Momtalk: Esmée

Toen Esmée Noëlle van Rijn een halfjaar moeder was van zoon Otis (’19), spraken we haar voor het eerst. Nu, bijna vijf jaar later, is er een hoop veranderd. Ze is niet meer samen met de vader van haar zoon, maar met haar jeugdliefde en vormt met hem een samengesteld gezin met drie kinderen. Hoe kijkt ze terug op de afgelopen jaren? Had ze verwacht weer zo gelukkig te zijn in de liefde? En hoe ervaart ze co-ouderschap? We spreken Esmée erover.

De laatste keer dat we je spraken was je moeder van een kleine baby, nu van een zoon die naar de basisschool gaat. Hoe vind je het moederschap van een vijfjarige?

‘Ik vind het echt een ontzettend leuke leeftijd, omdat het karakter van je kindje zo goed zichtbaar wordt. Otis kan zich goed uitdrukken en weet wat hij wil. Dat is fijn. Daarbij komt natuurlijk ook wel dat hij wat mondiger wordt, maar ik moet zeggen dat ik daar best goed mee om kan gaan.’

‘Uiteraard heeft iedere fase z’n charme, maar nu ik zo terugkijk op de afgelopen jaren, weet ik wel dat ik niet per se een babymoeder ben. Dat dacht ik overigens wel. Ik voelde me met een baby alleen best wel opgesloten. Dat komt denk ik deels omdat ik toen niet goed in m’n relatie zat, maar ook deels doordat ik bijvoorbeeld door het geven van borstvoeding niet kon gaan en staan waar ik wilde.’

Je relatie loopt stuk als Otis net één jaar oud is. Dan ben je ineens een single mom. Hoe vond je dat?

‘Op het moment dat mijn vriend tegen me zei dat hij niet meer verder wilde, stortte m’n wereld natuurlijk in. Als je met elkaar besluit om een kindje te krijgen, dan verwacht je natuurlijk niet dat je uiteindelijk apart eindigt. Het voelde dan ook als het einde van de wereld. Het vraagt moed en kracht om weer opnieuw je leven op te bouwen, maar ik durf nu te zeggen dat ik blij ben dat ik het heb meegemaakt.’

‘Dat een relatie stuk is gelopen, is natuurlijk nooit leuk, maar het heeft me wel doen inzien hoeveel sterker ik ben dan ik dacht. Er komt een soort oerkracht vrij als je als jonge moeder met je baby’tje ineens alleen bent. De kracht die ik toen voelde, heb ik nog nooit gevoeld. Ik wilde er alles aandoen om Otis een zo’n fijn mogelijk leven te geven. Dat begon bij werken aan mezelf: dat heb ik met beide handen aangepakt. Met succes. Ik zeg altijd: het heeft me opengebroken.’

Esmée schreef een boek over hoe ze na een verbroken relatie haar leven weer opnieuw moest zien op te bouwen: ‘Met heel mijn hart’.

Inmiddels ben je samen met een vakantieliefde van vroeger. Had je ooit verwacht samen met hem een gezin te vormen?

‘Haha, nee echt nooit! M’n vriend en ik hebben elkaar ontmoet op Kos, toen ik voor het eerst zonder m’n ouders op vakantie was. We hadden het heel leuk, maar het was wel echt een vakantieliefde. We hebben zo’n tien jaar geen contact gehad, tot een paar jaar geleden. Hij ging ook door een scheiding, dus we snapten elkaar heel goed. Toch bleef het heel lang vriendschappelijk. Omdat we beiden net uit een lange relatie kwamen, dachten we gewoon niet echt aan de liefde.’

‘Uiteindelijk begon de romantische klik steeds meer te groeien. Maar wel heel langzaam. Hij heeft twee kinderen uit een eerder huwelijk en woont in Rotterdam. Ik woon in Amsterdam en heb Otis. Je bent dan zoveel voorzichtiger dan wanneer je geen kinderen hebt. Toch bleef de liefde tussen ons groeien en groeien en konden we er op een gegeven moment niet meer onderuit.’

Een nieuwe relatie krijgen als er kinderen in het spel zijn, hoe vond je dat?

‘Ik vond het doodeng om me open te stellen. Al helemaal omdat we best wat beren op de weg zagen: beiden in een andere stad wonen, kinderen en co-ouderschap. Maar uiteindelijk overwint de liefde dat allemaal en weet ik nu dat alles altijd wel op z’n pootjes terechtkomt. Wat ook heeft geholpen is dat we beiden heel lang oké waren met het feit dat we niet samenwoonden. Hij had daar zo ook z’n leven met zijn kinderen en ik die van mij met Otis.’

‘Toch merkte ik na een tijdje dat het heen en weer rijden tussen Rotterdam en Amsterdam me een beetje begon op te breken. Maar wat doe je dan? Gelukkig hadden m’n ex-vriend en ik daar bij het samenstellen van het ouderschapsplan wel al afspraken over gemaakt. Dat is heel fijn, want dat heeft ons wel de vrijheid gegeven om ervoor te kiezen toch samen te gaan wonen. Dat gaan we bij mijn vriend doen, in Rotterdam. Dat betekent dat Otis met mij meeverhuist. Ik ben heel dankbaar dat mijn ex-vriend en ik daar goed contact over hebben en dat hij in het belang van Otis kan denken. We hebben goede afspraken gemaakt over hoe het zometeen is als we in Rotterdam wonen.’ 

Het klinkt alsof jij en je ex-vriend een mooi voorbeeld zijn voor co-ouderschap. Wat is daarvoor nodig? 

‘Ik denk dat tijd sowieso een belangrijke is. Alles heeft tijd nodig om te wennen, dus dat geldt ook voor het co-ouderschap. Toen Otis nog zo klein was vond ik het vreselijk als hij een paar dagen naar zijn vader ging. Voor mijn gevoel zat hij nog aan de navelstreng vast. Maar alles went… Wat ons denk ik altijd heeft geholpen is dat Otis altijd onze grootste prioriteit is. En dan is het soms pick your battles. Maar dat is oké. Als je een kind hebt, ontkom je er niet aan contact te onderhouden met je ex-vriend, dus maak niet overal een punt van. Uiteindelijk gaat het om je kind.’

‘Daarnaast nemen m’n ex-vriend en ik beiden heel erg onze verantwoordelijkheid. Ook als het gaat om ons eigen geluk. Dat is belangrijk. Een gelukkige ouder betekent namelijk ook een gelukkig kind. Ik ben blij dat ik de afgelopen jaren zo hard aan mezelf heb gewerkt. Dat heeft niet alleen mezelf goed gedaan, maar ook de relatie met m’n ex-vriend.’

De verhuizing betekent ook dat je een deel van de tijd met de kinderen van je vriend gaat wonen. Hoe kijk je naar het hebben van een samengesteld gezin?

‘We hebben er best lang over gedaan om onze kinderen aan elkaar voor te stellen. Heel bewust. Maar inmiddels zijn we al twee keer met op elkaar op vakantie geweest, gaan we weekendjes weg en doen we veel dingen met z’n vijven Ik vind het heel mooi. Tuurlijk heeft het uitdagingen, maar als ik drie kinderen van mezelf had gehad, was dat ook een uitdaging.’

‘Zelf had ik best wel een negatief beeld van stiefmoeders. Ik denk vanuit Disney-films, dus ik had ook nooit voor mogelijk gehouden dat ik er zelf eentje zou worden. Maar ik zie de kinderen van m’n vriend echt als cadeautjes. Ik kreeg ze cadeau bij de liefde en ik ben blij dat we onze drie kinderen kunnen laten zien hoe mooi de liefde kan zijn. Ik ben trots op het voorbeeld dat we hen kunnen meegeven.’

Via Instagram krijg je nog weleens de vraag wanneer jij en je vriend voor een kindje gaan. Wat vind je van die vraag?

‘Haha, ja dat klopt. Heel veel mensen denken dat – nu we samen gaan wonen – de logische volgende stap een baby is. En dat snap ik ergens ook wel hoor, maar voor ons beiden is dat geen wens. Het is al ingewikkeld genoeg met twee co-ouderschappen en daarbij voelen we niet zo sterk de drang voor nog een kindje.’

‘Daarnaast kunnen we inmiddels ook de voordelen van co-ouderschap inzien. Denk aan ook veel tijd met enkel elkaar en samen op vakantie. Die zouden we niet meer hebben als we samen voor een kindje gaan. En dat is het ons denk ik niet waard. Na een gestrande relatie, ga je je wel echt beseffen hoe belangrijk het is om te blijven werken aan de liefde en tijd voor onszelf te hebben. Daarmee geven we denk ik ook een mooie boodschap af aan onze kinderen: we zijn niet enkel ouder, maar ook vriend(in) van en noem maar op.’

Als laatste vraag.. Wat is de grootste les van de afgelopen jaren?

‘Dat het ook zo belangrijk is om voor je eigen geluk te gaan. Zoals ik net al zei: een gelukkige moeder, betekent een gelukkig kind. Ik denk dat ik Otis geen groter cadeau had kunnen geven, dan te werken aan mezelf. Daardoor ben ik echt de moeder die ik voor hem wil zijn.’