Momtalk Jill: “Ik maak me niet langer druk om onbenullige zaken”

Jill Kleinjan (‘90) woont samen met grote liefde Joya in Heijningen. In de zomer van 2021 werden ze ouders van tweeling Josha & Jaxi. Jill is DJ, werkt als pedagoog en blogt over het moederschap. “Ik dacht van te voren: ik ga echt niet zo’n moeder worden die al die clichés gaat benoemen. Oeps, toch wel.”

Hoe kijk jij terug op de zwangerschap?

“Het was een intense zwangerschap. Allereerst natuurlijk de verrassing dat er niet één maar twee baby’s in mijn buik aan het groeien waren. Dat was wel even schrikken destijds bij de echoscopiste. Ik had het totaal niet verwacht, want tweelingen komen bij ons in de familie niet voor. Natuurlijk was het geweldig om twee kindjes te mogen dragen, maar er kwamen ook veel zorgen bij kijken. Ik zat op een gegeven moment om de paar dagen in het ziekenhuis. Het ene kindje groeide goed, de andere bleef wat achter. Er was een paar keer angst voor het TTS (het tweeling transfusie syndroom, red.). Een vroeggeboorte was goed mogelijk en daarom was elke week extra een feestje. We ervaarden soms best wat stress. Zo had ik me mijn zwangerschap niet voorgesteld.”

Wil je wat meer vertellen over de bevalling?

“Toen ik 36 weken zwanger was, werd besloten om me in te leiden omdat ze het toch spannend vonden worden met de kleinste. Ik kreeg een ballonnetje en een dag later mochten we weer terugkomen naar het ziekenhuis. Daar aangekomen werd ik al snel aan een infuus met weeënopwekkers gekoppeld. Ze voerden dit in rap tempo op tot de hoogste stand. Als gevolg daarvan kreeg ik ongelofelijk heftige weeën. Ik heb het een paar uur volgehouden, maar de pijn werd me echt teveel. Het voelde zo onnatuurlijk, alsof mijn lichaam helemaal nog niet klaar was om te bevallen.

Die middag kreeg ik een ruggenprik en daarna werden de weeënopwekkers opnieuw op de hoogste stand gezet. We konden de golven van de weeën goed zien op het scherm, maar de ontsluiting kwam niet op gang. Ondertussen raakte ik een beetje los van mezelf en kreeg ik als klap op de vuurpijl ook nog koorts. Ik moest aan de antibiotica en er werd besloten om me even rust te geven. 

Die avond kwam om 22.00 de gynaecoloog binnen en zei: er gaat iets niet goed, we zien een dip in de hartslag van één van de kindjes, we gaan nú een spoedkeizersnede doen. Voor ik er erg in had werd ik weggereden naar de OK. Jaxi werd geboren en zijn oogjes waren open, zag ik door het doek heen, maar hij maakte geen geluid Bij het doorknippen van de navelstreng werd hij slap en viel weg. Zeven minuten lang waren de artsen hem aan het reanimeren. Dat gebeurde in dezelfde OK, ik lag erbij en keek ernaar. Ik kon niets doen en dacht alleen maar: we zijn een van onze kindjes kwijt. In de tussentijd werd Josha geboren. Ze hielden hem omhoog en ik kon er met mijn hoofd niet bij. Een van onze kindjes was aan het vechten voor zijn leven, eentje werd geboren. Het was zo surrealistisch allemaal. 

Godzijdank kwam Jaxi bij. Hij viel daarna nog een keertje weg, maar gelukkig gaat het sindsdien goed met hem. We zijn het team in het Bravis Ziekenhuis nog steeds zo dankbaar voor de goede zorg, zij hebben onze zoon gered. 

We hebben een week samen in het ziekenhuis gelegen, toen werden we voor mijn gevoel vrij plotseling ontslagen. Zo kwamen we thuis met twee mini baby’s van net 1900 en 2300 gram. Ik was nog steeds aan het bijkomen van de traumatische bevalling, maar daar was geen ruimte of tijd voor. Ik heb het niet kunnen verwerken. De eerste maanden met de jongens waren zwaar. We hadden moeite met voeden, Jaxi dronk niet goed. Ze huilden veel, we sliepen weinig. We hielden ons hoofd nauwelijks boven water.”

Kwam er een punt waarop jij voelde: ik kan nu echt niet meer?

“Ik wist natuurlijk al weken dat het niet goed met me ging, maar er was gewoon geen ruimte om aan die gevoelens toe te geven. Tot ik op een ochtend wakker werd en me zo ongelofelijk slecht voelde. Ik wilde het huis niet meer uit. Toen heb ik de huisarts gebeld en is er van alles in werking gezet. Ik ben zó blij dat ik dat heb gedaan. Ik weet niet of ik hier zelf uit was gekomen. Inmiddels krijg ik EMDR-therapie. Eerder was ik een beetje sceptisch of dat zou werken, maar het helpt heel goed.”

Hoe ging het met jullie samen in die periode?

“Mijn man is altijd heel relaxt, maar hij was ook ontzettend van slag na de bevalling. Het was voor hem ook heel erg zwaar. Hij kon zich wel eerder weer positief opstellen, daar ben ik blij om, maar het was voor hem net zo ingrijpend geweest. De tweeling is nu vijf maanden oud en hij zei laatst: ik begin nu eindelijk een beetje te genieten af en toe. Dat zegt wel genoeg hé?

Door de impact van zo’n ervaring, 24/7 zorgen voor twee baby’s én kampen met slaapgebrek heb je minder tijd voor je relatie. Na een paar weken hebben we hulp gevraagd aan opa’s en oma’s zodat wij ook de kans kregen om heel even samen het huis uit te gaan en met elkaar te zijn. We slapen nog steeds niet met elkaar in één bed, want we zijn nog steeds aan het bijkomen en hebben elk uurtje slaap hard nodig. Maar niet samen kunnen slapen is niet fijn. We zijn vanaf de bevalling heel lief voor elkaar en natuurlijk hebben we wel eens wat frustraties naar elkaar geuit. Ik heb zelfs weleens met mijn koffers buiten gestaan: ik ga ervandoor! Haha. Ondanks die uitdagingen op ons pad, voelen we aan alles dat we een team zijn. We zijn heel close. Je beseft namelijk: je hebt elkaar echt nodig.”

Hoe gaat het met jouw herstel na de bevalling?

“De eerste drie weken dacht ik: dit komt nooit meer goed. Maar inmiddels heb ik het idee dat alles weer een beetje op z’n plek zit en voel ik me beter. Je lijf verandert door een zwangerschap en bevalling en daar heb ik wel even aan moeten wennen.

Ik wandel lange stukken, maar sporten doe ik nog niet. Dat deed ik voorheen wel, dus ik hoop dat straks wel weer op te pakken. Langzaam ontstaat er letterlijk en figuurlijk weer meer ruimte om ook zoiets voor mezelf te doen. Dat was de eerste paar maanden onmogelijk, toe waren we echt non-stop met de kinderen bezig. Ik weet dat ik het mezelf weer moet gunnen om iets voor mezelf te doen. 

Wat ik met name heftig vond of vind, is hoe iedereen van je verwacht dat je vanzelf gewoon weer meedraait. Iedereen leeft mee tijdens je zwangerschap en na de bevalling, maar als je eenmaal een paar weken moeder bent dan wordt het toch wat stil.”

Ben jij veranderd door het moederschap?

“Ja, het moederschap heeft me veranderd. Ik ben nog nooit zo onzeker geweest. Je bent zo aan het zoeken hoe je alles moet doen. Anderzijds, een meer positieve verandering, maak ik me niet langer druk om onbenullige zaken. Dingen waar ik me voorheen zorgen over kon maken, doen er niet meer toe. Voordat ik moeder werd, was ik vooral met mezelf bezig. Ik denk nu soms: waar hield ik me al die tijd eigenlijk mee bezig?! Tegenwoordig ben ik gelukkiger met kleine dingen. Van te voren dacht ik: ik ga echt niet zo’n moeder worden die al die clichés gaat benoemen. Oeps, toch wel.”

Wat vind jij het mooiste van het moederschap?

“De glimlachjes van Josha en Jaxi. Fantastisch. Daar hebben we zo hard op zitten wachten die eerste paar weken. ‘Als ze straks maar naar ons lachen dan is het goed’, dat idee. Het is toch prachtig dat een baby zo ongelofelijk blij is om jou te zien, alleen maar bij jou wil zijn, hoe belangrijk jij bent. Ik vind het ook mooi om alle ontwikkelingen te zien. Hoe ze met hun handjes leren te spelen, hun eigen voetjes opmerken. Je ziet ze groeien, iedere dag meer kunnen en doen. Heel bijzonder. En dat alles keer twee, haha.

Ik heb inmiddels allerlei manieren gevonden hoe je in je eentje twee baby’s kunt verzorgen. Best een uitdaging in het begin… Pak je er eentje vast, begint de ander te huilen. Zet je die baby neer en pak je de andere op, dan begint de eerste weer te huilen. Vervolgens ben ik een half uur heen en weer aan het bouncen met één baby in de draagzak en de andere op mijn arm. Daartegenover staat de liefde die ze ons en elkaar geven. Je ziet hoe vrolijk ze van elkaar worden, hoe ze lekker naar elkaar kunnen grijnzen in de box.”

Hoe zie jij jouw werk en het moederschap voor je?

“Goede vraag. Ik mis het draaien heel erg, dat was echt mijn uitlaatklep. Die is me al bijna twee jaar afgenomen inmiddels. Ik hoop heel erg dat ik op den duur weer als DJ aan de slag kan. 

Hoe ik straks mijn werkende leven vorm ga geven, dat weet ik nog niet. Ik heb veel respect voor vrouwen die fulltime blijven werken naast het moederschap, dat zou ik op dit moment absoluut niet kunnen. Maar wie weet ontstaat er vanzelf weer meer ruimte en kan ik daardoor gaan bedenken wat ik zelf graag wil gaan doen, naast het moeder-zijn.”

Heb jij nog een goede tip of advies voor andere moeders?

“Blijf bij jouw gevoel. Je krijgt als nieuwe moeder 1001 adviezen van andere moeders, familieleden, het consultatiebureau, de kinderarts etc. Je kunt ervoor kiezen om als een kip zonder kop al die adviezen op te volgen, maar dan maak je jezelf helemaal gek. Kijk naar jouw kind en probeer zelf te bedenken en te voelen wat hij of zij nodig heeft. Bepaal zelf wat jou het beste lijkt en voer dat uit. Jij kent je eigen kindje hoe dan ook het beste.”

“Oh en vraag om hulp én accepteer de hulp die wordt aangeboden. Nadat we een week in het ziekenhuis hadden gezeten, wilde ik niets liever dan even alleen met het gezin zijn. Maar achteraf ben ik zo blij dat er direct mensen voor ons klaar stonden. Een ingevroren maaltijd, het aanbod om even op je kindje te letten zodat jij rustig uitgebreid kunt douchen. Het zijn soms kleine dingen die voor jou als nieuwe moeder een enorme impact kunnen maken.”

Meer lezen?

Jouw bevalling een plek geven

Momtalk Nomi: “Binnen twee jaar hadden we een gezin met vier kinderen”