© 2024 // How About Mom
In 2021 interviewden we presentatrice, model en verslaggever Nadia Palesa Poeschmann (1981), moeder van Dahlia (2019), voor het Eerlijke moeder-boek. Ze was op dat moment zwanger van hun tweede kindje. Een paar weken na de fotoshoot, waarop we ook haar zwangere buikje vastlegden, liet ze ons weten dat de zwangerschap moest worden afgebroken. Het oorspronkelijke interview werd daarop aangepast en we kozen in het boek voor foto’s waarop haar zwangerschap niet zichtbaar was. Nu, 3 jaar later, is ze klaar om haar verhaal te delen met How About Mom, inclusief de oorspronkelijke foto’s. ‘Ik ben nu verder in mijn rouwproces en wil andere vrouwen in vergelijkbare situaties een hart onder de riem steken’
Nadia Palesa: ‘Ik was mijn harde schijf aan het opruimen en kwam de foto’s die waren gemaakt voor het interview in jullie boek tegen. De afgelopen jaren zijn voorbij gevlogen, maar toch ook weer niet. Ik heb niet met iedereen gedeeld wat er met ons is gebeurd. Ik merk dat het een onderwerp is waar nog steeds een soort taboe op rust en het is ook heel privé. Ik heb zelf veel steun gehaald uit verhalen en ervaringen van andere vrouwen, dus ik hoop met het delen van mijn verhaal iets terug te kunnen doen.’
‘Ondanks mijn leeftijd hadden we niet heel veel haast om voor een tweede kindje te gaan. Van Dahlia was ik binnen 6 weken zwanger geraakt, dus daar maakte ik me ook weinig zorgen over. We genoten enorm van de tijd met z’n drieën. Na ruim anderhalf jaar probeerden we opnieuw zwanger te raken. Dit keer was het niet na een paar weken raak, maar had ik na ruim 4 maanden toch een positieve test in handen. We waren dolgelukkig. De eerste echo’s waren goed en via een pretecho kwamen we erachter dat er een jongetje in mijn buik groeide. Het plaatje was compleet. We hielden een intieme gender reveal met een blauwe taart voor mijn familie.
Hoewel ik me bewust was van de risico’s – ik was 39 tijdens deze zwangerschap – stond ik er nooit zo bij stil dat wij ook met een slecht scenario te maken konden krijgen. Ik besloot wel voor de zekerheid de NIPT-test te doen, dat deed ik bij Dahlia ook. Twee weken later dan normaal, omdat we in het buitenland waren en ik de test daar niet kon doen. Na het afnemen van de test dacht ik er verder niet meer over na. Het glas was vol en ik was euforisch.
Toen kwam de zwarte dag. Ik zou naar mijn schoonmoeder in Frankrijk gaan. Ik had een blauw confettikanon mee, zodat we haar met het mooie nieuws konden verrassen. Ik stond met die blauwe confetti in mijn handen toen ik op vrijdagavond een telefoontje kreeg. De uitslag van de NIPT-test was niet goed. De baby in mijn buik had ernstige afwijkingen en was niet gezond. Ik werd boos op de telefoniste. ‘Dat is niet waar! Hoe bedoel je?!’, riep ik aan de telefoon. Ik hing op. Toen moest ik aan mijn schoonmoeder en man vertellen wie er net belde en met welke boodschap.
Mijn wereld stortte in. De kans op deze uitslag is statistisch gezien één op 400. Wij hadden net een slechte kaart getrokken. Ik was blij dat ik mijn zwangerschap nog niet op social media had gedeeld, maar ik moest alsnog een aantal mensen dit nieuws vertellen. Terwijl ik er zelf nog niets begreep van de rollercoaster waar we in terecht waren gekomen. Het was een droom die in duigen viel en mijn hart was gebroken.
Na een slechte NIPT-uitslag moet je nog een andere test doen om de resultaten te bevestigen. Op die uitslag moet je dan weer 2 weken wachten. Al met al ben je dan weer 3 weken verder… 3 lange weken waarin je nog steeds zwanger bent en je ook nog steeds heel zwanger voelt, terwijl je ondertussen weet dat je zwangerschap waarschijnlijk afgebroken moet worden. Die waarheid hing als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Het voelde zo onwerkelijk. Ik merkte ook dat de tijd op een bepaalde manier stil leek te staan en dat de wereld aan de andere kant ook doorging.
Twee weken later kregen we de bevestiging: het was foute boel. Wat volgt is een onmenselijke keuze. Want wie zijn wij om te bepalen dat dit kindje niet welkom is? Hoewel we wisten dat de levensverwachting van deze baby ongelofelijk laag was, voelde ik me ongelofelijk schuldig en bezwaard om deze keuze te maken. Toch moesten we deze verschrikkelijke keuze maken.
Omdat je al zover zwanger bent, moet je bevallen. In hetzelfde ziekenhuis als waar ik beviel van Dahlia. Voor mij voor de eerste keer een natuurlijke bevalling, want Dahlia’s bevalling was een keizersnede. Om je heen zie je vrouwen die bevallen van gezonde baby’s, roze en blauwe ballonnen, blije gezichten, familie op bezoek en jij zit daar tussen en weet dat je jouw baby nooit gaat leren kennen…
Ik werd gelukkig goed begeleid door de kliniek waar ik bij zat (Femme) en de arts van het OLVG. In Nederland kreeg je vroeger het kindje niet te zien, maar dat bleek voor vrouwen te traumatisch te zijn. Tegenwoordig maken ze er een ‘echte’ bevalling van. Het wordt zelfs aangeraden om de baby te bekijken en foto’s te maken, omdat dit helpt bij het verwerkingsproces. Hoewel ik ongelofelijk angstig was over wat ik kon verwachten, besloot ik het vol aan te gaan.
Er is één ding waar de artsen me niet op hadden voorbereid: er is een hele kleine kans dat je kindje nog leeft na de geboorte. Doordat dit van te voren niet aan me was verteld, had ik er geen rekening mee gehouden dat de baby niet al overleden zou zijn na de bevalling. Ons kindje leefde alleen nog wel en dat vond ik heel intens. Die gedachte maakt me nog steeds verdrietig. Ik vertel het nu zodat andere ouders wel met dit idee rekening kunnen houden. Ik heb ook bij het ziekenhuis verteld dat ze dit voortaan anders moeten doen. Dat is ook de reden dat ik deze ervaring hier wil vertellen, misschien kan ik een andere moeder die dit ooit meemaakt ook op dit scenario voorbereiden.
Na de bevalling moeten er allerlei keuzes worden gemaakt. Onder de 24 weken zwangerschap mag je zelf bepalen wat je met het kindje doet. Begraven of cremeren is nog niet verplicht. Je mag het kindje mee naar huis nemen, bijvoorbeeld via de watermethode, maar je mag hem of haar ook in het ziekenhuis achterlaten. Tijdens mijn zwangerschap kon ik deze keuzes niet maken. Ik dacht dat de antwoorden vanzelf zouden komen als ik het kindje eenmaal had gezien, maar het bleek ongelofelijk lastig.
Uiteindelijk besloten we om hem niet mee te nemen. Dat leek me op een bepaalde manier toch makkelijker. Ik weet dat er ook veel mensen zijn bij wie het juist wel goed heeft geholpen bij het verwerken. Het is een ontzettend persoonlijke keuze. De ochtend erna werd ik wakker met een gevoel van spijt. Had ik hem toch niet mee naar huis moeten nemen? Ik wilde zelfs het ziekenhuis nog bellen op dat moment… Maar terugkijkend ben ik blij dat ik het niet heb gedaan. Het had voor mij niet iets toegevoegd aan het ritueel van afscheid nemen.
We hadden Dahlia nog niet verteld dat ik zwanger was. Daar ben ik ook zo blij om: het verdriet is haar bespaard gebleven. Hoe verdrietig en leeg ik me ook voelde toen we thuiskwamen, ik besefte me ook heel goed hoe dankbaar ik mocht zijn om al een gezond kindje thuis te hebben. Ik knuffelde met haar en dat lieve gezichtje en die kleine kinderhandjes maakten zoveel goed. Ik voelde pijn voor vrouwen die dit meemaken en nog geen kindje hebben en niet weten of het überhaupt ooit lukt om moeder te worden.
De naïviteit die ik had met betrekking tot zwanger raken en kinderen krijgen is weg. Als ik voor een shoot in de kleedkamer sta en een vrouw hoor klagen over haar zwangerschap of veranderende uiterlijk denk ik: joh, wees blij dat je zwanger bent!
Toen ik zwanger was van Dahlia heb ik voor PowNed een serie gemaakt over mijn zwangerschap en dan zeg ik ook ‘jammer dat ik niet meer mag drinken!’. Dat zou ik nu nooit meer zeggen. Alles is subjectief natuurlijk, maar door deze ervaring kijk ik toch heel anders tegen dit onderwerp aan. Het heeft mij zo veranderd in mijn kijk op moederschap en de struggles die wij als ouders kunnen hebben om überhaupt een gezond kindje te krijgen. Ik kan nu de pijn van lotgenoten veel beter begrijpen.
Ik heb goede en ik heb slechte dagen. Er zijn dagen dat ik er gewoon over kan praten en er zijn dagen, zoals vandaag, dat het me meer raakt. Dan besef ik dat er nog steeds pijn zit. Dat is het met rouw: het komt en het gaat. Er is geen vaste tijd voor, maar het verdriet wordt wel steeds wat minder.
Een van de dingen die me hielp op dat moment is accepteren dat ik een tijd heel erg boos ben geweest op de wereld. Ik heb me niet verzet tegen die woede, maar ben wel een tijdje wat meer op mezelf geweest. Ik stond niet voor mezelf in als iemand een verkeerde opmerking zou maken, haha. Ik weet nog dat ik woedend werd dat vrienden ons witte bloemen stuurden toen ik nog zwanger was. ‘Hij is nog niet eens dood en we krijgen nu al een rouwboeket’, tierde ik. Achteraf was het natuurlijk ontzettend lief bedoeld, maar ik was gewoon zo ontzettend boos.
Wat daarnaast belangrijk is, is beseffen dat iedereen een eigen rouwproces heeft. Mijn man mag minder verdrietig of pas later verdrietig zijn of het meer als een miskraam beschouwen dan het verlies van een baby. Dat is oké. Ik heb mijn eigen proces en zolang je elkaar dat proces gunt en elkaar niet in de weg zit, komt het goed. Geef elkaar binnen je relatie die ruimte.
Ik koos ervoor om de bevalling en de uren daarna ‘volledig’ aan te gaan. Ik wilde ons kindje zien, foto’s maken, hem vasthouden, hem een naam geven. Die dingen hebben mij geholpen. Ik vond een mooi gedichtje over afscheid nemen en dat heb ik naar een paar mensen gestuurd toen de bevalling achter de rug was.
In de weken na het verlies heb ik mezelf dus eerst een periode ‘boos zijn’ gegund, maar daarna heb ik ook de draad weer opgepakt. Leuke dingen doen met Dahlia was een welkome afleiding, maar ook veel wandelen, yoga en mediteren. Dat laatste hielp me enorm om ons kindje in liefde los te laten. Ook weer werken hielp me weer ‘normaal’ te worden.
Ik heb tenslotte ontzettend veel steun ervaren door familie en vrienden en vriendinnen, maar juist ook van mensen die verder van je weg staan. Een vriendin van een vriendin die een uur met me aan de telefoon zat om haar verhaal te vertellen en antwoord te geven op alle vragen die ik had over het afbreken van een zwangerschap om deze reden. Mijn baas die me uitnodigde om te komen eten bij hem, omdat hij eenzelfde ervaring heeft meegemaakt en we er samen over konden praten. Vriendinnen die bloemen sturen en langskomen en ook na 4 weken nog een keer bellen hoe het nu echt met je gaat. Ik zal de steun van vrienden, maar ook mensen die ik niet eens goed ken, na deze verschrikkelijke gebeurtenis nooit vergeten.’
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom