© 2024 // How About Mom
Rowan Sterenberg (‘93) woont met haar vriend Stanley, dochter Bobby Rose (‘17) en zoontje Mason (‘21) in Amersfoort. Ze is freelance illustrator en kunstenares. ‘Bobby vroeg af en toe: waarom heb ik eigenlijk geen broertje of zusje? Die vraag brak mijn hart.’
De laatste keer dat we Rowan spraken was Bobby pas twee jaar oud en inmiddels gaat Bobby naar school én is ze grote zus geworden. Tijd voor een update.
‘Het gaat heel goed. Ik denk dat ik de overgang van geen kids naar één kind ingrijpender vond dat van één naar twee kinderen. Bij zo’n eerste kindje is alles anders, nieuw en intens. Nu wandel ik er een beetje doorheen. Je bent al gewend dat je je leven om een kindje heen moet plannen, dat je niet meer zomaar de deur uit kan wandelen. Het scheelt ook dat Bobby en Mason allebei makkelijke kinderen zijn, daar hebben we geluk mee.’
‘Stanley is een mega kindervriend, die wil het liefst een groot gezin. Toen Bobby was geboren wist ik ook wel meteen dat dit niet de laatste keer zou zijn. Ik heb zelf ook een zusje en gunde Bobby dat ook. Niet alleen omdat heel leuk is, maar ook omdat het een fijn idee is dat ze in de toekomst altijd een broertje of zusje zou hebben om op terug te vallen. We spraken naar elkaar uit dat we in ieder geval even zouden wachten totdat Bobby 2 was, dan zou leeftijdsverschil in ieder geval niet zo groot zijn. Dat heb ik met mijn eigen zus wel en wij werden eigenlijk pas echt vriendinnen toen we allebei volwassen waren.
Ik stopte met de pil iets voor Bobby’s tweede verjaardag. We gingen er niet vanuit dat ik snel zwanger zou raken, het had de eerste keer ook bijna 1,5 jaar geduurd. We hadden ook geen haast en ik was er niet veel mee bezig. Mijn cyclus was een rommeltje, maar daar lette ik ook niet echt op. Als het weer een jaar zou duren, was dat prima. We wilden er niet teveel druk op leggen. Na een maand of acht begon het wel een beetje te kriebelen. Er zou toch niet iets mis zijn…? Ik probeerde mijn cyclus wat meer in de gaten te houden en wat meer op mijn gezondheid te letten. We klopten aan bij de huisarts, maar werden eigenlijk weggestuurd. We waren ‘pas’ acht maanden bezig en je moet minimaal een jaar aan het proberen zijn voordat ze meer onderzoek in gang kunnen zetten. Daar baalden we destijds erg van.
Niet veel later was ik toch zwanger. We waren blij, maar er klopte voor mijn gevoel iets niet. Achteraf gezien wist ik eigenlijk direct dat het niet goed zat. Ik blijf het bijzonder vinden hoe je als moeder zoiets kunt aanvoelen. Na een week of zes begonnen de krampen. Ik negeerde het een beetje. Ik wist ook niet hoe een miskraam ‘hoort’ te voelen. Het was het weekend voor kerst en ik begon hevig te bloeden. De krampen werden ook erger. Nog steeds wilde ik het liefst mijn hoofd in het zand steken. Ik wilde de verloskundige niet bellen, omdat ze dan zou bevestigen wat ik al wist. Ik had een miskraam. Omdat we hadden bedacht onze familie te vertellen over deze prille zwangerschap tijdens de kerstdagen, besloten we toch de verloskundige in te lichten. Ik mocht direct langskomen en op de echo was inderdaad niets meer te zien.
Die miskraam was verdrietig en simpelweg kut. De gedachte dat het zo had moeten zijn, dat dit kindje niet gezond was en dat mijn lichaam de zwangerschap daarom niet doorzetten, was voor ons troostend en hielp ons er doorheen.
Toevallig genoeg was een goede vriendin van mij tegelijkertijd zwanger, ze liep net twee weken op me voor. Ik vond het heel lastig om aan haar te vertellen over mijn miskraam, omdat zij zo pril zwanger was. Voor haar was het tegelijkertijd lastig om blij te zijn met haar eigen zwangerschap, terwijl ik door een rouwproces ging. Twee weken later mondde haar zwangerschap ook uit een miskraam. Het is een bizar en verdrietig toeval, maar we hebben wel veel steun aan elkaar gehad.
Een andere geruststellende gedachte was het feit dat mijn lichaam wel in staat was geweest weer zwanger te raken. Blijkbaar zat het met onze match nog goed. Na die miskraam was de ongedwongen er wel vanaf. Ik had weer even van het zwanger zijn ‘geproefd’ en het smaakte naar meer. We waren even zo dichtbij geweest, dat wilde we weer… Seks bij een onvervulde kinderwens wordt ook anders. Het is niet altijd meer uit lust of verlangen en het krijgt een andere lading.
We klopten weer aan bij de huisarts en kregen daar zo’n teleurstellende boodschap te horen. Als je een miskraam hebt gehad, moet je weer bij 0 beginnen te tellen. Je bent een keer zwanger geweest, dus vanaf dan gaat er weer een nieuw jaar ‘proberen’ in. Pas als dát jaar achter de rug is, mag je weer langskomen. We waren ontdaan, boos en gefrustreerd. Misschien lijkt een jaar kort, maar het is elke maand een teleurstelling als je gewoon weer ongesteld wordt.
Wat ik nog het moeilijkst vond, is dat we steeds vaker de vraag kregen: wanneer komt de tweede? In het begin wuifde ik het weg, verzon ik een smoesje. Later dacht ik: je moest eens weten, we zijn al twee jaar bezig, ik heb een miskraam gehad. Die gedachte kon ik na een tijdje niet meer voor me houden, dus toen de vraag weer eens werd gesteld heb ik geantwoord: dat zouden we heel graag willen, maar zo makkelijk is het niet. Je koopt een kind nu eenmaal niet in de supermarkt. Dat is misschien een vervelend antwoord om te krijgen, maar het is ook een heel vervelende vraag die je aan me stelt.
Bobby werd natuurlijk ook ouder en zag om haar heen dat andere kindjes broertjes en zusjes hadden. Ze vroeg af en toe: waarom heb ik eigenlijk geen broertje of zusje? Die vraag brak mijn hart. Ik heb avonden in bed zitten huilen omdat ik het haar zo gunde en het zo erg vond dat ik haar dat broertje of zusje niet kon geven. Naarmate de maanden verstreken, stelde Bobby steeds vaker die vraag en werd antwoord geven steeds pijnlijker.
Er ging een jaar voorbij en we mochten weer naar de huisarts. Dit keer waren Stanley en ik vastberaden: we zouden niet de deur uitgaan voordat we een doorverwijzing hadden. We kregen inderdaad een doorverwijzing, maar konden door de drukte pas over drie maanden in het ziekenhuis terecht. Dat was weer een domper. Maar, zei de huisarts: veel vrouwen die hier komen voor een doorverwijzing worden nog zwanger voordat ze in het ziekenhuis zijn geweest. Ik snapte dat ze ons daarmee hoop wilde geven, maar vond het destijds zo’n dooddoener. Daarmee legde ze juist druk op deze maanden.
Toch kreeg ze gelijk. Een paar weken voor de afspraak in januari bleek ik zwanger. We waren gelukkig, maar vonden het lastig echt blij te zijn. Ik was op dat moment echt pas een paar weken zwanger, dus het kon nog alle kanten op. Dat maakte me erg onzeker. Iedere week erbij was er eentje, we telden letterlijk de dagen. Gelukkig mocht ik eerder dan normaal terecht voor een vroege echo. Alles leek goed te zijn, er groeide een baby’tje in mijn buik. Pas twee dagen voor onze afspraak in het ziekenhuis zegde ik de afspraak af. Zo terughoudend was ik.
Toen de 20-weken echo achter de rug was, begonnen we langzaam meer te ontspannen en te genieten. We hebben bewust gekozen om het een tijdje langer voor onszelf te houden. Ik vond het ook heel lastig om mijn zwangere buik op Instagram te delen, omdat ik weet dat een andere vrouw daar weer verdriet van heeft. Toen ik zelf tevergeefs zwanger probeerde te raken, werd ik schijtziek van al die zwangerschapsaankondigingen online. Het leek wel alsof iedereen maar zwanger was. Mijn moeder zei tegen me: je hebt ook recht op jouw geluk, jij mag jouw blijdschap ook delen. Toen durfde ik het nieuws pas bekend te maken.
Ik vind zwanger zijn heel leuk. Het is ontzettend bijzonder. Hoe jouw lijf gewoon een mensje kan maken, zonder dat je daar zelfs iets voor hoeft te doen. Als je eenmaal zwanger bent dan, haha. Bij Bobby hield ik heel veel vocht vast en kon ik na een tijdje niet eens meer normaal lopen. Nu had ik veel minder last van kwalen. Ik sliep wel slecht, dat was ik weer even vergeten van de eerste keer. Alsof je lichaam je alvast weer voorbereiden op hoe de nachten zijn als je baby er eenmaal is. Ja ja, ik weet het nog hoor, je hoeft me er niet aan te herinneren… Laat me nu nog even slapen!
Ik kijk ook met een heel goed gevoel terug op de bevalling van Mason, het was compleet anders dan bij Bobby. Bij Bobby ging alles mis wat er mis kon gaan en beviel ik in het ziekenhuis via een vacuümpomp. Bij Mason had ik nog steeds de instelling: we zien wel waar en hoe het gebeurd, maar ik wist inmiddels wel beter wat ik kon verwachten. Ik kon de pijn beter verdragen, omdat ik wist wat ik op dat moment nodig had. Ik sprak met Stan af dat hij me in mijn bubbel zou laten, maar me wel zouden helpen met ademenen als ik het weer lastig zou krijgen. Wat ik ook zeker wist: ik ging niet op mijn rug bevallen. Daar heb ik echt een trauma aan overgehouden de eerste keer. Inmiddels weet ik dat het totaal tegen de zwaartekracht in gaat die houding en totaal niet bevorderlijk is, de eerste keer had ik geen idee. Uiteindelijk ben ik op de baarkruk bevallen. Dat had ik van te voren ook niet bedacht, maar was mega fijn.
Mijn zusje was bij de bevalling aanwezig, dat was zo bijzonder. We zouden haar bellen als het was begonnen, dus ze sliep al twee weken met haar telefoon op luid naast haar bed. Ik was namelijk een week overtijd… Om zeven uur ‘s ochtends belde Stanley haar wakker: het is begonnen. Ze heeft Bobby nog naar school gebracht en is toen naar ons toegekomen en heeft de hele bevalling meegemaakt. Tien minuten nadat Mason was geboren zei ze: ‘Ik snap het wel, waarom vrouwen dit doen, dit is zo bijzonder. Dit is het mooiste moment uit je leven. Ik wil ook een kind’. De kraamverzorgende, de verloskundige, Stanley en ik keken haar vol verbazing aan. Zeg je dat nu echt, je hebt net een bevalling bijgewoond, haha. Maar ze meende het.
De tweede kraamtijd was ook heerlijk. Ik wist beter wat ik kon verwachten en wat ik wel en niet wilde. Anders dan bij Bobby hielden we dit keer het kraambezoek wat langer af en ben ik veel langer in bed gebleven. Bij Bobby was ik snel op de been, nu ging ik daadwerkelijk slapen als de baby slaapt.
Tijd voor jezelf wordt anders met twee kinderen, maar ik heb genoeg rustmomenten. Het scheelt dat Stan en ik lekkere huismussen zijn: met z’n tweeën op de bank een film kijken, met een slapende Bobby boven en een slapende baby in mijn armen, vind ik ultiem ontspannen.
Ik was ruim een maand bevallen, toen ik een van mijn grootste klussen tot nu toe binnenhaalde. De opdrachtgever respecteert gelukkig mijn verlofperiode, maar we hebben al wel een paar meetings gehad om alles te bespreken. Als zelfstandig ondernemer gaat werk toch snel voor én door. De bestellingen via mijn webshop blijven ook doorlopen. Het mooie is wel dat ik mijn eigen tijd kan inplannen en indelen. Ik werk overwegend in de avonden, maar kan ook overdag prima wat uurtjes werken als Mason slaapt of lekker in de box naast me ligt.
We hebben er misschien langer op moeten wachten, maar het voelt alsof we met een fijne zwangerschap, een voorspoedige bevalling en een heerlijke, makkelijke baby uiteindelijk wel onze happy ending hebben gekregen.’
Foto: @latoyavandermeeren
Meer lezen?
Madelon stopte verdriet na miskraam weg, maar helpt nu andere vrouwen met de verwerking
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom