Als het niet vanzelf gaat: ‘Opnieuw zwanger na twee miskramen’

De weg naar een positieve zwangerschapstest verloopt bij iedere vrouw anders. Het kan ongepland gebeuren of lang op zich laten wachten. Je kunt er nauwelijks mee bezig zijn, of het kan je leven in beslag nemen. Op How About Mom vertellen vrouwen over hun zwangerschapswens en weg daar naartoe. Deze week vertelt Erlinde haar verhaal. Ze vertelt over haar twee miskramen en opnieuw zwanger raken.

‘Ik was net drie weken begonnen met een nieuw baan toen ik me ziek moest melden. Ik vond dat vreselijk, want wat zouden ze wel niet van me denken? De reden was gegrond: ik had een miskraam. We hadden zo uitgekeken naar die 12-weken echo, maar het bleef stil. Veel te lang stil. Voor mijn man en mij was het de zwartste dag uit ons leven. In één tel viel ons toekomstbeeld in duigen. Ik voelde al zo’n sterke connectie met de baby in mijn buik en nu moest ik dat loslaten.

Een miskraam krijgen is verdrietig en slopend. We waren teleurgesteld, boos en onzeker over wat er komen ging. We kregen het spoednummer en een flyer met uitleg over onze opties mee naar huis. Ik vond het een fijn idee om het lichaam zelf de kans te geven, dus moesten we wachten tot ‘het begon’.

Op het fysieke proces was ik niet voorbereid

De zwangerschap loslaten ging niet bepaald makkelijk. Het eindigde in een opname voor de pijn en vervolgens een spoed curettage. Dat niet zo goed kunnen loslaten uitte zich ook in mijn dagelijks leven. Ik kon best m’n tanden ergens in zetten, soms zelfs een beetje trekken aan een dood paard. Je lijf laat zien waar je mentale uitdagingen liggen. Door met mezelf aan de slag te gaan, ontdekte ik dat het soms waardevoller is om iets los te laten. Scheelt ook bakken energie…

Erover praten, ruimte maken voor mijn emoties en genieten van het leven hielpen mij enorm. We wilden graag ouders worden, maar waren vooral bezig met leuke dingen doen. Een paar maanden later was ik opnieuw zwanger, yes! We waren voorzichtig blij, maar vonden het ook heel spannend. Die onbevangenheid van de eerste keer, die hadden we niet meer.

De wens voor gezinsuitbreiding was sterk

Ik richtte mijn aandacht op deze zwangerschap en hield vertrouwen. Ook was ik goed in contact met de baby, dat was heel bijzonder en een fijne geruststelling. Deze keer voelde ik dat het goed was. Maar er waren zeker ook spannende momenten, zoals wederom de 12-weken echo. Maar 9 maanden later kwam onze zoon ter wereld.

Nadat onze zoon 1,5 jaar was, begon het te kriebelen. Hoe leuk zou het zijn: een broertje of zusje. Omdat de eerste twee zwangerschappen snel waren gegaan, ging ik er eigenlijk vanuit dat het dit keer ook niet lang zou duren. Iedere maand voelde ik opnieuw de teleurstelling: jeetje, nu nog steeds niet? Ik was er onbewust of onbedoeld heel veel mee bezig.

Na zes maanden had ik opnieuw een positieve zwangerschapstest in handen, maar helaas duurde dit maar een week. Opnieuw werd ik geconfronteerd met zwangerschapsverlies. Dit keer liep het fysieke proces anders. Fascinerend vond ik het, hoe je persoonlijke ontwikkeling ook effect heeft op je lijf.

Meer lezen: ‘Als het niet vanzelf gaat: zo ziet een onvervulde kinderwens eruit’

Niet willen starten met hormonen

Weer gingen er zes maanden voorbij en we tikten het jaar proberen aan. We besloten om in het ziekenhuis wat onderzoek te laten doen. Er kwam fysiek niks uit. Dat is aan de ene kant een opluchting, aan de andere kant ook niet. Wat was er dan an de hand?! We werden opnieuw naar huis gestuurd met de boodschap het nog eens zes maanden te proberen. Daarna mochten we weer terugkomen en zouden we starten met IUI. Dat half jaar ging voorbij, maar zonder positieve test. We besloten om niet terug naar het ziekenhuis te gaan, omdat het idee van hormonen in mijn lichaam stoppen ons nu niet aansprak.

Hoewel fertiliteitsartsen en de medische wetenschap er niet zo naar kijken, geloof ik dat interne blokkades invloed kunnen hebben op zwanger raken. Hier kunnen medische professionals anders over denken, maar ik ben hier mede door mijn opleiding en werk als reiki coach anders naar gaan kijken. Ik geloof dat emotionele en mentale blokkades, maar ook blokkades in je familie systeem, een zwangerschap in de weg kunnen staan. Je lijf reageert op wat je diep van binnen ervaart, vaak gebeurt dat onbewust.

Blokkades

Ik besloot dus om de weg naar persoonlijke ontwikkeling verder te verkennen, zodat ik de dingen die mij in de weg staan niet over zou dragen op een eventueel kindje. Onder andere door een plantmedicijnreis kwam ik erachter dat mijn angst om opnieuw een kindje te verliezen een rol kon spelen bij het niet opnieuw zwanger raken. Mijn lijf deed precies wat het opgedragen kreeg vanuit het onderbewuste: het beschermen van mijn lijf, zodat die angst geen werkelijkheid kon worden.

Het inzien van deze angst was heel verhelderend en zorgde er ook voor dat dit toe kon laten. Ik hoefde mijn angst om opnieuw een kindje te verliezen niet meer weg te drukken, iets wat ik onbewust al die tijd had gedaan. Kort daarop raakte ik opnieuw blijvend in verwachting. In het voorjaar van 2024 verwachten we een dochter.

Miskramen helaas nog in taboe sfeer

Het valt me op dat onderwerpen als miskramen en kinderwens in de taboe sfeer blijven. Dat maakt het vaak ook zo eenzaam. De begeleiding is een zwangerschap en richting de bevalling is zo uitgebreid en staat in zo’n schril contrast met de begeleiding die je krijgt als je een kinderwens hebt. Een reis waarin verlies, wanhoop, teleurstelling en hoop elkaar soms in een rap tempo opvolgen.

Ik had zelf veel behoefte aan emotionele en mentale support. Daarom begeleid ik nu zelf vrouwen die een miskraam hebben meegemaakt en vrouwen met een onvervulde kinderwens. Het is mijn doel om deze vrouwen om zelfvertrouwen terug te geven en te zorgen dat ze klaar zijn voor een volgende zwangerschap. Ik ben dankbaar dat ik op deze manier een betekenis kan geven aan wat ik heb meegemaakt.’