragen. In combinatie met verborgen reflux, was het dat ze bleef spugen. Het hield ons dag en nacht bezig. Wat is het enorm lastig om dit alles mee te maken in een ander land, zonder hulp van je geliefden om je heen.

De roze wolk bleef nog steeds uit, ik vond het heel moeilijk om elke dag weer positief te zijn. Ik wist wat me te wachten stond, en dat er geen vooruitgang in te zien is was heel frustrerend. Elke fles was voor mij een moment van stress en verdriet. Niet rustig kunnen genieten samen met mijn dochter, maar wachten tot het weer fout zou gaan. Er was een periode dat we blij waren met 2 flessen op een dag die ze niet uitspuugde, dat waren onze geluksmomentjes. En die telden we. 

Pas na 6 maanden buiten huis durven voeden

Na 4 maanden en heel wat dokters verder, zijn we weer terug bij een melk die ze 50/50 kan verdragen en hebben we een medicijn voor haar geïrriteerde slokdarm van het terugstromen van elke voeding. Het is stabiel, maar nog niet normaal. Toch moeten we door!

Inmiddels is ze 7 maanden en kunnen we wat meer ademhalen. De koemelkallergie blijft natuurlijk, die pech heeft ze, maar het lijkt beter te gaan. Achter het vele huilen en spugen schuilt een heel vrolijk meisje. En dat wisten we allang, en daarom was het juist zo moeilijk om haar zo te zien. We zijn zo blij dat we nu meer kunnen genieten, dat we meer met haar er op uit kunnen gaan en langzaam maar zeker een “normaal” ritme hebben. Er zijn nog steeds dingen die nog niet kunnen en elke fles is weer een uitdaging, maar het gaat de goede kant op. Bij 6 maanden durfde ik pas voor het eerst ergens buiten huis te voeden, dat voelde als een grote overwinning. Hoe trots je als ouders dan bent, is echt onbeschrijfelijk. 

Ik heb alles gegeven

Het is een heftige periode geweest. Om dit mee te maken, in het buitenland. Alleen, alleen op elkaar aangewezen. Ik heb me, en nog steeds voel ik het soms, heel schuldig gevoeld dat ik niet die vrolijke mama was voor haar die kon genieten van de newborn fase. Maar dat ik alles heb gegeven is iets dat zeker is. Het heeft ons op deze manier gevormd en heel close gemaakt. Haar lach doet alles ook vergeten! Achter regen schijnt de zon, nog veel beter dan die roze wolk! 

Lieve mama’s, je doet je best. Wees niet te hard voor jezelf. Alles komt goed, uiteindelijk. Geef jezelf de ruimte om je verdriet te verwerken en probeer jezelf niet teveel druk op te leggen. Je doet je best en dat is genoeg. You are a GOOD mom!