Blog Moniek: zo was de ontmoeting met onze au pair

Moeder zijn met een chronische ziekte zorgt voor de nodige struggles en aanpassingen in het dagelijkse leven. Dat weet Moniek, moeder van zoons Naud en Twan. Ze heeft een erfelijke en progressieve bindweefselaandoening hEDS. Deze week schrijft ze over de kennismaking met Cynthia, de au pair die bij het gezin komt wonen.

Vorige keer vertelde ik over de sticker aftelkalender: we telden af totdat au pair Cynthia er was. De kinderen vonden het fantastisch om stickers te plakken en er mocht geen dag worden overgeslagen.

Het huis klaarmaken

Samen hebben we nog hard gewerkt om de zolder en onze opslagkamer op de eerste verdieping in orde te maken. De kinderen gingen het laatste weekend, voordat Cynthia kwam, logeren bij de opa’s en oma’s. De één was in Friesland en de ander in Zwolle. Zo konden zij lekker genieten en spelen en hadden wij onze handen vrij voor de laatste voorbereidingen. Maar ook toen moesten wij de stickers blijven plakken van de jongens! Ja hoor, dat deden wij ook braaf.

Pittige tijden

Afgelopen jaar is een grote rollercoaster geweest met ups en downs. Standje overleven en zo goed als kon de dagen doorkomen. We hadden niet verwacht dat het au pair traject ineens met zo’n sneltrein zou verlopen, dus we moesten ook toen in een paar weken tijd vol gas alles klaarmaken. Dat gaf ergens rust, wetende dat er iemand in huis kwam om ons te ontlasten, maar het was ook wel even pittig en snel schakelen. De aanvallen kwamen met regelmaat en ik had behoorlijk veel pijn in mijn lijf. Uiteindelijk ging de tijd super snel voorbij en was het moment daar.

Een au pair in huis

Iedereen vroeg of ik gespannen was voor een au pair in huis. Dat niet, ik had vooral zin om haar eindelijk te verwelkomen hier. Het enige waar ik nerveus voor was, was dat het haar eerste keer met een vliegtuig was. En ze had ook een overstap. Ik wilde zo graag dat ze een goede vlucht had zonder problemen en dat het allemaal soepel zou gaan. Wij hebben veel voorbereid en gedaan, meer konden we niet doen. Dat stuk moest ze zelf verder gaan ondervinden.

De jongens hadden het er iedere dag over en vertelden het aan iedereen die ze zagen. Jurgen en ik hadden het er vaak over, hoe het zou zijn met een au pair in huis. We hadden zoveel we konden geregeld en besproken, maar nu ging het avontuur dan echt beginnen. We lieten het rustig over ons heenkomen en zien wat de tijd ons zou brengen.

Ophalen van Schiphol

Vrijdagochtend 11 oktober was het zover, de dag dat we haar gingen ophalen van Schiphol. Aangezien mijn rolstoel mee moest en Cynthia haar 2 koffers, hadden we een grote personenbus gehuurd. In de ochtend ging Naud nog naar school en geld inzamelen voor het goede doel met een sponsorloop. Jurgen en ik zijn met Twan gaan kijken. Het was heerlijk weer en ik heb foto’s gemaakt van het evenement. Daarna zijn we thuis gaan lunchen en na de lunch gaan rijden. De jongens vonden het fantastisch, maar ook een lange rit. We kwamen er zeker op tijd aan dus konden rustig aan de boel verkennen en vliegtuigen kijken met de jongens.

Welcome Cynthia

Die laatste minuten duurden erg lang. We waren allemaal moe, we wilden haar graag ontmoeten en ook samen even wat eten. We hadden welkomstborden gemaakt en zo stonden we daar te wachten. Mensen keken en vonden het heel leuk hoe de jongens daar zo stonden. Eindelijk was ze dan daar, na al die tijd contact via videobellen en appen, zagen we haar binnenkomen. Welcome to the Netherlands Cynthia!

Alle blogs van Moniek lezen?