Meredith: ‘Ik doe vrijwel alles alleen, maar ik wil dit aangaan’

Meredith is samen met Arjan, die mindervalide is. Op haar Instagram kanaal Huisje, boompje, handicap deelt ze eerlijk over hoe zijn handicap invloed heeft op hun leven. Aan How About Mom vertelt ze over hun kinderwens, geboorte van zoontje Zane Noël en uitdagingen in de kraamtijd.

Na een fertiliteitstraject van ruim tien jaar ging de grootste wens van Meredith (’85) en haar man Arjan eindelijk in vervulling: Meredith raakte in verwachting. Onlangs beviel ze van hun zoon Zane Noël.

Hoe kijk je terug op de bevalling?

‘Het was een heftige bevalling. Ik kreeg binnen drie uur 10 centimeter ontsluiting, toen mocht ik gaan persen en dat duurde voor mijn gevoel een eeuwigheid. Lang verhaal kort: ik ben uiteindelijk via een keizersnede bevallen van Zane Noël. De ruggenprik die ik kreeg verlamde mijn hele lichaam. Ik voelde me net een goudvis op het droge, ik was continu bezig met mijn ademhaling. Daardoor heb ik weinig van de geboorte van Zane Noël meegemaakt.

Ik heb hem wel heel kort gezien – hij werd bij mijn gezicht gehouden – maar ik vertrok daarna naar de verkoeverkamer om bij te komen. Mijn man Arjan kon Zane Noël na de geboorte vastpakken. Toen ik terugkwam op de kamer waar mijn man was, zag ik Zane Noël en kon ik hem voor het eerst zelf vastpakken.

Klinkt als een heftige start, hoe kijk je daar nu op terug?

Ik werk met jongeren die uit huis zijn geplaatst, ik weet hoe belangrijk de hechting met ouders is. Door deze bevalling was ik bang voor een verkeerde start. Maar toen ik de kamer binnenkwam waar Arjan en Zane Noël verbleven, viel die angst van me af en was het eigenlijk gewoon goed.

Eenmaal thuis merkte ik dat de bevalling voor Zane Noël ook zwaar is geweest. Hij grijpt me continu vast met zijn kleintje handjes en wil dicht bij me zijn en blijven. Het gaat me gelukkig wel natuurlijk af, het moederschap. In de eerste dagen kon ik onzeker worden over alle adviezen vanuit de kraamzorg uit het ziekenhuis en de kraamzorg thuis. Ik wist op een gegeven niet meer wat ik moest denken en doen: mag ik hem nu juist wel of niet in slaap sussen? Wat als hij binnen 3 uur alweer honger heeft? Nu alle hulp weg is kan ik meer op mijn eigen gevoel vertrouwen. En ik zie aan zijn lichaamshouding wat hij nodig heeft.

Jouw man Arjan is mindervalide. Hoe was jullie kraamtijd?

Mijn man is mindervalide omdat hij een coördinatie stoornis heeft, genaamd spinocerebellaire ataxie. Het is een coördinatie stoornis waarbij zijn hersenen het signaal niet goed doorgeven aan zijn lichaam. Zijn spraak, lopen, dingen vastpakken: alles wat hersenen doen, dat wordt bij hem vertraagd of helemaal niet goed doorgegeven.

De kraamperiode is voor hem anders geweest dan wanneer je een gezonde partner hebt. Ik leefde vooral boven in bed en hij beneden in ons appartement. Net na de bevalling moest ik trap te vermijden en ik gaf borstvoeding dus ik was veel boven met Zane Noël. Hij kwam af en toe naar boven, maar ik miste hem enorm.

Mijn man kan Zane Noël niet zelfstandig voeden of verschonen. Dat betekent dat er heel veel op mijn schouders terechtkomt. ‘Je gaat het zwaar krijgen’ hoorde ik voordat de baby er was, maar ik denk dat ouders die beiden gezond zijn het ook zwaar hebben. Een pasgeboren baby is nou eenmaal hard werken. Ik doe vrijwel alles alleen, maar ik heb ook gedacht: ik wil dit aangaan.

Hoe lukt het jou om mantelzorg, de zorg voor een pasgeboren baby en voor jezelf te combineren?

Eerst dacht ik, hoe ga ik dat doen thuis? Zonder hulp, met pijn van de keizersnede en de situatie thuis met mijn man. Gelukkig hadden we een hele fijne kraamhulp, ik heb echt iedere dag kraamtranen gehad en dan kwam ze even bij me zitten.

Ik ga niet liegen: het is zwaar. Naast de volledige zorg voor m’n man werk ik fulltime, doe ik het huishouden en de boodschappen, houd ik de financiën op orde. Ik moet ook wel mezelf herinneren dat ik op tijd hulp inschakel, omdat ik ook mantelzorger ben voor mijn man. Zo was ik vorige week bijvoorbeeld twee nachten in een vakantiehuis om de zorg voor Zane Noël te delen met mijn moeder. En ik ga er af en toe ook alleen op uit.

Hoe vinden jij en Arjan het om samen ouders te zijn?

We zitten nu nog wel in de rollercoaster samen. We hebben nog niet zoveel tijd gehad om stil te staan bij het ouderschap samen. Het is nog wennen en tegelijkertijd voelt het ook al vertrouwd. We gingen laatst voor het eerst op stap, als gezin, en dat ging gewoon goed dus dat was fijn. Je moet het ook gaan ervaren. Het ene moment loopt het wel, het andere moment niet. Ook dat hoort erbij.

Ik ben trots als ik naar Arjan kijk. Hij is dan wel niet de biologische vader – ik ben zwanger geraakt met behulp van een donor – maar hij is onmiskenbaar de vader van Zane Noël. Het is echt zijn zoon, en dat is prachtig om te zien.

Wat vind je het mooiste aan moeder zijn?

Ik vind het heel bizar dat dit ons kind is. Na tien jaar van wachtlijsten, onderzoeken, hormonen spuiten, echo’s, puncties, terugplaatsingen, teleurstellingen, miskramen… Als je onze aanloop bekijkt, dat je na zoveel jaren met een fertiliteitstraject opeens zo’n mini-mensje op de wereld hebt gezet die met zoveel verbazing en interesse naar je kijkt. Dat vind ik prachtig.’