Blog: stilstaan bij een keizersnede

Wist je dat april de maand van de keizersnede is? Ik wist het ieder geval niet. In Nederland speelt het ook (nog) niet zo, maar ik vind het helemaal niet gek dat hier even extra aandacht naartoe gaat. Een keizersnede is namelijk niet niks. Je hebt een lang herstel, je hebt in het begin veel pijn en ook nog de zorg voor een baby. 

De herinnering aan mijn eigen keizersnede kwam de afgelopen dagen ook weer naar boven. Mijn bevalling ging niet top, dus kreeg ik een spoedkeizersnede. Na maanden heb ik weer voor het eerst de foto’s van mijn keizersnede opgezocht. Het was de eerste keer dat ik die confrontatie weer aan durfde te gaan. Als ik de foto’s zie, merk ik dat ik gemengde gevoelens heb. Liefde en geluk, maar ook verdriet en pijn. 

Ik denk dat de meeste vrouwen, als ze de keuze hebben, voor een vaginale bevalling zouden gaan. Je kunt in de meeste gevallen direct je kindje vasthouden, je bent vaak dezelfde dag nog thuis – als je überhaupt in het ziekenhuis bent geweest – en het herstel is veel sneller. Dat zit bij een keizersnede allemaal net wat anders. Ik denk dat er ook nog een verschil is tussen een geplande en een spoedkeizersnede. Bij een geplande keizersnede ben je voorbereid op wat er komen gaat. Bij een spoedkeizersnede overkomt het je en moet alles snel, want die kleine moet eruit.

Toen ik te horen kreeg dat ik een keizersnede zou krijgen, interesseerde het me op dat moment niet. Al sneden ze me daar direct open, mijn kindje moest eruit. Ik had teveel pijn. Eenmaal op de operatiekamer, toen de verdoving in begon te werken, werd ik angstig. Wat als ik iets voel, wat als er toch iets ergs met de kleine is, hoe gaat het hierna verder? M’n man en de anesthesioloog moesten me echt even kalmeren. Ik miste de voorbereiding en de gesprekken over ‘als het anders loopt’. Ik ging er van te voren helemaal niet vanuit dat er zoiets zou gebeuren… 

Toen ze eenmaal begonnen, kwam er een assistente naast me zitten die voor rust zorgde. Ze hield mijn hand vast en vertelde me steeds wat er gebeurde. Bij de geboorte van Vajèn waren er complicaties. Ze werd daarom even – voor mijn gevoel nog geen dertig seconde – naast mijn hoofd gelegd en daarna direct meegenomen door de kinderarts. Het enige wat ik kon doen is met mijn wang haar wangetje voelen. Die secondes betekenden de wereld voor me, vooral omdat ik niet wist hoe het verder met haar zou gaan…

De twee uur daarna vond ik killing. Het hechten duurt langer dan de keizersnede zelf en daarna moet je terug naar de zaal. Ik wist nog steeds niet hoe het met onze dochter ging. Pas nadat ik een half uur op de zaal had gelegen, werd mijn man gehaald en kon hij me vertellen dat Vajèn het goed deed. Tot die tijd zat ik met zoveel zorgen en spanning. En dan te bedenken dat ik voor mijn keizersnede al meer dan twintig uur aan het bevallen was. Op het moment dat ik eindelijk naar onze dochter toe mocht, trok ik het al niet meer. Ik kon mijn ogen niet meer openhouden en heb haar dus de eerste dag niet meegemaakt. 

Meestal slaap je na een keizersnede één nacht in het ziekenhuis en mag je daarna naar huis. Wij zijn uiteindelijk drie nachten gebleven. Die dagen worden helaas afgetrokken van de kraamzorg. Terwijl je juist die hulp en ondersteuning zo hard nodig hebt, omdat je zelf zoveel minder kunt en mag doen. Je herstel duurt nu eenmaal veel langer na een operatie. 

Ik vind het waardevol dat we deze maand even extra stilstaan bij alle mama’s die een keizersnede hebben gehad. Het is een ingrijpende ervaring en intensieve bevalling en herstel. En toch, ondanks de extra lichamelijke pijn die deze mama’s moeten dragen, zijn ze er om voor hun kindje te zorgen.

Joy (28) is moeder van Senna (4) en Vajén (7 maanden). Na haar laatste zwangerschap werd er een postnatale depressie en PTSS gediagnosticeerd. Op How About Mom deelt ze haar ‘pad naar geluk’ en het proces wat zij hierin doormaakt. Meer lezen over Joy?