© 2024 // How About Mom
Ondanks dat haar bevalling ruim 23 uur duurt en niks loopt zoals ze het van te voren had verwacht, kijkt Laura er toch met een goed gevoel op de bevalling terug. Alleen daarna gaat het mis: ze houdt maandenlang last van bloedverlies door een placentarest. “Ik wil graag mijn verhaal delen, omdat ik zelf regelmatig heb gedacht ‘ik wist niet dat dit bestond’. Maar een placentarest schijnbaar wel vaker voorkomt.”
“Mijn verlof was nog maar net gestart toen ruim 3 weken te vroeg, in de nacht van maandag 14 juni thuis in bed, mijn vliezen braken om drie uur ‘s nachts. In eerste instantie negeerde ik het, want het was nog te vroeg. ‘Dit is heus geen vruchtwater’ dacht ik. Ik verwisselde mijn onderbroek, legde er een handdoek onder, en sliep weer verder. Tot ik later om 04:00 uur opnieuw een golfje water voelde. Hmmm, shit. En voelde ik niet ook wat buikpijn onderin mijn buik? Ik besloot onder de warme douche te gaan staan. Na het douchen besloot ik dan toch om mijn man wakker te maken met de woorden ‘niet schrikken, maar misschien is mijn vruchtwater gebroken’. Waarop hij direct onze verloskundige belde. In de tussentijd besloot onze oranje kater Niu de wacht bij mij te houden.
Omdat wij aan een dijk wonen in de middle of nowhere, en de nummering van de huizen vaak onlogisch en slecht zichtbaar is, spraken we af met de verloskundige om onze (permanente) kerstverlichting aan te doen zodat ze ons huis in alle spoed goed zou kunnen vinden om 04.00 uur s’nachts. Kerst in Juni!
De verloskundige arriveerde en ze twijfelde enorm of dit nu wel of niet vruchtwater was. Testjes volgde. Het leek geen vruchtwater. Ze besloot dat we het beste nog even wat uurtjes slaap konden pakken, maar dat als ik nog een keer water verloor ik direct moest bellen. De kerstverlichting kon weer uit, de rust keerde terug en we sliepen tot 07.00 uur. Toen verloor ik weer (vrucht)water, dus konden we opnieuw bellen. Na telefonisch overleg met de verloskundige besloten we toch naar het ziekenhuis te gaan.
Er ontstond bij mij lichte paniek, want mijn mindset en het geboorteplan waren ingestoken op een thuisbevalling. Ik had daarnaast mijn vertrouwen geplaatst in mijn eigen verloskundige die nu opeens niet meer mee kon.
De rit was spannend en leuk, zonder pijn maar met zenuwen en vol verwachting. In het ziekenhuis bleek ik 3cm ontsluiting te hebben en maakte ik direct van de bevalsuite een ‘eigen’ plek. Ik had de meest zachte sokken mee, mijn eigen kussen, een vertrouwde lekkere olie, en een ‘bevalshirt’ waar ik me prettig in voelde omdat deze net lang genoeg was voor wat privacy. Het bevalplan werd overhandigd en besproken en mijn man verdedigde zo goed als het kon mijn keuzes en bevalplan. Daardoor kon ik mij focussen op mijn ademhaling volgens de cursus hypnobirthing. Ook herhaalde ik positieve affirmaties in mijn hoofd (bijvoorbeeld ‘mijn lichaam is hiervoor gemaakt, en mijn baby’tje en lichaam werken samen’). Voor mijn gevoel had ik op die manier alles onder controle.
Vanaf 6 centimeter ontsluiting werden de weeën steeds pijnlijker. Dit heb ik nog met moeite volgehouden tot 8 cm en toen gevraagd om een ruggenprik. Hoewel dit een dieptepunt was qua pijn en ik voor mijn gevoel niet helemaal meer aanwezig was tijdens het zetten van de prik, weet ik nog wel flarden van hoe ontzettend lief en goed het ziekenhuis team was op dat moment. Hierna volgde een periode was rust waarin ik geen enkele pijn meer voelde. Ik kon opgelucht adem halen en weer bijtanken. Mijn beval plan stond vol dingen als ‘geen dit, geen dat’. In het proces zijn veel van deze dingen toch gebeurd, maar altijd in goed overleg en respect voor onze wensen. Zo werkte de ruggenprik bijvoorbeeld zo goed, dat het de weeën volledig stillegde en daarmee de bevalling zo lang rekte dat het risicovol werd. Ik was op voorhand volledig tegen weeënopwekkers en met mijn wens om absoluut een weeën storm te voorkomen is het team van artsen uiterst begrip en respectvol omgegaan. Zo kwamen we tot de compromis om het in langzame stappen toe te dienen. Hierdoor duurde het natuurlijk erg lang, maar dit was voor mij de manier waarop ik me het prettigste voelde.
Uiteindelijk bereikten we tegen 23:00 uur 10 cm ontsluiting. Het bleek dat ons baby’tje in sterrenkijker houding lag. Vanaf dit tijdstip mocht ik gaan persen, maar werd ook de tijdspanne risicovol; de kans op infecties werd groter en ook het team van artsen werd groter. Het persen kwam echt uit mijn tenen, maar helaas met weinig effect. Na 2 uur persen, en op inmiddels dinsdag 14 juni, kwam de vraag of ik akkoord was met een vacuüm pomp. Terwijl ik hier nog over aan het denken was, diende zich de volgende wee aan en met die wee werd ons meisje geboren. Zo hoefde, gelukkig, de vacuüm pomp niet meer.
Na het uitkloppen van de navelstreng heeft mijn man deze doorgeknipt. Ondertussen werd ik gehecht, want bij die laatste perswee bleek ook een knip te zijn gezet. Dat was wel een verrassing want die heb ik niet gevoeld.Na enkele minuten had ik eindelijk de puf om ons meisje te bekijken, maar moest ik ook weer aan de slag omdat de placenta niet los bleek te komen. Uiteindelijk is deze met pers en trek werk los gekomen.
Met een elf uur durende bevalling waarbij niks ging zoals ik van te voren had bedacht, kijk ik toch met een positief gevoel terug mede door het gevoel dat ik zelf in controle was. Door de combinatie van de praktische voorbereiding van een ‘normale’ zwangerschapscurcus en de meer ‘mentale’ hypnobirthing cursus wisten we allebei wat we konden verwachten en wat we moeten vragen, maar ook waar ik me mentaal goed of comfortabel bij zou voelen. Doordat mijn man exact wist wat ik wel en niet wilde, kon ik volledig ‘outtunen’. Naderhand volgde helaas nog wel een heel verhaal waar ik verre van positief op terugkijk.
Een dag na de bevalling, terwijl we nog in het ziekenhuis waren omdat ons meisje te vroeg was geboren, bleek dat ze te ‘geel’ was. Haar lever werkte niet goed. Een intense week in het ziekenhuis volgde, waar ik niet alleen onverwacht veel pijn van mijn knip had, maar ook worstelde met het verdriet dat ik haar niet kon troosten.
Na 6 weken herstel bleek mijn bloedverlies niet te zijn gestopt, en na een echo bleken er nog placentaresten te zitten in mijn baarmoeder. Met veel spoed zijn deze met een curettage verwijderd. Ook hier volgde weer 6 weken herstel op. Na deze 6 weken volgde een nieuwe echo, met helaas, opnieuw resten placenta zichtbaar. Deze keer werd er gekozen voor een kleinere ingreep onder plaatselijke verdoving, met 2 weken herstel. Hierbij is eindelijk alles verwijderd.
Het heeft mij verrast dat placentaresten in de baarmoeder vaak voorkomen terwijl ik had hier nog nooit van had gehoord. Wat mij ook heeft verbaasd is dat er geen nacontrole is: na de bevalling was er in het ziekenhuis vooral oog voor ons meisje, en pas als ik er zelf om vroeg ook een check voor mij met wat duwen op mijn buik of mijn baarmoeder zijn plek en formaat terug vond. Waarom is er niet standaard een echo na 6 weken? Mentaal heeft deze ervaring de hele kraamperiode flink opgebroken doordat dat ik niet kon herstellen en continu ‘op pauze’ stond.
Volgende week week start ik weer met werken. Ik ben de afgelopen weken bezig met mijn herstel. Ik probeer weer stukjes te lopen, maar mijn conditie is echt nul. Ik ben ook nog nog erg moe omdat ik over een lange periode veel bloed ben verloren. Zowel tijdens de bevalling, als tijdens de ‘herstelperiode’, tijdens de curretage waarna ik ook een bloedtransfusie heb gekregen door de herstelperiode na de tweede ingreep.
Mentaal gaat het iets beter, omdat ik nu eindelijk deze periode kan afsluiten; alle restjes van de placenta zijn nu echt verwijderd en als het bloeden is gestopt mag ik eindelijk na 7 maanden weer eens in bad. In het nieuwe jaar hoop ik weer langzaam te kunnen gaan starten met hardlopen, maar tot die tijd vooral langzaam mijn conditie weer op te bouwen met wandelingen. Ik zal ook mijn mindset weer op de rails moeten krijgen in plaats van de pauze stand waar deze nu in staat. Ik merk dat de verwerking en het helen mentaal is gestart door het opschrijven van wat er allemaal is gebeurd. Het zal nog wel een tijdje duren voordat ik mijzelf, of in ieder geval een nieuwe vorm van mijzelf, heb teruggevonden, maar het begin is er en dat voelt goed.”
Meer lezen?
Een achtergebleven placenta rest na de bevalling, wat houdt dat in?
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom