© 2024 // How About Mom
Bij één op de tien vrouwen eindigt de zwangerschap in een miskraam en toch is het proces waar ze vervolgens doorheen gaan vaak eenzaam. Dat geldt ook voor Madelon van Uffelen (1990), die in 2017 een miskraam kreeg en dat verdriet twee jaar lang wegstopte. Inmiddels weet ze hoe belangrijk het is juist door dat rouwproces te gaan en begeleidt ze andere vrouwen die een miskraam hebben gehad.
Aan How About Mom deelt ze haar verhaal en hoopt ze het taboe rondom een miskraam te doorbreken.
Jarenlang had Madelon haar eigen verloskundigepraktijk en sprak ze regelmatig vrouwen die een miskraam hadden gehad. Toch viel haar eigen miskraam rauwer op haar dak dan ze had verwacht. ‘Ik was onwijs verdrietig, maar vond tegelijkertijd dat ik niet verdrietig mocht zijn’, vertelt Madelon erover. ‘Twee maanden na mijn miskraam raakte ik namelijk opnieuw in verwachting en kon toen alleen maar denken: ‘Nu is het klaar met dat verdriet, we moeten door.”
Madelon heeft destijds niet door dat de miskraam zo’n mentale klap voor haar is geweest. Pas als ze na 1,5 jaar na de geboorte van haar zoon merkt dat ze compleet vastloopt en uitgeblust is, realiseert ze zich dat ze het verdriet van haar miskraam lange tijd heeft weggestopt. ‘Ik leefde gewoon eigenlijk al twee jaar lang in een overlevingsstand. Pas toen een coach mij vroeg: ‘Ben je weleens vaker zwanger geweest?’ viel op z’n plek waarom ik me de afgelopen twee jaar zo gevoeld heb.’
In diverse gesprekken met een coach merkt Madelon namelijk dat ze de miskraam niet heeft verwerkt. ‘Ik voelde heel veel boosheid en onbegrip’, aldus Madelon. ‘Ik vond het oneerlijk dat dit mij was overkomen, maar had tegelijkertijd ook nooit stilgestaan bij wat de miskraam met me had gedaan. Lange tijd heb ik me ook beduveld gevoeld door m’n eigen lichaam. Dat het m’n lijf niet was gelukt om m’n kindje bij me te houden en dat – zelfs toen het kindje in m’n buik was overleden – ik nog onwijze last had van extreme zwangerschapsmisselijkheid.’
De gesprekken met haar coach en het praten over haar miskraam, zorgen ervoor dat Madelon langzaam weer rust ervaart in haar lichaam en de miskraam een plekje kan geven ‘Het verwerken van een miskraam is een rouwproces en daar moet je doorheen, onder meer door erover te praten, aldus Madelon. ‘En juist door het erover te hebben, erken je dat het verdriet er mag zijn en geef je ook bestaansrecht aan je ongeboren kindje.’
De opgekropte gevoelens van de afgelopen jaren doen Madelon dan ook beseffen dat een miskraam – ook door zichzelf – vaak onderschat wordt. ‘Er heerst een soort taboe op het krijgen van een miskraam’, vertelt ze daarover. ‘Bijvoorbeeld dat veel vrouwen hun zwangerschap pas bekendmaken na twaalf weken, omdat er daarvoor nog van alles ‘mis’ kan gaan. Daarmee zeggen we eigenlijk dat een miskraam er niet mag zijn, of een taboe is. En tuurlijk moet je er niet vanuit gaan dat het misgaat, maar mocht dat wel gebeuren, dan is het juist fijn om erover te praten en het te kunnen delen.’
Het praten over een miskraam en het erkennen van het verdriet dat erbij komt kijken, heeft Madelon geholpen de miskraam een plekje te geven. Wanneer ze steeds meer beseft dat er nog weinig wordt gesproken over miskramen, besluit ze andere vrouwen met haar ervaring te willen helpen. En dus is ze sinds vorig jaar juli haar bedrijf Mijn Moederkracht gestart, waarin ze vrouwen die een miskraam hebben gehad, begeleidt.
Als er een ding is wat Madelon namelijk geleerd heeft van de verwerking van haar miskraam, is het hoe belangrijk de erkenning is. ‘De erkenning dat het echt om een kindje gaat die je bent verloren, hoe klein hij of zij ook nog was’, aldus Madelon. ‘Want vanaf het moment dat je die positieve zwangerschapstest in je handen hebt, verandert je identiteit en voel je je zwanger. Je beseft dat je moeder wordt en het verlangen naar een kindje wordt zo nog groter, waardoor het verliezen ervan ook heel heftig is.’
Met haar verhaal hoopt Madelon dan ook dat het taboe rondom miskramen wordt doorbroken en dat meer vrouwen erover durven te praten. ‘Want juist door het erover te hebben, erken je je verdriet. En dat kan voor sommige vrouwen al voldoende zijn om het een plekje te geven’, aldus Madelon. ‘Vergeten kun je nooit, maar je kunt wel degelijk een manier vinden om het te verwerken.’
Bron foto: Landa Penders
Meer lezen?
Roos Moggré over het verwerken van een miskraam: ‘Je hoeft niet in stilte te lijden’
Blog: ‘Ik wist niet hoe een miskraam bij zes weken eruit zag‘
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom