Momtalk: Kimberly

Al eerder spreken we ‘Echte Gooische Moeders’ Florine en Leslie. Hoog tijd om ook in gesprek te gaan met Kimberly Bosman. Als klein meisje droomde ze al van een groot gezin. Met de geboorte van Morris (inmiddels 8 jaar) is die droom voor een klein beetje uitgekomen. En hoewel ze dolgelukkig is met haar zoon, hoopt Kimberly heel graag nog een kindje te mogen verwelkomen. How About Mom spreekt haar over de liefde voor haar kind, de wens voor een tweede en het volgen van je hart.

Acht jaar geleden beviel je van Morris en niet lang daarna liep je relatie stuk. Hoe kijk je terug op die periode?

‘Dat was natuurlijk een hele pittige periode. Toen Morris een halfjaar oud was verhuisde ik samen met hem naar Duitsland, waar mijn toenmalige vriend destijds woonde. Niet veel later liep onze relatie stuk. Dat was heel verdrietig. Ik heb altijd al gedroomd van een groot gezin, en dat plaatje viel ineens in duigen. Dat heeft mentaal veel van me gevraagd. Gelukkig heb ik heel veel steun gehad van mijn ouders. Als ik hen niet had gehad, had ik die periode echt wel anders beleefd.’

‘Nu terugkijkend op die periode, kan ik ergens ook wel dankbaar zijn. De relatie met de vader van Morris is ontzettend goed. Daar ben ik heel trots op. Daarnaast ben ik ontzettend gelukkig in de liefde en vormen Morris, m’n vriend, zijn zoon en ik een mooi samengesteld gezin.’

Inmiddels is Morris alweer 8 jaar. Hoe heb je de eerste jaren van het moederschap ervaren?

‘Ach, het gaat zo ontzettend snel. Dat is echt bizar. Zeker die eerste jaren vliegen echt voorbij. Die ben ik nu al een soort van kwijt, ofzo. Daarom denk ik nu ook dat ik heel sterk ervaar dat ik die periode nog een keer wil beleven met een kleintje. Maar goed, de afgelopen jaren zijn dus voorbijgevlogen maar ik heb wel ontzettend genoten. Morris is nu op een leeftijd dat hij steeds zelfstandiger wordt. Dat vraagt wel om loslaten, maar dat doe ik niet echt hoor. Ik wil hem voor altijd bij mij hebben haha.’

‘Wat ik vooral leuk vind om te zien is dat Morris echt een eigen karakter heeft ontwikkeld. Hij is zo grappig en zo lief. Ik geniet ervan om hem te zien opgroeien. Dat is iets heel moois en maakt me ook trots. Dan zie ik hem lopen en denk ik: ‘Dat heb ik toch maar mooi gedaan. Zo’n fantastisch kind op de wereld gezet’. Hij wordt groot, maar is ook nog steeds klein. ‘s ochtends mag ik niet meer met hem het schoolplein op, maar ‘s avonds vindt hij het heerlijk om weer bij me te liggen.’

7 jaar geleden ontmoette je je huidige vriend. Had je gelijk zoiets: ‘Ik wil graag nog een kindje?’

‘Nee, eigenlijk helemaal niet. Ik leerde Gerrit kennen toen Morris ongeveer 1 jaar oud was. Ik kwam toen uit een lastige periode, dus ik was helemaal niet bezig met nog een kindje. Die wens is eigenlijk pas veel later ter sprake gekomen. Hele lange tijd was het gewoon goed zoals het was. En dat is het natuurlijk nog steeds, maar die wens voor nog een kindje is er wel. Ik weet niet: alles voelt heel goed, het is stabiel en iedereen hier thuis is gelukkig. We zijn super dankbaar voor onze kinderen, maar een kindje van ons samen is toch wel de kers op de taart.’

‘Ik denk dat mijn leeftijd er ook wel mee te maken heeft hoor, dat ik die druk voel. Ineens besefte ik me: ‘Ik ben ook de jongste niet meer’. Inmiddels ben ik 38 en idealiter ben ik voor m’n 40ste zwanger. Maar goed, dat heb je gewoon niet voor het kiezen. Dat hebben we wel gemerkt. We wachten nu al best wel lang en een zwangerschap blijft helaas nog uit.‘

Je geeft aan dat een zwangerschap tot nu toe op zich laat wachten. Wat doet dat met je?

‘Pfoe, voordat we er concreet mee bezig waren had ik zoiets van: ‘Ik laat het lekker op me afkomen.’ Ik dacht er heel makkelijk over en we hadden beiden de houding dat we er ons niet al te druk over gingen maken. Maar goed, dat is van tevoren makkelijker gezegd dan gedaan. Nu zit ik er middenin en merk ik dat het mentaal toch meer met me doet. In gedachten ben ik er veel mee bezig en als ik weer een maand ongesteld ben, ben ik toch verdrietig.’

‘Toch ben ik gelukkig wel iemand die niet snel bij de pakken gaat neerzetten en ook wel goed kan relativeren. Tuurlijk voel ik die druk – het voelt een beetje als nu of nooit – maar ik heb goede hoop dat het ons is gegeven om samen nog een kindje te krijgen. Dat neemt niet weg dat we onwijs dankbaar zijn voor onze 2 jongens. Maar het zal toch wel geweldig zijn om nog een keer zwanger te mogen zijn.’

Als je terugkijkt op je eigen kindertijd. Wat is dan iets wat je wel of juist niet hebt meegenomen?

‘Wat een grappige vraag! Wat het eerste in me opkomt is het feit dat we hier thuis altijd aan tafel eten. Zowel ‘s ochtends, tijdens de lunch als ‘s avonds. Vroeger bij mijn ouders thuis deden we dat nooit en dat heb ik wel gemist. Het is gewoon zo gezellig om met elkaar aan tafel te bespreken hoe de dag was. Ik merk dat Morris dat ook vindt. In het weekend kan hij niet wachten op de ochtenden waarop we de tafel uitgebreid dekken en gezellig met elkaar ontbijten. Daar geniet ik zelf ook ontzettend van.’

Als er een advies of tip is die je aan (aanstaande) moeders zou willen meegeven, wat zou dat dan zijn?

‘Absoluut lekker je hart volgen en altijd doen wat het beste voelt. Natuurlijk kan je om advies vragen, maar ik heb gemerkt dat je als moeder toch altijd weet wat het beste is voor jezelf en je kind. Daarbij: iedereen is anders, ook ieder kind. Zolang je je eigen gevoel volgt, komt het goed.’