Als het niet vanzelf gaat: “We deden er 2,5 jaar over om zwanger te raken én blijven”

Ruim 2.5 jaar. Zo lang duurde het voordat je er was. Als je het zo leest dan valt het wel mee, maar het duurde een eeuwigheid en de laatste maanden vroeg ik me af of het ooit goed zou komen. Je bent niet de eerste zwangerschap. De eerste diende zich al na 3 maanden aan, maar was na hele korte tijd al niet meer levensvatbaar. Het was onze tijd nog niet.

Als je aan kinderen ‘begint’ denk je natuurlijk en gelukkig maar vaak alleen aan het leuke gedeelte van het proces. Je begint vol goede moed en enthousiasme en gaat ervan uit dat het ergens de komende maanden wel zal gebeuren. Dat deed het ook. Na drie maanden proberen was ik zwanger. Het was een grote verrassing en ik weet nog dat ik dacht: wat een geluk hebben we toch. Dat geluk duurde helaas niet lang en daarmee was ook onze naïviteit verdwenen. Ik besefte hoe teer het leven is en dat het allemaal niet zo gemakkelijk hoeft te gaan.

Vol frisse moed verder

Een miskraam dus. En nu? Niemand wist het nog en ineens moet je medicijnen nemen omdat het vruchtje afgestoten moet worden. Ineens ontstaat er een soort van haast en wil je zo snel mogelijk weer zwanger worden. De natuur heeft natuurlijk zijn tijd nodig en neemt die dan ook. Tijd om te herstellen, want hoe kort het ook was, je lijf was zwanger en reageerde hierop. Mentaal heb ik het ook weinig tijd gegeven.

We gingen vol frisse moed weer verder. Het was immers een keer gelukt, toch? Iedereen herinnert je graag aan deze silver lining. Zelfs de arts ziet geen rede voor verder onderzoek. Zo rol je vanzelf in de fase van geplande seks, plassen op staafjes en ondanks dat alles maand op maand geen resultaat. En krijg je te horen “als je ontspant komt het vanzelf” of “je moet er niet zo mee bezig zijn”. Een tip van mij: hou dit vooral voor jezelf als je iemand in je omgeving ziet worstelen. Dat weten we namelijk zelf ook wel, maar zo werkt het helaas niet.

Als zwanger raken niet vanzelf gaat: deze opmerkingen kunnen jullie niét meer horen

We gingen door en probeerden het nog steeds casual te houden. De hoeveelheden zwangerschappen die ik in die 2.5 jaar rondom ons heen heb voorbij zien komen zijn ontelbaar. In het begin kon ik nog heel enthousiast zijn, maar hoe langer het voor ons duurde hoe meer moeite ik ermee had. Vooral de: “oh het gebeurde zomaar” kon ik wel schieten. Ja natuurlijk gun ik het iedereen, maar het meeste toch mezelf.

Diagnose: endometriose

Na anderhalf jaar was er nog steeds geen positieve test. Het was tijd om hulp te gaan zoeken. Een nieuwe gynaecoloog, of een fertiliteitsarts zoals dat heet. Er zijn er genoeg hier in Genève dus we hadden al snel een goede gevonden. Ineens zit je in een andere categorie. Hij zei: je bent nog jong op mijn vakgebied dus we hebben nog tijd. Toch kwamen voor het woorden als inseminatie en IVF voorbij, woorden waarvan ik eigenlijk dacht dat die nog ver weg waren.

Je komt steeds dichter bij de “laatste opties” en dat is best beangstigend. Ik/wij werden dus zo’n stel dat hulp nodig had. Die vrouw die ik nooit wilde worden. Toch waren we hier. Als je aan zo’n traject begint start je natuurlijk eerst vooraan, je wordt beide volledig uitgelicht en er is altijd wel iets te vinden. Bij mij was dit endometriose. In zo’n ernstige mate dat mijn blaas vergroeid was met weefsel. Dat verklaart ook weer waarom ik al jaren een blaas als een colibrie heb. Vriendinnen zullen dit beamen.

Endometriose is een van de meest onderbelichte issues bij vrouwen. Gelukkig wordt er de laatste jaren steeds meer onderzoek naar gedaan en worden ook steeds meer mensen er mee bekend. 2 tot 10% van de vrouwen hebben hier last van. Vaak zonder dat er geconstateerd wordt dat ze het hebben. Ik zal je alle verdere details besparen. Hoe kom je eraan? Geen idee. Hoe kom je ervan af? In mijn geval is het weg gelaserd tijdens een operatie. Uiteraard betekent dit niet dat het weg blijft.

Zes keer IUI

Mooi, denk je dan, buik schoon, nu moet het vast goed komen. Je gaat weer met frisse moed aan de gang. Nog steeds niks. De behandelingen IUI worden alvast ingepland. Het wordt ondertussen steeds medischer en minder romantisch. Ach, wat zeg ik, de romantiek lag al lang op het nachtkastje.

Je gelooft er dan maar in en laat je als een kalkoen vullen door de gynaecoloog en hoopt dat dit wellicht de extra stap is die er nodig is. Zes keer hebben we IUI geprobeerd. Helaas ook dat werkte niet. Je komt steeds dichter bij die volgende stap. IVF of ICSI. Je wil hier natuurlijk niet aan beginnen want daarna zijn er geen andere opties meer.

Inmiddels ga je ook naar alle andere aspecten van je leven kijken. Ik werd zo’n vrouw die ik niet wilde worden. Geen koffie meer, geen alcohol, accupunctuur, Ayurveda behandelingen, rust, regelmaat en meditatie. De ‘goedbedoelde’ adviezen bleven komen. Inmiddels was ik bijna 38 en stond de wanhoop me nabij. “Je moet het gewoon loslaten…” Shut the fuck up, ik heb geen tijd om het los te laten.

Van spontane seks naar hormonen spuiten in je buik

Uiteindelijk toch het ivf-traject in. In Zwitserland wordt dit niet vergoed dus ook geen financiële keuze die je makkelijk maakt. We zijn er bijna voor terug naar Nederland verhuisd. We gingen van start. Hormonen spuiten. Onderschat dit niet. Gelukkig had ik een man die als verpleegkundige maar al te graag in mijn buik een spuit wilde zetten iedere dag. Ik heb er ook meteen bij gezegd dat dit de enige keer zou zijn dat hij in mijn buik vetrol zou mogen knijpen. Geniet er dus maar van.

Je gaat dus langzaam van spontane seks naar plassen op een stokje, kwakjes in spuiten vullen naar hormonen spuiten in mijn buik. Gelukkig bouwen ze het zo langzaam op. Dan is het D-day. De eitjes worden geoogst. Volgt u het nog? Word steeds mooier dit verhaal. We zijn er bijna hoor.

Gelukkig is deze ingreep hier onder volledige narcose, dus geen centje pijn en na afloop krijg je een 3-gangen menu want je ligt tenslotte in een Zwitserse kliniek. De oogst was goed, maar helaas bleken er uiteindelijk maar 2 embryo’s over te zijn na de ICSI-behandeling. Twee terugplaatsingen gehad en beide niet gelukt. Het was inmiddels januari 2021 en ik wist niet meer hoe we het doen moesten. Mentaal, lichamelijk en financieel was het een zware dobber.

De angst werd steeds groter

We namen een break. Even niks, even geen behandelingen, even niet iedere week met mijn benen wijd en even gewoon wijn drinken als ik daar zin in had. Als je iets levends ziet ingebracht worden, vervolgens 2 weken moet wachten en dan te horen krijgt dat dat levende helaas niet verder ontwikkeld is, is een klap die je maar zo vaak kan incasseren. Wat doe ik dan fout? Hoe kan dit dan? Het is de natuur van de mens om de fout bij zichzelf te zoeken. Hoe belangrijk is ook je relatie in zo’n proces. Ik ben iedere dag dankbaar voor die van ons en voor Pascal, je moet heel sterk in je schoenen staan samen om deze tegenslagen samen te verwerken.

Ondertussen word je angst steeds groter. Wat als het niet lukt? Wat dan? Hoe moet ik dan mijn leven indelen. Wat is er toch mis met mijn lijf en waarom werkt het niet? Wat kunnen we nog meer doen?Uiteindelijk besluiten we ook hulp te zoeken in Nederland. Als je in dit proces zit kom je allerlei websites en podcasts tegen en daar was Kimiko. Kimiko heeft Sakura clinics in Nederland en zij helpt stellen in het vruchtbaarheid traject. Met name om vol vertrouwen in het proces te (blijven) staan. Dit is wel echt een van de belangrijkste dingen. Voor je eigen mind en voor het succes. Geloven in jezelf, in elkaar en ervan uitgaan dat het goed gaat komen. Ongeacht de uitkomst.

Je mag ook erkennen dat je hulp nodig hebt en je hebt het ook gewoon nodig dat iemand zegt dat je de goede dingen doet. Je wil er ook alles aan doen om het de beste kans te geven. Zodat je later niet kan denken ‘had ik maar dit of had ik maar dat.’

De twee wachtweken zijn het ergst

Dus gingen we weer voor ICSI ronde twee. Twee weken hormonen spuiten, een nieuwe oogst en meteen een “verse” terugplaatsing 3 dagen na de oogst. Heerlijk hè, die termen? Ik voelde me ook net een legkip. Er werden twee embryo’s teruggeplaatst deze keer. Dit wil niet zeggen dat je twee keer zoveel kans hebt, maar baad het niet dan schaadt het niet dacht ik. Weer twee zenuwslopende weken. Ik denk dat iedereen dit heeft meegemaakt wel kan zeggen dat die twee wachtweken het ergste zijn.
Je denkt van alles te voelen. Het voelde deze keer ook anders. Ik voelde me anders. Ik voelde dat er iets was. Dat jij er was.

Na twee weken een positieve uitslag. De bloedtest bij de gynaecoloog bevestigde dit nog eens. Ik was zwanger. De opluchting kan ik niet beschrijven. Ineens ga je van angst naar vertrouwen. Naar hoop op een andere toekomst. Het is gelukt. Op dat moment wisten we nog niet of het 2 embryo’s waren of 1. Na een aantal werken het verlossende woord. Het is er één en wat ben ik maar al te blij met deze baby. Je bent er nu gewoon.

Ineens kan je gaan nadenken over hoe het zou zijn als de baby er is. Ik heb al die tijd geen minuut durven voorstellen hoe het zou zijn. Zo bang was ik dat het niet voor ons zou zijn weggelegd. Natuurlijk zijn we er nog niet, maar we zijn inmiddels op 21 weken, je bent kerngezond en ik voel je iedere dag meer en meer. Je bent nu al net zo sportief als je vader en ik zie mijn neus in je profiel. Dit nemen ze ons niet meer af en ik kan niet wachten om je te ontmoeten. Je hebt nog geen idee hoe gelukkig je ons en de mensen om ons heen hebt gemaakt. See you soon baby boy.“

Meer lezen?
Efka (29) is onvruchtbaar door een vervroegde overgang en raakte zwanger via eiceldonatie
Als het niet vanzelf gaat: na zes jaar proberen onverwacht zwanger van een tweeling
Meredith zit al bijna 9 jaar in een fertiliteitstraject: ‘Ik hoop op een toekomst met een kindje’