Momtalk: Marlieke

Marlieke Koks (34) is de moeder van Imae (2) en woont samen met haar man en dochter in Amsterdam. Ze werkt als presentatrice en heeft een eigen YouTube kanaal waarop ze met verfrissende video’s taboe onderwerpen bespreekbaar maakt en ongemakkelijke vragen niet uit de weg gaat.

Als we Marlieke spreken, ligt haar dochter net op bed. “Als je kind tussen de middag slaapt, dan breekt er altijd direct een soort paniek uit. Ga ik nu op de bank liggen, zal ik even wat voor werk doen of moet ik eigenlijk iets doen in huis? Voor je het weet ben je een uur op je telefoon aan het scrollen en hoor je weer iemand huilen voordat je ook maar iets gedaan hebt”, grapt ze.

Hoe kijk jij terug op jouw zwangerschap?

“Ik vond zwanger zijn geen feest. De eerste keer dat we het onveilig deden, was het direct raak. Natuurlijk is dat een groot geschenk, maar ik was er mentaal totaal niet op voorbereid. We waren destijds nog veel aan het reizen, gingen veel naar feestjes en er stond van alles op de planning. In een klap was ik hormonaal en voelde ik me down en beroerd. Ik vond weinig herkenning in de verhalen van andere zwangere vrouwen, ik merkte niets van die roze wolk waar je altijd over hoort. Pas toen ik mijn ervaring begon te delen, hoorde ik dat veel meer vrouwen met dit soort sombere gevoelens kampen tijdens hun zwangerschap. Mijn neerslachtige gevoel heeft de hele zwangerschap aangehouden, in meer en mindere mate. Natuurlijk waren er ook gelukkige momenten en vond ik bepaalde dingen wel leuk, bijvoorbeeld het inrichten van de babykamer. Daar kon ik dan ook wel weer in doorslaan. Dan lag ik ’s nachts te piekeren over de kleur van de kastjes. Om gek van te worden. Mocht er ooit een tweede komen, dan hoop ik dat het me wel zal lukken om meer te genieten van de zwangerschap.

 

Dit bericht bekijken op Instagram

 

Een bericht gedeeld door Marlieke Koks (@marliekekoks) op 9 Nov 2017 om 10:31 (PST)

Vind jij ‘willen jullie een tweede?’ een vervelende vraag?

Niet per se, mits het als een open vraag wordt gesteld. Als er eigenlijk een oordeel in door klinkt – ‘hebben jullie nog geen tweede?’ – dan vind ik het wel heel irritant. We denken zeker na over een tweede kindje want dat is onze grote wens, maar ik ben er nu nog niet aan toe. Ik wil optimaal genieten van alle fase’s qua ontwikkeling die mijn dochter op dit moment doormaakt en er zijn nog te veel dingen die ik wil doen.

Hoe was de bevalling?

Ik had van te voren bedacht dat ik graag een ruggenprik wilde, dus toen de weeën goed op gang waren kreeg ik die prik. Daarmee verdween mijn pijn, maar verdwenen mijn weeën ook volledig. Ik bleef op vijf centimeter ontsluiting hangen. Ik kreeg weeënopwekkers toegediend, veel opwekkers, want ze hadden niet het gewenste resultaat. Onze dochter in mijn buik reageerde erg op die opwekkers. Terwijl de uren verstreken zagen we dat het steeds slechter met haar ging. Inmiddels had ik volledige ontsluiting, maar de ‘reserves’ van mijn dochter waren minimaal, Imae had het zwaar te verduren. Tijdens het persen daalde en daalde haar hartslag, het was ongelooflijk eng. Ik was doodsbang dat ze het niet ging halen. Ik weet nog hoe mijn kamer volstroomde met medisch personeel. De sfeer sloeg om, het was foute boel. Ik herinner me ook hoe ik vroeg naar een keizersnede, maar er werd me gezegd vol te houden: ze was er bijna. Met een tang, knip en vacuümpomp is ze uiteindelijk ter wereld gebracht. Ze werd op mijn borst gelegd en ik bleef herhalen: ‘gaat alles goed met haar?’. De testen bleken goed, ze was in orde. Er overviel me een intens gevoel van liefde, waardoor alle spanning van een paar tellen daarvoor verdween.
Het was achteraf gezien best een hele traumatische ervaring, maar ik heb er gek genoeg nooit een traan om gelaten. Ik heb het verhaal in de eerste paar weken met wat mensen gedeeld, ik denk dat dat heeft geholpen in het verwerkingsproces.

Hoe was de kraamtijd?

Imae’s komst betekende ook de terugkeer van mijn positieve, gelukkige gevoel. De zwangerschapshormonen verdwenen uit mijn lijf en ik werd met de dag gelukkiger. Ik kreeg mijn ‘sprankel’ weer terug. Ik vond de kraamtijd gezellig met al dat bezoek en die goede zorgen. We hadden niet direct een makkelijke start, de borstvoeding kwam niet goed op gang, dus Imae krijste ’s nachts van de honger. Ik kon ondertussen niet lopen, niet zitten, niet staan. Een knip is geen pretje. Nadat de boel gehecht was, heb ik er met een spiegeltje naar gekeken. Je weet niet wat je ziet! Ik was blij dat mijn zussen een paar dagen voor de bevalling mij erop wezen dat ik de eerste paar weken geen strings zou kunnen dragen en me naar de HEMA stuurde voor een paar grote onderbroeken. Dat was een gouden tip.

 

Dit bericht bekijken op Instagram

 

Een bericht gedeeld door Marlieke Koks (@marliekekoks) op 6 Mrt 2019 om 10:15 (PST)

Hoe vond jij het eerste jaar als moeder?

De eerste drie maanden vond ik het zwaarst. Nadat de kraamperiode voorbij was, ging mijn man weer terug naar werk en was ik vooral alleen thuis. Ik wilde ook de deur uit, maar zat binnen met een kindje waarmee niets te plannen viel – zo voelde het destijds althans. De spontaniteit, een van de dingen waar ik veel om geef, was volledig uit mijn leven verdwenen. In diezelfde periode heb ik ook drie keer een borstontsteking gehad, dus lichamelijk gezien vond ik het ook pittig. Ik was vanaf het allereerste moment wel stapelverliefd op onze dochter, dus die gelukkige gevoelens hielden de boel in balans. Haar eerste verjaardag vond ik een bijzondere mijlpaal. De verjaardag van je kind is zoveel leuker om te vieren dan die van jezelf.

En hoe gaat het jullie af als ouders?

Ik durf te zeggen dat onze relatie er beter op is geworden. We hebben nog meer respect voor elkaar. We zijn getrouwd, hij is de liefde van mijn leven, maar ik ben alsnog positief verrast over hoe hij het doet, hoe wij het samen doen. We vullen elkaar goed aan. We geven elkaar de ruimte, ook – of juist – om dingen voor onszelf te doen. Om me heen zag ik opgebrande moeders die zichzelf volledig leken te vergeten. Dat gaat mij niet gebeuren, dacht ik. Mijn man heeft ook een drukke baan met veel verantwoordelijkheid, maar ik heb vanaf het begin gezegd dat we er samen 50/50 in moeten zitten. En dat zitten we dus ook. Een keer per twee weken op date – zoals je je dat eens zo mooi voorneemt – halen we niet, maar we zorgen ervoor dat we minimaal een keer per maand samen iets leuks doen. Ook dat is ontzettend belangrijk voor een gelukkige, gezonde relatie als papa en mama.

 

Dit bericht bekijken op Instagram

 

Een bericht gedeeld door Marlieke Koks (@marliekekoks) op 2 Dec 2018 om 10:32 (PST)

Wat zijn voor jou uitdagingen in het moederschap?

Choose your battles, zeggen ze toch? Ik kies vaak voor de lastige weg, ook al kost dat meer energie. Ik ben zelf zo’n fladderaar, ik zoek de grenzen van de regels vaak op. Ik ben bang dat Imae dat ook heeft. Ze is ontzettend temperamentvol en test me graag uit. Ik denk dat ze die regels nodig heeft, net zoals ik die nodig had. Soms lukt het me om haar dingen uit te leggen, soms wandel ik met een gillend kind onder mijn arm over straat. Hoezo, je wilt niet mee naar binnen?

De allergrootste uitdaging voor mij is mijn bed uit komen ’s ochtends vroeg. Ik vind dat zo ontzettend lastig. Als ik eenmaal slaap, dan slaap ik direct heel diep en moet ik van zo ver komen. En ik ben totaal geen ochtendmens. Vaak is mijn man dan al wakker, dus gaat hij er uit. Ik voel me daar soms wel schuldig over, het is voor hem ook vermoeiend. Ik hoop dat ik het op andere fronten goedmaak.

Wat voor soort moeder ben jij?

Ik doe alles op gevoel. Ik probeer in te schatten wie ze is en wat ze nu nodig heeft en pas daar mijn opvoeding op aan. Ik probeer dingen uit en als het niet werkt, dan zoek ik een andere manier. Andere moeders kunnen me wel op ideeën brengen, maar ik vind het belangrijk om dicht bij mezelf te blijven.

Ik ben best ambitieus en word blij van dingen ondernemen. Er zijn genoeg moeders in mijn omgeving die dat niet hebben: zij vinden het een gemis dat ik in deze levensfase van mijn dochter veel met werk bezig ben. ‘Moet je niet meer van je dochter genieten nu ze nog zo klein is? Vind je het niet zonde om zoveel te werken?’. Met dat soort opmerkingen kun je me wel raken. Natuurlijk geniet ik van haar, maar ik weet ook wie ik ben en wat ik nodig heb. Het is een bewuste keuze om het zo te doen. Ik word blij van mijn werk, krijg er veel positieve energie van en geniet van de andere kant nog veel meer van mijn mama-dagen. Die twee dagen ben ik er helemaal voor haar.”