© 2024 // How About Mom
Suuz (33) is getrouwd met Aard, mama van Liz (2) en 29 weken zwanger van haar tweede kindje. Een val op haar hoofd zorgde tien jaar geleden voor een niet aangeboren hersenletsel (NAH). De afgelopen jaren bestonden uit diepe dalen, zowel fysiek en mentaal, maar Suuz sloeg zich er doorheen. Een zwangerschap leek onmogelijk, maar toch gebeurde dit maar liefst twee keer. “Het is een wereldwonder dat ik zwanger ben geraakt.”
Suzanne van Laar – Suuz – heeft een droombaan als dolfijnen trainster in het Dolfinarium als ze tijdens het repeteren van een show met haar hoofd op de betonnen rand van het bassin terecht komt. Haar gezicht en hoofd zijn erg beschadigd. Ze komt in het ziekenhuis terecht, wordt geopereerd aan haar gezicht en verblijft een paar weken in een donkere kamer omdat ze geen geluids- en lichtprikkels kan verdragen. Langzaam knapt haar gezicht weer op en kan ze ook weer naar buiten. Nog geen drie maanden later staat Suuz alweer bij de dolfijnen, ze kan haar werk niet missen. Maar hoewel er aan de buitenkant weinig meer te zien is van haar val, blijkt ze in haar hoofd veel schade te hebben.
Twee en een half jaar doet ze pogingen om te reïntegreren, maar na een paar weken valt ze iedere keer opnieuw uit. Niemand begrijpt wat er met haar aan de hand is: ze maakt fouten, ze valt kilo’s af, kan zich niet concentreren. Onder invloed van een flinke portie adrenaline en doorzettingsvermogen draait Suuz nog steeds shows voor duizenden mensen, maar ze voelt aan alles dat het niet goed zit. Als ze totaal overprikkeld en oververmoeid terugkomt van een weekendje Tenerife, drukt haar baas haar op het hart om meer onderzoek te laten doen. Via de huisarts komt ze terecht bij de neuroloog en hersenspecialist, en dan beginnen er zaken op hun plek te vallen. Het is geen burn-out, te veel spanning of een reactie op de spiraal – zoals Suuz in de afgelopen jaren als verklaring voor haar gedrag hoorde – maar ze blijkt een niet aangeboren hersenletsel (NAH) te hebben.
De jaren die daarop volgen worden gekenmerkt door intensieve revalidatie in het Meander Ziekenhuis en privé instanties voor hersenletsel, maar ook door ontslag (moeten) nemen en het verbreken van haar relatie. Eind 2014 stort Suuz helemaal in. Van een droomleven zit ze ineens thuis, kan ze niets en voelt ze zich volledig onbegrepen. Ze haat zichzelf, zorgt niet goed voor zichzelf en ziet het leven ongelofelijk somber in. Als het volledig uit de hand dreigt te lopen, komt Suuz terecht op de crisis-dienst van het ziekenhuis. Dat betekent een keerpunt in haar verhaal. Ze krijgt de juiste zorg toegewezen, onder andere psychosynthese- en EMDR-therapie. Ze start met een intensief revalidatietraject. Stapje voor stapje begint Suuz weer op te bloeien.
In haar appartementencomplex blijkt Aard te wonen, een ondernemer die samen met zijn tweelingbroer een visbedrijf heeft. Het is liefde op het eerste gezicht tussen Suuz en Aard in de zomer van 2016. Na twee maanden gaan ze samenwonen in het appartement van Suuz. Dan komt ook steeds vaker het woord ‘kinderwens’ naar boven. Moeder worden is altijd een droom van Suuz geweest, maar sinds haar val is het onzeker of dit lichamelijk mogelijk is.
“Door de klap op mijn hoofd is mijn hypofyse – het deel van de hersenen dat onder andere zorgt voor het reguleren van hormonen – ernstig beschadigd. Kinderen krijgen zou een hele uitdaging worden omdat er veel beschadigd is. Volgens de artsen zou het makkelijk vijf tot zes jaar kunnen duren voordat ik weer ongesteld zou worden. Dat klopte: precies 5,5 jaar na mijn val werd ik ongesteld. Dat was twee weken nadat ik Aard had ontmoet… Ik heb door de kamer gedanst toen ik ongesteld bleek, haha. Omdat het onzeker was of ik überhaupt een eisprong had, besloten we te starten met onderzoeken in het ziekenhuis. Al snel kregen we te horen dat onze kansen op een natuurlijke zwangerschap heel erg klein waren. Ondanks dat mijn menstruatie nog niet regelmatig was, mocht ik al starten met medicatie en hormonenkuren.”
“In dezelfde periode dat ik voor die fertiliteitsonderzoeken in het ziekenhuis was, overleed mijn oma op 94-jarige leeftijd. Een vrouw met wie ik een geweldige band had, die mij heeft opgevoed omdat mijn biologische moeder dat niet kon vanwege een ernstig auto-ongeluk. Op haar sterfbed beloofde ik haar dat ik, mocht ik zwanger raken, ons kindje naar haar zou vernoemen. Zes maanden later bleek ik zwanger en gaf ik mijn dochter als tweede naam de naam van mijn oma.”
Dit bericht bekijken op Instagram
“Hoewel ik verder niets voelde of nog ergens last van had, was ik ervan overtuigd dat ik zwanger was. Toen ik eindelijk de moed bij elkaar had geraapt om een test te doen, verscheen er na een paar minuten ‘zwanger’ in beeld. Ik was zo overdonderd, zo onbeschrijfelijk blij.”
“Ik vond het ongelofelijk spannend die eerste paar weken. We hadden geen idee hoe mijn lichaam zou reageren, of alles goed zou gaan. De eerste veertien weken ben ik erg misselijk geweest. Hoewel ik nog steeds voldoende rust moest houden, kreeg ik ook zoveel energie van dat getrappel in mijn buik.”
“Af en toe vond ik het wel heel spannend: kan ik het wel aan om moeder te worden? Ik ben 100% afgekeurd om te werken, kan ik dan wel voor een kindje zorgen? Maar diep in mijn hart wist ik dat het goed zou komen, ik heb zoveel liefde om te geven.”
“Verschrikkelijk, maar dat heeft ook alles te maken met mijn hersenletsel. Doordat er een hoop is beschadigd, maak ik bepaalde hormonen niet aan. Onder andere de hormonen die moeten zorgen voor de ontsluiting. Dus hoe heftig de weeën ook waren, er kwam geen ontsluiting. Hoewel iedereen in het ziekenhuis wist van mijn hersenletsel, wist niemand hoe mijn lichaam zou reageren. Daar is zo weinig over bekend en iedereen reageert weer anders. Uiteindelijk hebben ze me wel veel te lang laten aanmodderen voordat ik een ruggenprik en weeënopwekkers kreeg. Ik geloof dat de bevalling meer dan dertig uur heeft geduurd. Bijna zouden ze haar met een keizersnede gaan halen, maar uiteindelijk lukte het me op eigen kracht. Ik weet nu al dat we bij de volgende bevalling veel eerder actie gaan ondernemen.”
“Toen ze er eenmaal was, zat ik echt op een roze wolk. Ik vond alles geweldig, op die tepelkloven na dan. Ik had de leukste kraamverzorgende die ik me maar kon wensen. Ik had haar al vroeg in mijn zwangerschap leren kennen, zodat ik wist wie er bij mij in huis kwam en zij mij ook al een beetje leerde kennen. Het was heel fijn dat dat op die manier kon.”
“Het is eigenlijk niet in woorden te omschrijven, je leert zoveel in die eerste twee jaar over het moederschap, over jezelf en over alles wat met kinderen te maken heeft. Het bestaat uit zoveel mooie eerste momenten, zoveel prachtige herinneringen. Maar er zijn ook heel veel tranen gevloeid, het is pittig geweest en af en toe een ontzettend uitdaging. Met name de gebroken nachten, het slechte slapen overdag en het gebrek aan tijd voor jezelf. Een kindje opvoeden en groot brengen is niet niks. Gelukkig gaat er ook heel veel vanzelf als je je moederhart volgt.”
“Die wens was er al heel snel, maar ik vond het heel lang erg spannend. Ik had geen idee of ik wel twee kinderen aan zou kunnen. We besloten in ieder geval te kijken hoe het met mij lichamelijk gezien ging op dat moment. Al snel werd duidelijk dat het er met mijn vruchtbaarheid nog slechter voorstond dan vóór mijn zwangerschap van Liz. Ik werd wel gewoon ongesteld, al na zes maanden na de bevalling, maar ik bleek geen eisprong te hebben en ook te weinig eitjes te produceren. We besloten niet direct een nieuw medisch traject in te duiken, maar onszelf even een pauze te gunnen. Liz begon eindelijk een beetje beter te slapen en we zouden op reis gaan.”
“In de kerstvakantie was ik een paar dagen flink ziek. Ik was erg vermoeid, maar gaf de griep de schuld. Op aandringen van mijn man en mijn schoonbroer kocht ik, met lichte tegenzin, een zwangerschapstest. Ik had geen zin om weer met een negatieve test in mijn handen te staan. Maar goed, we waren wel bezig om een vakantie te boeken naar Bonaire én ik was al weken overtijd. Al gebeurde dat laatste tijd wel vaker met mijn cyclussen… Uiteindelijk deed ik, vrij achteloos, die zwangerschapstest. Tot onze grote verbazing bleek de test positief. Ik bleek al meer dan zes weken zwanger te zijn. We belden mijn schoonbroer- en zus op, binnen een paar minuten stonden ze bij ons in huis. Iedereen was door de dolle heen. Wij zijn zelf een aantal weken in shock geweest. Ik kon het amper geloven. ‘Hoe dan?!’ bleven we tegen elkaar zeggen.”
“Die maandag kon ik de fertiliteitsarts in het ziekenhuis bellen. Ze was extreem verbaasd. ‘Dit is het mooiste aan mijn vak’, zei ze, ‘de wonderen zijn de wereld nog niet uit.’ Ook de verloskundige kon haar oren nauwelijks geloven.”
Dit bericht bekijken op Instagram
“Ik vond het jammer dat mijn man vanwege de coronacrisis niet mee mocht naar afspraken en echo’s, dat blijft toch iedere keer een beetje spannend. Aan de andere kant geeft het niets mogen en kunnen doen ook veel rust en weinig prikkels. Geen sociale verplichtingen en mensen die aan je trekken.”
“Ik ben wel nóg misselijker dan bij Liz, dat is wel vervelend. Het is sowieso een stukje zwaarder omdat je al een kleintje rond hebt lopen. Destijds wandelde ik veel en deed ik drie tot vier keer per week aan yoga. Niet alleen omdat dat goed is voor mijn lijf, maar vooral voor mijn hoofd. Ik wandel nog steeds wel buiten met Liz, maar die heeft er na twintig minuten wel genoeg van. Door de corona is de yogaschool dicht. Ik merk wel aan mijn lijf dat ik minder fit ben: ik heb meer pijntjes en last van mijn rug.”
“Een tweede kindje is een droom die uitkomt, tegelijk word ik soms ook overspoeld door angst en spanning. Ik zie bij mijn schoonzusje, die onlangs is bevallen, dat het pittig is. Onze mannen zijn veel van huis en maken lange dagen, dan sta je er alleen voor. We hebben een groot sociaal vangnet, maar je staat er toch veel alleen voor. Ik heb er wel alle vertrouwen in dat het goedkomt, ik weet hoe sterk ik ben. Ik hoop alleen wel enorm dat dit wél een goede slaper wordt!”
“Na mijn ongeluk ben ik echt gaan leven van lijstjes en schema’s. Van regelmaat, rust, ritme en planning. Ik heb het liefst controle op alles, om overzicht en rust te houden. Zo werkt het leven voor mij het allerbeste. Sinds Liz er is gaat dat niet meer. Hoe graag je ook alles wilt plannen, niets is zo onvoorspelbaar als een baby, dreumes of peuter. Ik heb echt moeten leren loslaten. Soms is dat makkelijker gezegd dan gedaan, maar uiteindelijk geeft het los kunnen laten me meer rust in mijn hoofd. En schrijf ik nog steeds alles op zodat ik niks kan vergeten.”
“Het continu ‘aan’ moeten staan en moeten zorgen als moeder. Dat vond ik na een aantal weken echt zwaar worden. Daarnaast het slapen, of liever het gebrek daaraan. ‘Gelukkig’ was ik dat wel een beetje gewend door mijn hersenletsel: slaapproblemen zijn een zeer bekend verschijnsel bij NAH. De eerste drie maanden sliep Liz voorbeeldig, daarna ging het bergafwaarts. Overdag deed ze uitsluitend hazenslaapjes van dertig minuten en vanaf vijf maanden was het iedere nacht drama. Met zestien maanden sliep ze pas in haar eigen kamer in een ledikant. Iedere dag liep ik uren met haar rond, zodat zij stil was en ik wat rust aan mijn hoofd had.”
“Oh, en geduldig zijn… De combinatie van slaaptekort, mijn hersenletsel, een dreumes die in de nee-fase zit én mijn zwangerschap zorgen soms voor een kort lontje. Ik heb soms erg weinig geduld.”
“De band die je opbouwt met je kind vind ik zo bijzonder. Samen dingen ontdekken, van elkaar leren. Kinderen houden je een spiegel voor en herinneren je eraan hoe mooi het is als je in het ‘nu’ leeft. Genieten van de kleine dingen deed ik al, maar echt even bewust stil staan bij het hier en nu. Proberen – want dat is met mijn hoofd echt een uitdaging – om even niet aan van alles en nog wat te denken.”
“Een lach of een knuffel van je kind maakt alles goed. Ook al ben je doodmoe, kan je amper op je benen staan en vraag je je af: hoe overleef ik dit?! Toch doe je het en ben je sterker dan je zelf denkt.”
“Heel erg belangrijk. Sinds 2013 ben ik 100% afgekeurd om te werken, dus ik was gewend om veel alleen te zijn. Ineens altijd een kindje om je heen was een grote omschakeling. Liz gaat inmiddels één dag in de week naar opa en oma, dan heb ik weer even wat tijd voor mezelf. Sind ze in haar eigen bed slaapt, heb ik ook overdag een uurtje voor mezelf als ze slaapt. Ik heb die momenten voor mezelf ook nodig om een leuke moeder, vrouw en vriendin te zijn.”
Dit bericht bekijken op Instagram
“Ik zou andere moeders willen adviseren om niet te veel te vergelijken met hoe andere moeders of kindjes het doen. Ik betrapte mij er zelf soms ook op, vooral de vergelijking qua slapen. Je krijgt zo veel adviezen te horen als je zwanger of moeder bent. Al die verschillende meningen, je lijkt het eigenlijk nooit goed te doen.”
“Het duurt een tijdje voordat je op je eigen moedergevoel durft te vertrouwen, maar probeer dat echt te doen. Er is maar één juiste manier en dat is de manier waarop jij het doet. Volg je hart. En: zorg ook goed voor jezelf!”
“Als laatste: geniet van de kleine dingen. Geniet bewust van je kindje want ze groeien heel erg snel. De tijd vliegt, de eerste weken, het eerste jaar, de eerste twee jaar! Het is niet uit te leggen. Maar probeer echt alles bewust te zien en te voelen. Wat mij heel erg helpt is veel vast te leggen, ik maak zo veel foto’s en filmpjes. Mijn geheugen werkt natuurlijk niet goed meer. Dus ik moet het echt van de foto’s en filmpjes hebben, die zijn voor mij goud waard.”
“Accepteren is een groot woorden, maar ik heb mijn hersenletsel een plek kunnen geven. Ik kan nog steeds zoveel. Natuurlijk zijn er dingen die niet gaan, leuke dingen die ik af moet zeggen, onbegrip van andere mensen. Maar het is oké.”
“Mijn hersenen kunnen ze nooit meer repareren. Hier moet ik het mee doen. Het zit nu in mijzelf, ik moet het van binnen op gaan lossen. Met EMDR-therapie probeer ik het trauma te verwerken: ik hoorde al jaren het geluid van mijn hoofd dat op die betonnen rand klapt, ik zie het ongeluk nog steeds voor me. Ik focus me op mijzelf, doe aan yoga en werk aan mijn mindset. Ik ben ontzettend dankbaar voor het leven en dat gevoel is een geweldige motivator. Ik heb de liefde van mijn leven, een dochtertje en een zoontje op komst, wat een rijkdom.”
How About Mom nieuwsbrief: korting, tips en de beste gelezen verhalen
© 2024 // How About Mom