© 2024 // How About Mom
Over een aantal weken wordt onze zoon Joah 2 jaar. Mijn rustige gevoel, maakt mij onrustig. Ken je dat? Dat je denkt, waarom ben ik zo relaxt, dit klopt niet. Niet dat onrustig zijn over de aankomende verjaardag van je zoon per definitie de standaard is, maar voorafgaand aan zijn eerste verjaardag was mijn gemoedstoestand heel anders en dat verbaast me. Betekent dit dat ik rust heb gevonden in het ouder worden van mijn zoon?
“Ik neem je een jaar mee terug in de tijd. Het eerste jaar als moeder heb ik als heftig ervaren. Emotioneel vond ik het behoorlijk pittig. Ik dacht te weten waaraan ik ‘begon’. En praktisch gezien klopte dat ook wel. De babyuitzet was ingeslagen, kinderopvang geregeld en het huis was nog net op tijd KonMari geordend, opgeruimd en schoon. Ik keek uit naar de bevalling, zag het als het mooiste dat ik ooit zou gaan beleven.
Meerdere keren had ik het moment waarop mijn kindje (we wisten het geslacht niet) ter wereld zou komen al voorgesteld. En meerdere keren liepen de tranen over mijn wangen bij de gedachte dat ik ons kindje voor het eerst zou zien. Dat moest en zou een prachtig en natuurlijk emotioneel moment worden. Daarna lekker mama’en, genieten samen en zielsgelukkig zijn. Gelukkig klopte er delen van deze verwachting, maar achteraf merkte ik dat ik nooit heel veel verder had gedacht dan de emoties die bij de bevalling komen kijken. Ik stond niet stil bij wat moeder worden en zijn emotioneel voor mij betekent.
In de vierde nacht droomde ik dat ik boven in bed lag met mijn zoon en dat de bel ging. Onze lieve kraamverzorgster Ingrid deed open en er stonden twee mensen voor de deur. De twee hadden een bedrijfspolo aan en waren vrolijk en vriendelijk. Ik herinner me dat de uiterst sympathieke jongeman met krullen vertelde van welke organisatie ze waren. De dame ernaast benoemde met een stralende glimlach dat ze Joah op kwamen halen. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was om een zoon 4 dagen na de geboorte weg te halen bij zijn moeder. Ze liepen langs Ingrid naar boven en verschenen met diezelfde glimlach aan mijn bed, wilde Joah uit mijn armen pakken om hem mee te nemen naar, ik weet niet waar.
Ik weet dat ik overweldigd was en mijn zoon stevig vasthield, huilend, schreeuwend dat hij van mij was en dat niemand hem van mij af kon pakken. Vanaf dat moment werd ik wakker. Ik keek direct in de co-sleeper naast mij of dat hij er nog lag, thank god. Pats, boem besefte ik: ik hou van hem, dit is mijn zoon!
Waar ik de dagen ervoor nog in een roes had geleefd, aangegrepen door de bevalling die helaas niet zo rooskleurig was als mijn verwachting, leek ik er ‘ineens’ te zijn. Ik was moeder, mijn moederhart was geboren en vanaf dat moment sprong er een waterleiding in mij die pas na zijn eerste verjaardag gerepareerd werd. Het eerste levensjaar van mijn zoon heb ik letterlijk iedere dag gehuild. Hormonen, emoties, beseffen dat… alles. Het was zo veel, té veel! Niet de slapeloze nachten, maar vooral de tranen maakten mij ontzettend moe.
In de eerste week van Joah zijn leven op aarde besefte ik maar al te goed dat ik hem niet voor eeuwig bij me zou kunnen houden. Ik zag hem veranderen, en voelde een soort hartenpijn. Dit gevoel heb ik pas vele maanden later kunnen plaatsen als een gevoel van rouw. Niet te vergelijken met het type rouw bij het verlies van een dierbare. Ik had het gevoel dat ik steeds afscheid moest nemen van zijn huidige staat van zijn, omdat hij steeds veranderende, groeide, ontwikkelde.
Omdat ik het moederschap als aangrijpend ervoer, had ik het gevoel dat de tijd mij inhaalde. Net wanneer ik gewend was aan een bepaalde fase, stond er alweer iets nieuws voor de deur, was hij weer veranderd en moest ik weer afscheid nemen. Met tranen in mijn ogen luisterde ik het nummer ‘Stop de tijd’ van Marco Borsato wat met zinnen als “Ik wil niet dat dit moment ooit tot een ver verleden hoort” en “En ik duw met al mijn kracht tegen de wijzers van de klok, maar het lukt me niet ze af te remmen” precies mijn machteloze gevoel beschreef.
Ik vond het lastig als ik dit gevoel met mensen deelde en reacties kreeg als: tsja dat hoort erbij hè, het is alleen maar goed dat hij groeit toch, zou raar zijn als hij altijd zo klein zou blijven. Tuurlijk is groeien iets positiefs en tuurlijk was ik trots bij iedere stap die mijn zoon maakte. Maar ik vond het ook moeilijk, het deed mijn hart pijn.
Ik had tijd nodig om alles te laten bezinken, ik wilde genieten van ieder moment, ik wilde alles onthouden. En wat was ik bang dat ik dingen zou vergeten. Ik heb veel foto’s gemaakt en brieven aan mijn zoon geschreven. Ik heb ze naar hem gemaild, maar ik ben bang dat ze eigenlijk niet zo gepast zijn voor hem. Ik denk niet dat een 14, 15 of 16-jarige jongen zit te wachten op mega emotionele brieven van zijn postpartum moeder in zijn inbox wanneer hij zijn e-mailadres ‘krijgt’. Haha.
Maar die zorg schuif ik door naar later, mijn zoon wordt immers pas 2. De ontwikkelingen lijken elkaar wat vloeiender op te volgen. Ik krijg adempauze, heb tijd om te genieten en betrap mezelf een enkele keer wel eens op de gedachten: “Wat een vervelende fase, hopelijk gaat deze snel voorbij”.
En waar ik vorig jaar als een berg op zag tegen zijn verjaardag, kan ik nu oprecht zeggen dat ik er zin in heb. We gaan zijn leven vieren en onze zegeningen tellen. Natuurlijk met een doos tissues binnen handbereik.”
Meer lezen?
Tijd is een raar concept als je moeder bent
Hoe ik de tijd meer leerde waarderen nadat ik moeder werd
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom