Bonusmama: ‘Zo is onze week met bonuskind van zes’

Twee weken moeder, twee verschillende werelden. Zo voelt het soms als bonusmama, schrijft Marit deze week in haar blog.

Moeder zijn met ADHD is een soort fulltime escaperoom. Maar dan zonder pauzeknop, zonder hints en met een dreumes van anderhalf op je arm die per ongeluk op alle knoppen drukt.

Co-ouderschap

En dan is er nog mijn bonusweek. Zo noem ik het maar, want ‘co-ouderhelft waarin mijn stiefkind van zes erbij is en mijn brein overstroomt als een slecht geprogrammeerde Windows 95-computer’ klinkt niet zo gezellig.

Begrijp me niet verkeerd: hij is lief. Hij bedoelt het goed. Maar hij is ook… niet van mij. En dat maakt alles net even anders.

Eigen kind vs. stiefkind

Als mijn eigen kind 63 keer roept dat ze een banaan wil (die ze vervolgens niet opeet), zucht ik diep en geef ik haar alsnog een cracker. Als mijn stiefkind voor de derde keer zijn jas niet wil aandoen of 74 vragen stelt over waarom de lucht blauw is terwijl ik mijn schoenen nog aan het zoeken ben, voel ik mijn brein al vastlopen. Dan verlang ik naar stilte. Of oordoppen. Of een tweede moeder in huis.

De weken zonder hem zijn rustiger. Geen school, geen broodtrommels, geen ochtendrush waarbij ik me afvraag waarom ik mezelf ooit heb wijsgemaakt dat ik georganiseerd zou kunnen leven. Dan voel ik: dit is mijn basis. Mijn ritme. Mijn soort chaos.

En dan komt de week mét hem weer en moet alles schakelen. Tempo omhoog. Structuur erbij. Mijn ADHD zegt: “Nope.” Mijn hoofd wordt een to-dolijst met deadline-paniek. En mijn lijf? Dat gaat mee op automatische piloot, terwijl ik van binnen een soort oerkreet onderdruk.

Hoe is het om een samengesteld gezin te vormen? Het is mooi. Het is pittig. Het is liefde in lagen en oefening in grenzen.

Soms droom ik van een momentje alleen. Even stilte. Even geen “mamaaaa!”, geen vragen, geen herrie. Maar meestal? Ben ik gewoon hier. In de woonkamer. Met een kind op mijn hoofd, een ander aan mijn been, en een kop thee die ik drie keer heb opgewarmd.

Welkom in mijn moederhoofd.

Liefs,

De Klaagmoeder