Momtalk: Charlotte

Charlotte Verhoeven (‘87) is de moeder van Sophie-Lena (‘18) en James Noah (‘21) en werkt als office manager bij code d’azur.  Ze is al meer dan tien jaar samen met haar grote liefde Nicky-Bob. Het gezin woont in Amsterdam. “Dat het zo liefdevol en gemoedelijk gaat, maakt me echt gelukkig. Mijn hart zit vol liefde. Het leven als gezin met twee kinderen, voelt heel vertrouwd. Het klopt gewoon.”

Hoe gaat het met je?

“Ik voel me goed. Natuurlijk ben ik soms moe, maar ik geniet van deze bijzondere tijd. We zijn veel de deur uit, gaan lekker samen op pad en maken leuke plannen. James is alweer negen weken oud. Ook dat cliché klopt: de tijd gaat de tweede keer nog veel sneller. Het is een gek idee om straks weer te gaan werken. Ik kijk ernaar uit om aan de slag te gaan, maar ik zie er natuurlijk ook wel een beetje tegenop. Met name omdat James nog totaal geen ritme heeft. Ik kan hem voor mijn gevoel op dit moment echt nog niet uit handen geven aan de crèche of aan opa’s of oma’s. Ik kreeg afgelopen week een mailtje van de crèche met de wendagen en een formulier waarop ik zijn  slaap- en drinkritme kon aangeven. Ik heb teruggemaild: ‘die wen-dagen zijn prima, dat formulier met zijn ritme hebben jullie nog tegoed van me’. Oeps, haha.”

Wil je wat meer vertellen over de bevalling van James?

“De laatste loodjes van de zwangerschap vond ik zwaar. Ik beviel met veertig weken en drie dagen en was er op dat moment helemaal klaar voor en mee. Ik had verwacht eerder te gaan bevallen, dus die laatste twee weken dacht ik iedere dag: nu zal het gaan gebeuren. Mooi niet. De week voor de bevalling had ik veel voorweeën, dus toen het uiteindelijk wel begon, wilde ik vooral nog even slapen. Maar het ging uiteindelijk allemaal een stuk sneller dan verwacht. 

Op vrijdagavond ging ik rond 23.30 naar bed met krampen. Ik besloot toch even te timen, want ze leken dicht op elkaar te zitten. Inderdaad, de bevalling was nu echt begonnen. We wilden nog niet direct de verloskundige bellen, ook al wist ik van de vorige keer dat het bij mij wel snel kon gaan. Mijn ouders kwamen Sophie ophalen en vanaf dat moment namen de weeën toe. De verloskundige kwam gelukkig net van een bevalling af dus die kon direct doorrijden naar ons huis. Voor mijn gevoel had ze geen minuut later moeten komen, want toen ze binnenstapte had ik al persweeën. Ze toucheerde me en ik bleek op acht centimeter ontsluiting te zitten. Ik wilde eigenlijk graag in het ziekenhuis bevallen. Dat kon nog steeds, maar dan moesten we wel nú vertrekken, liet de verloskundige weten. Ik voelde op dat moment dat we die rit niet zouden redden, dus werd alles klaargemaakt voor een thuisbevalling. Nog geen uur later om 3.16 uur werd James Noah thuis op de bank geboren.  Met Nick naast me, die geen moment van mijn zijde heeft geweken. Het ging zo snel allemaal, waardoor ik de bevalling heel bewust heb meegemaakt. Ik raakte minder in zo’n roes als wanneer je al 12 uur met weeën rondloopt, waardoor ik het wel als pijnlijker heb ervaren allemaal. Met name het persen vond ik heel intens. Hoewel ik even moest schakelen dat we thuis zouden gaan bevallen in plaats van in het ziekenhuis, vond ik het een hele fijne ervaring. Ik wilde naar het ziekenhuis omdat het me een vertrouwd gevoel gaf dat er daar direct hulp aanwezig zou zijn als dat nodig was, maar ik ben nu blij dat we heerlijk thuis in onze eigen bubbel konden blijven.

De eerste twee dagen zijn we in die bubbel gebleven, we zaten echt op een roze wolk. Tot ik een telefoontje kreeg dat we ons direct moesten melden bij de spoedeisende hulp. James’ bloed was geprikt omdat hij te geel zag en de uitslag was niet goed. Ik kon op dat moment Nick niet bereiken, want hij was met Sophie in de speeltuin, dus er ontstond paniek. Ik voelde me zo verslagen: alles ging zo goed, we waren thuis bevallen en nu moesten we alsnog naar het ziekenhuis. Bij James bleek er sprake te zijn van bloedgroepantagonisme. Dit gebeurt wanneer er verschillen zijn tussen de bloedgroep van een moeder een baby. De moeder maakt tijdens de zwangerschap antistoffen tegen de bloedgroep van de baby aan en geeft deze via de placenta door. Die antistoffen breken de rode bloedcellen van de baby af, waardoor er veel bilirubine vrijkomt. James moest onder een UV-lamp, in zo’n bakje, met een oogkapje op, een naaldje in de arm: het ziet er allemaal zo heftig uit bij je twee dagen oude baby. Gelukkig nam de onzekerheid snel af omdat het bilirubinegehalte in het bloed goed daalde. We zijn drie dagen in het ziekenhuis gebleven, wij mochten daar ook blijven slapen. De zorg in het ziekenhuis draaide natuurlijk om James. Naar mij als kraamvrouw werd er, afgezien van door mijn vriend, niet echt omgekeken. De tweede dag stond ik iets te lang bij de warme UV-lamp, waardoor ik helemaal duizelig werd. Toen merkte een verpleger wel op ‘oh ja, jij bent natuurlijk net bevallen’. Op mijn verzoek ben ik nog wel een keer gecontroleerd om na te gaan of alles goed ging. Eenmaal thuis kregen we gelukkig nog wel kraamhulp en konden we weer terug in onze bubbel.”

Hoe kijk jij –  naast de ziekenhuiservaring – terug op de kraamtijd? 

“Ik was weer even vergeten hoe intens dat is. Mijn lichamelijke herstel ging sneller en beter, misschien ook vanwege de snelle bevalling, maar emotioneel gezien vond ik het weer een rollercoaster. Al die gemengde emoties, pfff. Met name de onzekerheid die komt kijken bij borstvoeding geven. Het liep direct wel goed, maar toch ben je onzeker of hij wel genoeg drinkt en of je genoeg melk produceert.”

“Hoewel je bepaalde dingen vergeet – om misschien verdringt haha – heb je de kennis natuurlijk gewoon nog steeds in huis. De kraamhulp hoefde niet alles opnieuw uit te leggen. Het is wel weer een nieuw baby, een ander mensje, waarbij je zelf moet gaan uitvinden wat wel en niet werkt. Het is echt weer anders.”

“Ik ben blij dat borstvoeding geven nog steeds goed gaat. Dat is zeker niet zonder slag of stoot hoor, het is een kwestie van doorbijten. Ik heb om de anderhalve week wel een verstopte melkklier en ik blijk een sterke toeschietreflex te hebben, wat ervoor zorgt dat James soms heel onrustig dringt en zich verslikt. Bij Sophie-Lena heb ik drie maanden borstvoeding gegeven, grotendeels gekolfde melk. Ik wilde het graag weer proberen, maar besloot er relaxt in te gaan. We zullen het wel zien.”

Hoe vond Sophie het om er een broertje bij te krijgen?

“Sophie vond James vanaf dag één heel erg leuk. Ik had verwacht dat ze wel jaloers zou zijn, want ze was echt een mama’s kindje. Inmiddels draait het trouwens meer om papa… We hebben bewust een fijn moment voor haar gecreëerd toen James was geboren. We hadden haar al twee dagen niet gezien, dus we hebben eerst even alleen met haar samen op de bank gezeten en haar daarna haar broertje laten ontmoeten. We hadden voor Sophie een cadeautje gekocht omdat ze grote zus was geworden en zij mocht een cadeautje aan James geven. Dat het zo liefdevol en gemoedelijk gaat, maakt me echt gelukkig. Mijn hart zit vol liefde. Het leven als gezin met twee kinderen, voelt heel vertrouwd. Het klopt gewoon.”

Zorg jij goed voor jezelf als moeder?

“Goede vraag, haha. Ik denk van wel. Ik doe geen middagdutjes meer, maar ik probeer echt wel af en toe te rusten. Ik ben nu twee dagen in de week met twee kinderen thuis en het lukt me gelukkig ook steeds beter om op die dagen het huishouden los te laten. Als Nick thuis is ‘s avonds helpt hij me maar even mee om alles weer op orde te krijgen. Met name de spits tijdens lunch en avondeten vind ik wel uitdagend. In het begin vergat ik op die momenten zelf ook even te eten, waardoor ik enorme honger kreeg. Daar let ik nu op. Terwijl James borstvoeding krijgt en Sophie-Lena een boterham eet, eet ik ook even snel een boterham mee zodat ik tenminste zelf ook wat binnenkrijg.”

Ben jij veranderd door het moederschap?

“Ik weet het niet. Ik denk dat ik door de jaren heen sowieso wel veranderd ben, rustiger geworden met name. Afspraken maken gaat minder spontaan, je moet als moeder nu eenmaal meer plannen. Vroeger ging ik elke week uit, da’s nu een stuk minder. Het is oké, maar ik mis het feesten af en toe wel. Ik heb zin om die gekke Charlotte te zijn die nog steeds in me zit, maar nu even wat minder naar buiten komt. Ik kan enorm uitkijken naar een avond lekker uiteten met vriendinnen, even weer een beetje als vroeger.”

“Mentaal gezien voel ik me goed en steeds meer de oude. Lichamelijk nog niet echt. Ik was heel sportief, maar dit fitheid is nu ver te zoeken. Je lichaam verandert door een zwangerschap en ik weet dat het bij mij een tijd kan duren voordat ik weer een beetje mijn oude figuur terug heb. Het is soms frustrerend, vooral omdat ik aan de lopende band vriendinnen heb die direct na hun bevalling weer helemaal strak zijn. Ik probeer het wel los te laten, negen weken is niks en we herstellen allemaal op onze eigen tijd en manier.”

Hoe vond jij het om van geliefden naar ouders te gaan? 

“Het is geweldig om samen te zorgen voor iets wat je samen hebt gemaakt. Het ouderschap gaat ons gelukkig heel natuurlijk af. Het is heel relaxt en gemoedelijk. We zijn goed in balans. Wat ons geheim is? Geen idee. Ik denk dat het deels onze persoonlijkheid is en het feit dat we al tien jaar samen zijn. We zijn goed op elkaar ingespeeld en hebben daarnaast heel veel tijd samen doorgebracht. Nu als gezin door het leven gaan is dus alleen maar leuker en gezelliger. 

We gunnen elkaar tijd voor jezelf, ik geloof dat dat belangrijk is. Überhaupt in een relatie, maar helemaal als er kids bij komen kijken. En blijf ook vooral met elkaar leuke dingen doen. Date night, samen een nachtje weg of naar een feestje.”

Heb jij nog een goede tip of advies voor een andere (aanstaande) moeder?

“Vertrouw altijd op je eigen gevoel. Ook tijdens de bevalling, de moeder heeft altijd gelijk. Dit is dus ook een tip voor aanstaande vaders, haha!”

“En probeer niet te veel te stressen als het even tegenzit in alle huilbuien en onrustige uurtjes met je pasgeboren kindje, het gaat echt weer voorbij! Alles is een fase.” 

Fotocredits: Ilse Looijen Photography